‘Ik ben vier keer verkracht’. Een vrouwelijke collega meldt het aan tafel, bijna terloops. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Jammer genoeg komt de waarheid dicht in de buurt: in ons land maken elke dag acht vrouwen melding van verkrachting. Toch wordt er zelden over gepraat. Waarom zwijgen we zo massaal?
De collega die aan het woord is, komt uit Nederland. Zoals de clichés het willen, is ze niet op haar mondje gevallen. De twee andere vrouwen aan tafel, waaronder ikzelf, weten niet goed wat aan te vangen met haar openheid. Nochtans hebben we beiden al iets soortgelijks meegemaakt.
Mijn eigen ervaring dateert van enkele jaren geleden. Ik was op uitwisseling in Spanje en besloot na een erg dronken nacht bij een vriend te crashen. Op een gegeven moment werd ik wakker. Ik voelde een pijnscheut ter hoogte van de schaamstreek. Een halve seconde later besefte ik wat er aan de hand was: er lag iemand op mij en zijn penis zat in mij. ‘Wat ben jij in hemelsnaam aan het doen?’, snauwde ik hem toe. Ik duwde hem van mij af, raapte mijn spullen in allerijl bij elkaar en vluchtte de nacht in.
Terwijl ik op zoek ging naar een taxi, probeerde ik de gebeurtenissen van die avond te reconstrueren, maar mijn geheugen was een groot, zwart gat. Ik had veel te veel gedronken. Ik heb zelf besloten om mee te gaan naar zijn huis. Misschien hebben we zelfs gekust. Heb ik hem toestemming gegeven? Of erger nog, verleid? Het is mogelijk, maar weinig waarschijnlijk.
Er kwam geen geweld aan te pas, de dader was een bekende en ik ben zelf meegegaan naar zijn huis
Toch heeft het jaren geduurd voor ik besefte dat ik wel degelijk verkracht ben. Ik ben niet door een wildvreemde van mijn fiets gesleurd, onder valse voorwendselen meegelokt of hardhandig tot seks gedwongen. Mijn ervaring past niet in het stereotype beeld van de sensationele verkrachtingen waarover je leest in de media. Er kwam geen geweld aan te pas, de dader was een bekende en ik ben zelf meegegaan naar zijn huis.
Die drie factoren zorgen ervoor dat ik tot op heden slechts met een handvol mensen erover heb durven praten. Zelfs mijn ouders zijn niet op de hoogte. Ik zwijg uit angst om veroordeeld te worden (‘Je was dronken’). Uit angst dat het geminimaliseerd zal worden (‘Hij is toch gestopt toen je hem van je af duwde’). Uit angst dat mensen denken dat ik me aanstel (‘Je hebt er toch niets aan overgehouden?’). Uit angst dat mensen vinden dat ik geen recht heb om pijn te voelen (‘Het stelde niets voor’).
Tegen beter weten in probeerde ik het voorval te relativeren
Jarenlang verbeet ik in stilte de pijn. Omdat ik, zoals veel andere vrouwen, de schuld vooral bij mezelf zocht. Tegen beter weten in probeerde ik het voorval te relativeren. Ik hield dat net zo lang vol tot het de moeite niet meer leek om erover na te denken, laat staan erover te vertellen. En zo kon die wonde onderhuids verder etteren.
Mijn ogen gingen pas open toen ik in een krantenartikel over een soortgelijke ervaring las. Haar verhaal vertoonde grote gelijkenissen met dat van mij. Het woord verkrachting kwam meermaals aan bod. Dat deed me opnieuw denken aan die bewuste nacht. Ik vertelde erover tegen mijn vriend. ‘Jij bent overduidelijk verkracht’, was zijn simpele repliek.
Erkenning
Die conclusie sloeg in als een bom. Wat ik zo lang voor mezelf had proberen te ontkennen, werd nu luidop uitgesproken. Vreemd genoeg was mijn eerste reactie ongeloof. ‘Nee, zo erg was het niet’, sprak ik hem tegen. Nu durf ik hier openlijk neer te schrijven dat hij wellicht gelijk heeft. Volgens de strafwet is verkrachting het ongewenst seksueel binnendringen van het lichaam door een ander, van welke aard met welk middel dan ook. Dat is exact wat er bij mij gebeurd is. Intussen ben ik gestopt met ontkennen en begonnen met erkennen.
Jammer genoeg is mijn situatie weinig uniek. Zowel de aard van de verkrachting, als mijn gedrag achteraf. Bijna 75 procent van de slachtoffers van verkrachting kent de dader. Verkrachtingen gaan er zelden gewelddadig aan toe. Slechts 10 procent van de verkrachtingen wordt aangegeven. De angst voor victim blaming zit diep ingebakken in onze maatschappij. Verkrachting wordt nog veel te vaak geminimaliseerd. Door mannen, maar ook door de slachtoffers zelf.
En dat is exact de reden waarom artikels als dit nog altijd nodig zijn. Er zijn nog te veel stille slachtoffers, te veel onuitgesproken angsten en onverwerkte trauma’s die mee het probleem in stand houden. Mijn collega gaf alvast het goede voorbeeld door het probleem zo open en bloot op tafel te smijten. Hopelijk durven andere vrouwen na het lezen van dit artikel hetzelfde te doen.
Slachtoffers van seksueel geweld, in welke vorm dan ook, kunnen op seksueelgeweld.be terecht voor praktische en psychologische ondersteuning.
