Flora Miranda (33) is een Oostenrijkse beeldend kunstenares en modeontwerpster die in Antwerpen woont. Ze creëerde de kostuums voor New Ballet mécanique, de nieuwe voorstelling van Opera Ballet Vlaanderen, en toont tot 29 oktober de expo ‘Router’ in Antwerpen.
“Zeven jaar geleden leerde ik op het dak van het M HKA mijn lief kennen. Het was zomer, het was feest en plots zat ik met de jongen naast mij te babbelen alsof we al jaren bevriend waren. Bovendien was hij programmeur en dat was precies wat ik zocht sinds ik beslist had dat ik een IT-bedrijf wilde starten dat data vertaalt in mode en kunst. Ik stam uit een puur artistieke familie, maar wilde meebouwen aan de technologische toekomst en wist dat programmeren essentieel zou zijn. Dankzij mijn lief kan ik dat ondertussen en praten we dagelijks over technische thema’s.
Maar ik had hem nooit ontmoet als ik het advies van mijn vader niet had gevolgd: ‘Never miss a party.’ Hij gaf het mij in mijn tienerjaren, toen we lange, nachtelijke conversaties voerden over het kunstenaarschap. Hij is zelf schilder en componist en moedigde de creativiteit van zijn dochters honderd procent aan. Een van mijn mooiste kleuterherinneringen is een verjaardagsfeestje in zijn atelier waarop we allemaal over doeken met verf mochten rollen.
Toen ik als tiener begon te schilderen, gaf hij mij alle ruimte, maar wilde hij me als mens een beetje sturen, denk ik. Het neemt geen extreme vormen aan, maar ik ben eerder introvert en waarschijnlijk wilde mijn vader me een duwtje geven om wat losser en socialer te worden. Hij had ooit aan een collega gevraagd wat die jonge kunstenaars zou aanraden en het antwoord was: ‘Never miss a party.’ Die zin triggerde iets bij mij, ook omdat mijn vader erbij zei: ‘Voor je werk is het belangrijk om mensen te ontmoeten. Samen bereik je veel meer dan alleen.’
Tijdens mijn studie had ik maar één focus: werken! Alles geven! Achteraf gezien bouwde ik niet genoeg aan mijn netwerk. Ik had meer moeten meegaan naar feestjes.
Dat hoorde de streber in mij graag. Zeker tijdens mijn studie aan de Modeacademie had ik maar één focus: werken! Alles geven! Dat brengt je natuurlijk wel ergens, maar achteraf gezien bouwde ik niet genoeg aan mijn netwerk. Ik had meer moeten meegaan naar feestjes. Dansen doe ik nochtans graag, behalve dan op te zachte popmuziek. (lacht)
Mijn vrienden plagen me nu soms nog dat ik te weinig buitenkom, maar ik overwin mezelf veel vaker dan vroeger. Onlangs was ik weer alleen naar een evenement gegaan, in veilinghuis Dorotheum. Ik raakte er aan de praat met een Oostenrijker die de afbraak van nucleair afval onderzoekt, dat vond ik direct spannend. Toen hij verzuchtte dat hij iemand zocht die zijn research beeldend kon vertalen – precies wat ik doe! – was dat echt zo’n what the fuck-moment. We startten kort daarna een mooi project op, waarvan de eerste resultaten nu in het Antwerpse stadhuis te zien zijn. Dat soort klik kun je misschien ook vinden via LinkedIn, maar het zal zelden zo snel of magisch gebeuren als nu het geval was.
Bij sociale gelegenheden heb ik soms nog het idee dat ik gelukkiger was geweest als ik alleen in mijn atelier was gebleven, maar meestal spoort mijn vaders raad me aan. Onlangs stond ik in vuile werkkledij toen ik besefte dat ik al veel te laat was voor een jubileum van vrienden, en ben ik toch nog vertrokken. Het werden nog twee verrijkende uren, die onze band alleen maar versterkten. En dreig ik me soms toch te verliezen in mijn ijver, dan heb ik nog een andere raad in mijn hoofd: als je te perfect bent, wordt de lieve God boos.” (lacht)
