Hikefluencer Dorien Draps: ‘Beleidsmakers zouden beter al wandelend in de natuur vergaderen’

Dorien Draps (28) lanceerde in 2019 de podcast en blog Op Wandel en won vorig jaar een Belgian Travel Blog Award. Ze leidt ook de Op Wandel Academy, een online trektochtschool, en publiceert volgende week haar eerste boek: 10 levenslessen van de wandelaar.

Je eigen weg gaan

“Je kunt je niet door de angsten van anderen laten leiden. Toen ik Op Wandel startte en daarvoor een vaste baan in de reclamesector opzegde, verklaarde mijn omgeving me voor gek. Maar voor mezelf voelde die stap als een opluchting aan. Door van mijn passie voor het wandelen en de natuur mijn werk te maken, heb ik qua vrijheid, geluk en ervaringen nu een rijker leven dan vroeger. Omdat anderen me waarschuwden dat ik er niet van zou kunnen leven, werkte ik in het begin ook als social-mediacoach en copywriter, maar daar ben ik mee gestopt. Als je iets wilt laten groeien, moet je je er ook op toeleggen.”

Tot jezelf komen

“Hiken is verbinding maken. In de eerste plaats met jezelf, iets wat ons omwille van alle prikkels en verplichtingen vaak niet goed lukt in ons dagelijks leven. Als je met je backpack en je tent de bergen in trekt, valt alle ballast van je af. Maar het gaat ook om verbinding maken met de natuur. Die kennen we amper nog – mensen weten meer van merken af dan van bomen. Dat hikers heel vaak enorm vriendelijk en behulpzaam zijn, is geen toeval: jezelf als een deel van een groter geheel zien, verwondering en dankbaarheid voelen, dat verandert je perspectief.”

Jezelf overwinnen

“Dingen die weerstand oproepen, zijn vaak ook een kans om te groeien. Als kind had ik een enorme hekel aan de kampeertochten met de jeugdbeweging. Toch ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar dat ze me ernaartoe stuurden en me zo leerden om de natuur en het avontuur te omarmen. Veel mensen hebben hetzelfde met hiken: omdat ze altijd maar binnen zitten, zeggen ze meteen dat het niets voor hen is, maar ze hebben het ook nog nooit geprobeerd. Of ze maken de dingen moeilijker in hun hoofd dan ze echt zijn – dat heb ik zelf ook weleens gedaan. Zoals bergbeklimmer Edmund Hillary zei: “It is not the mountain we conquer, but ourselves.”

Zelfzorg

“Zorg dragen voor je mentale gezondheid zou een prioriteit moeten zijn in onze maatschappij. Mijn ouders kampten vroeger met een alcoholverslaving, waardoor ik snel volwassen moest worden en al op jonge leeftijd veel verantwoordelijkheid droeg. De struggles van mijn ouders stimuleerden me om zelf niet met mijn verdriet daarover te blijven zitten. Hulp zoeken en in therapie gaan heeft me geholpen om het verleden een plaats te geven. Iedereen is het product van zijn omgeving – ook mijn ouders.”

Tot rust komen

“Je sterkte is vaak ook je zwakte. Mijn drang om te ondernemen en dingen in de wereld te zetten stuwt me vooruit, maar de keerzijde is dat ik moeilijk tot rust kan komen. Luieren in de zetel geeft me al snel het gevoel dat ik niet genoeg doe of niet goed bezig ben. Dat is de ironie in mijn leven: hoe graag ik mensen ook inspireer om te vertragen, zelf kan ik dat alleen maar als ik ga wandelen.”

Vrijheid

“Mensen in systemen dwingen remt alle creativiteit. Ik was vroeger niet ongelukkig in mijn werk en leerde veel bij, maar alles moest wel tussen negen en vijf gebeuren, terwijl ik op dreef ben in de late namiddag en de avonduren. Ook targets op de lange termijn stel ik beter niet. Ik heb een idee van de richting die ik uitga met Op Wandel, maar ik wil alles zoveel mogelijk spontaan en organisch laten groeien. Jezelf druk en stress opleggen werkt averechts.”

Knopen ontwarren

“Beleidsmakers zouden beter al wandelend in de natuur vergaderen. Daar zouden ze makkelijker tot nieuwe inzichten en oplossingen voor ingewikkelde kwesties komen dan in muffe vergaderzalen. Zelf trek ik er ook heel vaak op uit als ik achter mijn bureau zit te piekeren. Terwijl je op het wandelen focust, is je onderbewustzijn immers bezig met knopen te ontwarren. Mensen die naast elkaar lopen, kijken elkaar trouwens niet in de ogen en zijn minder met elkaars lichaamstaal bezig. Al wandelend praten we dus niet alleen vrijer met elkaar, maar luisteren we ook beter naar wat de ander te zeggen heeft.”

Emoties tonen

“De grootste misvatting over mijn generatie is dat we geen ruggengraat hebben. Zo herinner ik me de reacties toen het tijdens de pandemie over de mentale gezondheid van jongeren ging. Op de sociale media regende het toen commentaren dat we thuis zo gepamperd zijn dat we nergens tegen kunnen. Maar waar het echt om gaat, is dat wij onze emoties durven te tonen, iets wat vorige generaties veel minder deden. Jammer genoeg zien mensen dat ook vandaag nog vaak als een zwaktebod. Tegenslagen en pijn verwerken begint met het erkennen van je kwetsbaarheid.”