Juwelier Fon Martens omringt zich met horloges: ‘Ik voel me enorm bevoorrecht’

Fon Martens (41) is samen met zijn broer Robert sinds kort mede-eigenaar van Colman Jewelry & Watches, de Antwerpse juwelen- en horlogewinkel die in 2016 ook in Knokke opende. Eind dit jaar volgt een nieuwe boetiek in Brussel.

‘Mijn liefde voor uurwerken is begonnen op mijn zestiende, toen ik van mijn vader mijn eerste mechanische horloge cadeau kreeg. Het ging om een Breitling Chronomat Evolution van 39 millimeter met een witte wijzerplaat en Romeinse cijfers, een chronograaf die we samen bij Colman kochten.

Lees ook: Modeontwerper Jan-Jan Van Essche: ‘Ik laat me leiden door mijn buikgevoel en dan zie ik wel wat er gebeurt’

Na dat geschenk liet de microbe me niet meer los: ik ging me verdiepen in huizen als Panerai, Zenith en Rolex, ging in winkels regelmatig de nieuwigheden bekijken en kon thuis urenlang bladeren in de fraaie catalogi van de verschillende merken. Wat me het meest fascineerde aan hun horloges, was het technische vernuft erachter. Hoe horlogemakers een binnenwerk in elkaar zetten met honderden ongelofelijk kleine onderdelen, hoe die elementen dan generatieslang samenwerken en soms wel acht dagen lang de tijd weergeven zonder dat je zelf nog tussenbeide hoeft te komen – daar kan ik alleen maar respect voor hebben.

Tijd voor verandering

Destijds dacht ik niet dat ik op een dag ook professioneel met uurwerken bezig zou zijn. Zo ben ik helemaal niet handig aangelegd, waardoor zelf horloges assembleren of herstellen al meteen uitgesloten was. Wel zei mijn vader altijd dat ik van mijn hobby mijn beroep diende te maken. Op die manier zou ik nooit het gevoel hebben dat ik werkte, voorspelde hij. Daarom ben ik in 2007 ook voor makelaar gaan studeren, want hoewel horloges mijn eerste liefde waren, had ik ook een grote interesse in vastgoed en projectontwikkeling. Daarin lag dus mijn toekomst, dacht ik.

Alles nam echter een andere wending toen mijn vader een relatie kreeg met Stella Wolf, die al bij Colman werkte sinds de opening in 1993, en zij met hun tweeën de zaak konden overnemen in 2009. Mijn vader stelde me toen voor om als verkoper in de winkel te komen werken en verantwoordelijk te worden voor de horloge-afdeling, iets waar ik met zijn woorden in het achterhoofd niet lang over moest nadenken. Met de centen die ik de eerste maanden verdiende, kocht ik trouwens een uurwerk van Girard-Perregaux, dat nu nog steeds tot mijn horlogecollectie behoort.

Aankoop voor een ander

Sindsdien heb ik nog geen moment spijt gehad van mijn carrièrekeuze. Ik werk dagelijks met objecten die ik mooi vind, ontdek op horlogebeurzen soms vier- à vijfhonderd verschillende modellen op een week en mag af en toe een kijkje achter de schermen nemen in Zwitserse werkplaatsen. Dat maakt dat ik me enorm bevoorrecht voel. Het klopt dat ik voor een lucratievere job had kunnen kiezen en dan waarschijnlijk meer horloges had kunnen kopen, maar bezittingen verwerven is niet de enige manier om van schoonheid te genieten. Kan ik me een model zelf niet veroorloven, dan kan ik het nog altijd aankopen voor de winkel en het op die manier even in mijn handen houden en de complexiteit en afwerking bewonderen.

Lees ook: Illustrator Carll Cneut: ‘Ik heb van mijn beperkingen als tekenaar mijn kracht gemaakt’

Mijn kinderen zijn nu zes en acht. Uiteraard probeer ik mijn passie aan hen door te geven en hoop ik dat ze de zaak op hun beurt zullen overnemen. Maar als zij een ander pad kiezen, zal ik hen daar volledig in steunen. Zolang ze maar hun hart volgen en niet louter voor het geld gaan, maar voor een beroep dat echt bij hun interesses past. Elke job brengt uitdagingen en moeilijke momenten met zich mee, maar als je je werk graag doet, houd je het eens zo makkelijk vol.’