Ilse Cornelissens, oprichter van Graanmarkt 13: ‘Paaldansen brengt me kinderlijk plezier’
Met Graanmarkt 13 runt Ilse Cornelissens (45) in Antwerpen, samen met haar man, sinds 2010 een van de spannendste luxeboetieks van het land. Elk seizoen valt er iets nieuws te ontdekken, zoals de recente collectie met sociaal modeatelier REantwerp.
‘Ik heb altijd een zwak gehad voor oudere mensen die in de herfst van het leven staan en er nog vol levenslust voor gaan. Misschien komt het doordat mijn vader overleed toen ik één jaar was, waardoor ik een innige band had met zijn moeder. Zij was ontzettend belangrijk voor mij en ik voor haar, want ik was haar enige kleindochter. Hoewel mijn grootmoeder een tragisch leven kende – eerst overleed haar man en later haar twee volwassen kinderen – was ze heel ondernemend. Zo ging ze eens skiën in Oostenrijk, na de dood van haar man, en werd ze daar verliefd op het hoofd van de skischool, waarna ze samen in Deurne de eerste kunstskibaan van Europa bouwden. Zonder enige ervaring in hoe je zo’n piste bouwt. Dat was mijn grootmoeder. Ze had een durf die later mijn eigen doen en denken heeft beïnvloed.
De weg van ouderen
Ook mijn opa van moederskant had een invloed op mij. Misschien nog het meest door een foto van mij die in zijn huis stond, aan de tafel waar hij elke dag zijn boterhammen smeerde met zelfgemaakte honing. Onder die foto had hij het bijschrift “I know where I’m going” geschreven. Dat vond ik als jong meisje grappig en het was ook lang mijn levensmotto. Ik fietste door het leven, stelde doelen, ging ervoor en alles lukte. Maar nu ik richting midlife ga, stel ik mezelf steeds vaker de vraag: weet ik eigenlijk wel waar ik naartoe ga? Hoe ouder je wordt, hoe meer hobbels het leven brengt. Ik kom niet alleen uit een familie waarin best tragische dingen gebeurd zijn die mij als moeder van drie kinderen ook angstig kunnen maken, ook zakelijk komen er soms grote uitdagingen op mijn pad, en in mijn omgeving zie ik vrienden rouwen om een scheiding of om een overleden kind. In die zwaarte mis ik soms mijn jeugdige onbezonnenheid. Tegelijk probeer ik op zulke momenten goed te kijken hoe oudere mensen, die de hele rit al afgelegd hebben, het aanpakken.
Er gaan mooie maar ook erge dingen gebeuren, die kunnen je overspoelen als golven.
Leven is surfen
Toen mijn man Tim en ik met ons gezin een jaar in Amsterdam woonden, stonden we elk weekend aan het hockeyveld met onze kinderen. Aan de zijlijn ontmoette ik Henja, de overgrootmoeder van een van onze beste Nederlandse vrienden. Een kwieke dame van intussen 97 jaar, die geregeld kwam kijken naar haar achterkleinzoon. Die vrouw is een vat vol levenswijsheden en mijn vriend noteert alles wat ze zegt in een schriftje. “Laat vuil water altijd langs je deur passeren”, zei ze onlangs. Waarmee ze bedoelt dat je van geroddel en negativiteit beter wegblijft. Ze zweert ook bij “Rust, reinheid en regelmaat”. Maar een van haar uitspraken waar ik het meest uit haal, is: “Je moet meedeinen op de golven.” Dat klinkt als een leuze voor hippe surfchicks en het toeval wil dat ik de voorbije jaren wat heb leren surfen en daar erg van geniet. Maar voor mij vat die zin de essentie van het leven samen. Er gaan mooie maar ook erge dingen gebeuren, die kunnen je overspoelen als golven, maar erop meedeinen is de kunst. Als je ertegenin gaat, verzuip je of raak je gefrustreerd. Ik weet dat het een les is die ik in mijn leven nog veel nodig ga hebben.
Lol aan de paal
In mijn zoektocht naar houvast, noem het mijn halve midlifecrisis, sta ik ook open voor spiritualiteit en sensualiteit, zonder dat het overdreven wordt. Onder het motto “nooit te oud om te leren” heb ik al veel gehad aan dat surfen, sessies ademwerk, maar vooral aan paaldansen. Dat zwieren aan een paal en mezelf letterlijk en figuurlijk blootgeven aan andere vrouwen mij zoveel kinderlijk plezier zou geven, had ik nooit verwacht. Het is pure lol die ik als ondernemer en moeder opnieuw meer in m’n leven wil.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
