‘Hoe verzoenen we ons met het feit dat ons leven doorgaat terwijl dat van anderen elders bruusk wordt ontnomen?’

Onze redacteur Aylin Koksal wilt niet wegkijken van de gruwelen die het nieuws overspoelen, maar voelt ook de noodzaak van zelfbehoud. Ze staat stil bij haar privileges: “Het voelt alsof doorgaan met ons leven ons medeplichtig maakt”

Op de dag van mijn bruiloft is het exact een maand geleden dat de hel opnieuw losbarstte in Palestina en Israël. Terwijl make-up kwasten over mijn gezicht glijden en krultangen in mijn haar dansen, werpt een ongemakkelijk gevoel een schaduw over wat de mooiste dag van mijn leven had moeten zijn. Het scherpe contrast tussen onze vreugdevolle viering en de hartverscheurende kreten van kinderen, samen met de getraumatiseerde blikken van overlevenden op mijn sociale media-feeds, dringt onontkoombaar door. Twee meldingen verschijnen op mijn scherm: in de ene staat ‘Geniet van je huwelijk’, de andere stelt: ‘Als je zwijgt, ben je medeplichtig.’

Op weg naar het stadhuis begroeten mensen ons met Palestijnse vlaggen, een pijnlijke herinnering aan een wereld in rouw terwijl wij feestvieren. Bij ons jawoord en de uitwisseling van de ringen worden onze privileges zeer duidelijk.’ Vrij kunnen bewegen, omringd zijn door geliefden en samen het glas kunnen heffen: hoe verzoenen we ons met het feit dat ons leven vlekkeloos kan doorgaan terwijl dat van Palestijnen bruusk wordt ontnomen?

Een bevriende collega, met wie ik mijn verdriet deel, beschrijft het overweldigende gevoel van hopeloosheid als ‘empathische uitputting’. “Na verloop van tijd kan dat leiden tot burn-out,” waarschuwt ze. “Voor anderen willen zorgen is belangrijk, maar zelfzorg is evenzeer cruciaal.” Maar is zelfzorg überhaupt aan de orde in deze tijden? De spanning tussen het verlangen om betrokken te blijven en de noodzaak van zelfbehoud is een innerlijke strijd die velen wellicht herkennen. In een tijd waarin de ‘call-out’-cultuur op sociale media haar hoogtepunt bereikt, lijkt het ook bijna onmogelijk om het juiste te doen. Wat je ook doet, er volgt altijd kritiek: of je er nu eventjes over zwijgt of er net te veel over deelt. Of je nu expliciet een kant kiest of er net geen wilt kiezen. Het voelt alsof doorgaan met ons leven ons medeplichtig maakt. Zijn we wel gemaakt om dag in, dag uit de gruwelen op onze schermen te verwerken? Is het niet meer dan normaal dat we ons terughoudend, uitgeput en geïsoleerd voelen?

In een wereld waarin we constant worden gebombardeerd met ontmoedigend nieuws en verontrustende beelden, lijkt voor jezelf zorgen paradoxaal. Misschien is jezelf durven informeren en doneren aan hulporganisaties wel de eerste stap ernaartoe? Op die manier zet je de emotionele uitputting om in actie. Wees niet bang om op de juiste momenten een stap terug te nemen, dat geeft je later de kracht om opnieuw doelgericht bij te dragen.