Kunstenares Mieke Teirlinck: ‘Ik schilder van mijn computerscherm. Dat voelt veiliger, op alle vlakken’

Elke week kijken we binnen in de werkplek van een kunstenaar. Deze week gingen we op bezoek bij Mieke Teirlinck in Brugge.

‘Geduld, dat had ik vroeger niet. Alles moest vlug en snel. Echt kijken heb ik moeten leren. Ik heb lange tijd alleen geschilderd wat er voor mijn neus stond. Stillevens bouwde ik op in mijn atelier, zodat ik ze heel precies kon belichten. Voor landschappen ging ik naar buiten en schilderde ik ter plaatse, tot het klaar was. Het zonlicht verandert, het water komt omhoog, dat gaf energie. En ja, ik moest soms schuilen onder rotsen omdat het begon te stormen.

Ik nodigde ook modellen uit. Ik heb een reeks portretten geschilderd van de inwoners van Ter Dreve, een Brugs dienstencentrum voor mensen met een beperking. Ik schilderde in toetsen, want ook zo’n portret moet snel gaan. Je kunt iemand maar twee uur laten stilzitten en ze kwamen een paar keer langs, dus zo’n werk maak je in 15 of 20 uur. Een model is ook aanwezig, hij of zij kijkt naar wat er geschilderd is en geeft commentaar. Dat voelde soms ongemakkelijk.

Dat project heeft mijn werk een nieuwe wending gegeven en vandaag werk ik anders. Ik schilder van mijn computerscherm. Dat voelt veiliger, op alle vlakken. Afgeschermd. Het gaat ook trager, bedachtzamer. Ik kan het beeld vergroten en verkleinen en het voordeel van een scherm is dat er licht in zit. Dat heb je met een foto niet.

Ik baseer mijn huidige werk op beelden die ik tegenkom. Stills uit documentaires en films, rond thema’s die me treffen. Soms leidt het een tot het ander. Ik werd uitgenodigd voor een groepstentoonstelling rond de oorlog en daaruit groeide mijn interesse voor oorlogskinderen. Eenzaamheid, tristesse, verdriet, ik denk dat ik mijn thema’s uitkies omdat ik ze zelf wil begrijpen. Het zijn zware onderwerpen, niet om de kijker te choqueren, maar om gesprekken uit te lokken.

Mijn atelier is onze vroegere garage. Ik ben ondertussen verhuisd, maar ik werk hier graag. Ik kom met de fiets en probeer elke dag zes à zeven uur te schilderen. Ook in het weekend. Terwijl ik schilder, zet ik luisterboeken op. De stem op de achtergrond geeft rust. Voor mij werkt dat beter dan muziek.

In dit atelier, geef ik me bloot. Terwijl ik me liever afsluit van alles en iedereen.

Sommige dagen gaat het vanzelf, andere dagen loopt het niet, maar ik werk altijd verder. Wat tutteren kan mooie resultaten opleveren, maar ook mislukkingen. Een schilderij is nooit echt af, ik beslis wanneer het klaar is voor mij. Pas na een week of twee kan ik er met een zekere afstand naar kijken. Daarom hangt er thuis geen werk van mij, ik zou altijd zien wat ik nog beter had kunnen doen. Vroeger vond ik het een beetje afzien als een schilderij wegging. Alsof ik iets van mezelf had weggegeven. Vandaag heb ik daar gelukkig minder problemen mee.’