Laura De Coninck (42), schilder en sinds kort olfactorisch kunstenaar. Haar beroemde vader, dichter Herman De Coninck, stierf toen ze achttien was, maar tot vandaag moedigt hij haar aan om haar eigen koers te bepalen. Ze creëerde voor het Antwerpse tassenlabel Hedgren het parfum What’s your move.
“Het klinkt vreemd, maar ik heb altijd geweten dat ik mijn vader heel snel zou verliezen. Door onze intense band babbelde hij daar heel open over. Hij wist dat hij te veel rookte en ’s nachts werkte, maar wilde liever intens dan half leven. “Op een dag krijg ik een hartaanval en hopelijk is het dan meteen de goede”, grapte hij.
Ik vond het vreselijk macaber en de schok was enorm toen hij stierf, precies zoals hij voorspeld had. Maar ergens had hij me op het afscheid voorbereid en, vooral, hij had me ingeprent hoe belangrijk het is je liefde te tonen voor het te laat is. Hij vond het zijn grootste fout: dat hij pas na de scheiding besefte hoe graag hij mijn moeder zag en hoe weinig hij dat had laten zien.
Ik volgde die raad misschien iets te hard op, want ik nam de liefde meteen heel serieus. Sinds mijn vijftiende ben ik samen met mijn vriend, iets waar ik nooit spijt van heb gehad, maar ik leefde lang in symbiose, had enorm moeite om los te laten. Tot ik een paar jaar geleden niet meer wist waar hij eindigde en waar ik begon.
Natuurlijk is mijn nest, mijn happy bubble, essentieel als bron van kracht, maar het mag geen gouden kooi zijn die me belet om de wereld te verkennen, om dingen te verwezenlijken waardoor ik iets kan achterlaten na dit korte leven. Ik besefte dat ik zo erg vaders schone lei heb willen zijn dat ik bang was om uit mijn comfortzone te komen en te falen.
Houvast vind ik in mijn mentale collage van moeders wijsheden en vaders gedichten.
Een aha-ervaring was toen ik als beautyjournalist de Parijse parfumeur Sonia Constant interviewde. Potverdikke, dacht ik, dít werk moet ik doen! Als kind brouwde ik al parfums met magnoliablaadjes en mijn vaders Jack Daniels. Resultaat: een stinkende brij. Maar ik bleef het magisch vinden hoe geuren ons transformeren en beroeren.
Sonia gaf me het juiste duwtje. Ze moedigde me aan om aan te kloppen bij het gerenommeerde Givaudan Fragrances, waar ze werkte. Ik trok mijn stoute schoenen aan en tot mijn verbazing zei de directeur dat ik altijd welkom was. Ik, als petite Belge, mocht zelfs Sonia’s assistent lenen om alle grondstoffen te leren kennen.
Al snel zat ik er elke maand, ik was compleet verliefd. Ik schreef me ook in voor de nieuwe master Olfactory Art in Hasselt. Maar opnieuw tussen jonge studenten zitten en intussen talloze tgv’s en hotels blijven betalen, deed me plots twijfelen. Waar ging dit in godsnaam naartoe? Waarom kon ik niet gewoon een ambitieloze moeder zijn?
Houvast vond ik, zoals vaak, in mijn mentale collage van moeders wijsheden en vaders gedichten. Op het juiste moment popten deze regels op: “Het is met de hoop zoals met de wegen/ op het platteland. Er was nooit een weg, / maar als veel mensen in dezelfde richting lopen, / ontstaat de weg vanzelf. En jij moet gedacht hebben:/ ook als één mens héél veel in dezelfde richting loopt.”
Ik zag het pad van mijn hoop, mijn droom nog niet – België heeft geen parfumcultuur, laat staan bij kunstenaars – maar ik moest volharden, me blijven bewegen in de richting van deze grote liefde. Kort erna viel de puzzel van mijn passies – schilderen en geuren maken – in elkaar. Hedgren vroeg me een geur en flacon te ontwerpen bij de slogan What’s your move, en het was evident dat mijn vaders regels mijn inspiratiebron werden. Die inspiratie bleef zo stromen dat ik ook doeken maakte, die nu bij Givaudan mogen hangen. Na veel twijfel en vaagheid opent er voor mij een nieuwe, spannende niche. Ik zie mijn weg en word daar alleen maar eigenzinniger en vastberadener van.”
