Al in 2008 bracht handtassenontwerper Annelies Timmermans haar eerste collectie op de markt. Recent verhuisde ze met haar gezin van het hectische Antwerpen naar de rust van de Oostkantons. 2025 brengt voor haar nóg eens een verhuizing. Dat is soms lastig, maar dankzij haar levensfilosofie die ze opstak tijdens een avond met vrienden slaagt ze erin te relativeren.
‘Over een jaar zal het geen belang meer hebben. Het is een zin die ik altijd in mijn achterhoofd heb sinds ik hem, nu meer dan negen jaar geleden, in een boek las. Het was een avondje bij vrienden in Milaan, de stad waar ik jaren gewoond heb en waar ik ook mijn eerste collectie ben gestart. Op een gegeven moment ging er een boek rond dat antwoorden op levensvragen beloofde.
Volgens het boekje
De bedoeling was dat je een vraag stelde, zonder die hardop uit te spreken, en dan het boek opensloeg op een willekeurige bladzijde. Wat je las, was het antwoord op je vraag. Mijn man en ik zaten op dat moment al een tijdje in een ivf-traject, en iedereen die zo’n traject doorlopen heeft, weet dat een vruchtbaarheidsbehandeling even je leven overneemt en je hele doen en denken overheerst.
Dus was de vraag die ik stelde vanzelfsprekend: zal ik ooit een kind krijgen? Natuurlijk had ik liever een volmondige ‘ja’ als antwoord gekregen, maar zo werkt dat soort boeken niet. (lacht) Toch raakte de zin me op de een of andere manier en is hij altijd in mijn gedachten blijven hangen. Ik heb de pagina van het boek zelfs gefotografeerd. Het is daarom dat ik met zekerheid weet dat ik net iets meer dan een jaar na die avond onze dochter Lus in mijn armen hield.
Het is een soort mantra geworden: laat het los, laat het los, over een jaar zal dit niks meer betekenen.
De zin steekt af en toe de kop op in mijn leven. En elke keer zet de gedachte eraan de zaken weer in perspectief. Ik ben iemand die zich dingen heel erg aantrekt – wat mensen van me denken bijvoorbeeld, of een klacht van een klant, ook al vind ik die niet helemaal terecht – en kan me verliezen in gepieker. Ook kan ik me soms enorm opboeien in futiliteiten. Dan helpt het om even stil te staan en me af te vragen: is dit de moeite waard om me er druk over te maken? Zal wat er nu gebeurt over een jaar nog een rol spelen in mijn leven?
Het antwoord op die vraag is meestal: nee. Nee, dit zal geen blijvende impact hebben op de grote lijnen van mijn leven. Mezelf die vraag stellen helpt om de hoofd- van de bijzaken te onderscheiden. Het is een soort mantra geworden: laat het los, laat het los, over een jaar zal dit niks meer betekenen.
Lees ook: Bloemenkunstenaar Raf Verwimp: ‘Als ik ontwerp, speel ik een film af in mijn hoofd’
Kracht van pauze
De eerste keer dat ik besefte dat de zin een motief in mijn leven was geworden, was toen ik te weten kwam dat het Italiaanse atelier dat mijn tassen vervaardigde ermee stopte. Het nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik zat op dat moment vol uitbreidingsplannen, en plots werd ik gedwongen tot een pauze. Dat was even vervelend, maar uiteindelijk bleek die pauze op een bepaalde manier net een goede zaak te zijn. Tegenslagen zijn uiteindelijk ook maar wat je er zelf van maakt.
Ik geef de zin ook vaak als advies aan vrienden. Onlangs nog aan een goede vriendin die door een scheiding gaat. Regelmatig herhaal ik tegen haar: je moet hier nu even door, en dat is niet leuk, maar dit is niet voor altijd. Het helpt soms om je de situatie over een jaar voor te stellen. Daardoor zie je het grote plaatje. Zoals nu, we zijn aan het verhuizen en dat is soms lastig. Maar als het me dan even teveel wordt, denk ik: over een jaar zitten we in ons fijne nieuwe huis en is al dat vervelende gedoe vergeten.
Af en toe moet je afstand nemen en je traject in zijn geheel zien. Door terug te kijken naar de route die je al hebt afgelegd, besef je dat het zelden de vervelende momenten zijn die je bijblijven, maar toch vooral de fijne.’
Lees ook: Ilse Cornelissens, oprichter van Graanmarkt 13: ‘Paaldansen brengt me kinderlijk plezier’
