Kunstverzamelaar Galila Barzilaï-Hollander: ‘Op mijn leeftijd heb ik het zelfvertrouwen om de dingen op mijn manier te doen’

Vastgoedondernemer Galila Barzilaï-Hollander (76) groeide op in Israël en verhuisde op haar twintigste naar Brussel. Sinds 2020 valt haar collectie hedendaagse kunst te bewonderen in het privémuseum P.O.C (Passion, Obsession, Collection) in Vorst. MAD Brussels vertoont nu opmerkelijke stoelen uit haar collectie in de expo Matching Seats.

Mentor

‘Soms verandert één persoon je hele leven. Op de lagere school kampte ik met een dubbele handicap: ik had van mijn vierde tot mijn zesde met mijn ouders in Amerika gewoond en was daar mijn Hebreeuws verloren, en ik moest het eerste jaar overslaan omdat een leraar me te volwassen vond voor mijn leeftijd. Mijn resultaten waren desastreus, tot de haast miraculeuze verschijning van Ahuva: een overlever van de Holocaust en een warme, charismatische lerares. Nadien, alsof ze een knop omzette, was ik plots de beste leerling van de klas. Ik heb veel aan haar te danken, want zonder haar zou ik niet zijn toegelaten tot de middelbare school en later de universiteit.’

Kunst als rouwproces

‘Ik ben per toeval een artoholic geworden. In maart 2005, een paar maanden na het overlijden van mijn man, besloot ik twee weken door te brengen in New York, een stad waar je je nooit alleen voelt. Het was toevallig de tijd van The Armory Show, een bekende beurs voor hedendaagse kunst. Omdat ik dertig jaar lang met een fervent verzamelaar van antiquiteiten had samengeleefd, ging ik er naïef van uit dat het om een tentoonstelling van wapenuitrusting ging en kocht ik een kaartje. Twintig minuten later kocht ik mijn eerste kunstwerk: papier waarop Tom Fowler in inkt 11.522 keer ‘Why?‘ had geschreven. Het weerspiegelde mijn emoties op dat moment en vormde het begin van mijn verslaving aan kunst.’

Een nieuw begin

‘De hedendaagse kunst heeft me een tweede leven gegeven. Dertig jaar lang had ik mijn man gesteund en aan zijn zijde gewerkt. Dat was absoluut geen opoffering van mijn kant, het leek me gewoon het juiste om te doen. Maar toen ik via de wereld van de hedendaagse kunst mijn vrijheid en mijn eigen potentieel ontdekte, opende ik de deuren naar een nieuw en bevredigend leven.’

Intuïtie als raadgever

‘Kennis kent geen grenzen: hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoeveel je niet weet. In die zin was mijn initiële onwetendheid omtrent moderne kunst ook mijn sterkte, omdat ik daardoor vrij was om mijn buikgevoel te volgen. Vandaag luister ik nog steeds niet naar curatoren, kunstadviseurs of academici voor ik een werk aankoop, maar alleen naar mijn intuïtie. Op mijn leeftijd heb ik bovendien het zelfvertrouwen om de dingen, zoals Frank Sinatra zingt, op mijn manier te doen.’

Lees ook: Kunstenaar Gideon Kiefer: ‘Waarom slikken mensen de sleur van opstaan-werken-thuiskomen-slapen?’

Maskers en misleiding

‘Oneerlijkheid haalt me volledig onderuit. Ik kan voor veel zaken in het leven tolerantie, begrip en empathie opbrengen, maar leugens en verraad maken me helemaal kapot. Daarom is een van mijn motto’s ‘respect, but still suspect’: pas op voor het verschil tussen être en paraître – een van de thema’s in mijn collectie – en wees behoedzaam met je vertrouwen, want iedereen draagt een masker.’

Empathie en verbinding

‘Achter ieder conflict schuilt een gebrek aan empathie. Ik denk niet in termen van sociale hiërarchie: alle mensen verdienen respect en aandacht en hebben iets te zeggen of bij te dragen. Van die filosofie is ook mijn tentoonstellingsruimte doordrongen. Het is een plek waar kunstenaars samenleven en met elkaar in dialoog gaan, ongeacht hun afkomst, leeftijd, geslacht, religie of mate van bekendheid. Hun onderlinge verschillen zijn groot, en toch straalt de collectie een sfeer van harmonie en saamhorigheid uit.’

Kunst als zelfportret

‘Mijn collectie is een zelfportret. Eender welke collectie moet de persoon erachter weerspiegelen om authentiek te zijn. Voor mij is kunst verzamelen dus een vorm van psychoanalyse met een vleugje egocentrisme. Als ik verliefd word op een werk, is dat niet omwille van de betekenis die de kunstenaar eraan gaf, maar omdat het mijn diepe, intieme en geheime wereld weerspiegelt.’

Nieuwsgierigheid als elixir

‘Ik voel me jonger dan ik ben. Op lichamelijk vlak heeft het me goed gedaan dat ik nooit gerookt of drugs gebruikt heb, dat ik gezond eet en matig alcohol gebruik. Maar het mentale aspect is ook belangrijk. Op dat vlak houd ik mijn geest jong door een cocktail van reizen, nieuwsgierig en ruimdenkend zijn, en jongere mensen om me heen te verzamelen. Veel kunstenaars met wie ik me omring, zouden mijn kinderen of zelfs kleinkinderen kunnen zijn. En tot slot moet je een beetje humor hebben, want dat helpt ook.’

Matching Seats loopt tot 3 mei in MAD Brussels (Nieuwe Graanmarkt 10), privégalerie P.O.C in Vorst (Van Volxemlaan 295) kan op afspraak bezocht worden. mad.brussels, galilaspoc.com

Lees ook: Designer Michaël Verheyden over zijn droomentourage: ‘Als je werk alles is, moet je het met je partner delen, anders overleef je niet als koppel’