Journalist Yasmina El Messaoudi verloor haar vader vlak voor haar veertigste verjaardag: ‘Alles voelt vandaag vrijblijvend en broos’

Elke weekochtend vertelt Yasmina El Messaoudi je op MNM het nieuws van de dag. In 2021 schreef ze een ontroerend mooie roman, Straatkat, over het verlies van haar mama en opgroeien tussen twee culturen.

“Op 30 heb je veel mogelijkheden, op 50 zijn er een aantal gepasseerd, maar 40 is een beladen leeftijd. Ik was daar echt mee bezig, ook omdat mijn relatie net afgesprongen was. Dan denk je na, over een partner en kinderen. Toen mijn vader een paar maanden voor mijn verjaardag stierf, was het alsof er een oorlog uitbrak. Mijn innerlijke wereld viel in puin. Ik was nog niet helemaal bekomen van het overlijden van mijn mama, vier jaar geleden, en nu was ik wees en verschrikkelijk verdrietig. Je ouders verliezen, dat raakt je in het diepste van je ziel, er verdwijnt een deel van je geschiedenis én je toekomst. Als ik aan kinderen dacht, dacht ik ook aan kleinkinderen voor mijn ouders. Plots voelde nadenken over die dingen als een luxeprobleem. Het is minder nodig nu, en ook omdat ik denk dat kinderen het gemis van mijn ouders nog zwaarder zouden maken. De dood van mijn vader maakte van die veertigste verjaardag een detail, ik moest vooral overleven.

Ik besef nu dat het leven kort kan zijn, en ben gestopt met plannen maken. Alles voelt vandaag vrijblijvend en broos, dus ik kijk maar een half jaar vooruit. Verder kijken dan dat voelt zinloos. Ik ben in september gestart met een yoga-opleiding, omdat ik me al een tijdje geleden ingeschreven heb. Had ik dat niet gedaan, dan zou ik er niet aan begonnen zijn. Ik wil mezelf geen druk meer opleggen. Kinderen, reizen, plekken waar ik wil wonen, ik laat het op me afkomen. Ik ben van mijn fomo verlost en doe waar ik zin in heb. Ook al is dat een heel weekend in pyjama tv -ijken. Nu ja, ik heb natuurlijk al een en ander geprobeerd. Mijn job opzeggen, naar Nederland verhuizen, ik weet dat ik dat durf. Als ik die drang weer voel, doe ik het opnieuw.

Ik ben wel weer aan het schrijven. Niet te diep te graven in de beerput van complexe emoties is mijn overlevingsstrategie, maar al schrijvend ga ik er toch mee om. Ik voel me bevoorrecht met die uitlaatklep. Of het een boek wordt? Dat weet ik niet. Geen plannen, weet je wel. Maar ik probeer met vertrouwen en mildheid naar de toekomst te kijken.”