Grootmoeders tijd: met de bomma naar Lourdes of naar een voetbalmatch, waarom niet?

De band met je grootouders is uniek. Vraag dat maar aan deze volwassen kleinkinderen. Zij houden de band innig door samen bijzondere dingen te doen.

Met haar rugzak en op haar Vespa verkent Silke Rossaert (28) de wereld. Deze zomer nam ze haar bomma (82) mee naar Lourdes.

‘Aan zijn ziekbed heeft mijn bomma aan mijn bompa beloofd om een kaarsje voor hem te gaan branden in Lourdes. Vorig jaar drong het tot me door dat ik misschien de enige was die haar kon helpen om die droom te realiseren. Op haar kerstkaart heb ik toen geschreven: ‘Wie weet brengt dit jaar wel een reis naar Lourdes.’ ‘Gaan we dat echt doen?’ vroeg ze me vol ongeloof.

In juli zijn we vertrokken voor een kleine week. Het was echt zalig. Mijn bomma kan er nog steeds niet over zwijgen. Vooraf had ik er niet bij stilgestaan dat veel dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn, op haar veel indruk maken. Zo bleek in Toulouse dat ze nog nooit de metro had genomen. Ze was ook voortdurend onder de indruk van mijn Frans of dat ik de bus met een sms’je kon betalen.

Voor mij zat de voldoening in het feit dat ik haar deze ervaring kon schenken, maar in een groepsreis met gepensioneerden had ik geen zin. Ik heb daarom geprobeerd om mijn eigen accenten te leggen. Lourdes ligt vlak bij de Spaanse Pyreneeën. Eén dag hebben we een kabellift genomen. Ik zal nooit het moment vergeten dat ik haar boven in het zonnetje zag glunderen met een pintje.

Soms was het natuurlijk ook best lastig. Regelmatig maakte ik me zorgen of het niet te warm of te vermoeiend was. Mijn bomma was af en toe ook onnodig ongerust. Zo had ik de tweede avond nog een wandeling gemaakt in mijn eentje. Toen ik twee uur later in de kamer kwam, was ze aan het huilen. Ze had me proberen te bellen, maar omdat mijn nummer zonder de landcode in haar gsm stond, was dat niet gelukt. Ik heb haar kunnen kalmeren, maar die bezorgdheid krijg je er niet uit. Ik gun het haar ook om beschermend te zijn. Het doet haar deugd om voor mij te kunnen zorgen. Als ze voor mij een drankje bestelde bijvoorbeeld, dan wentelde ik me in de rol van kleinkind.

Ik was altijd al de oogappel van mijn bomma, maar nu lig ik zeker nog in een laatje hoger. Ze heeft me eens gezegd dat bompa altijd al wist dat ik voor haar zou zorgen na zijn dood. Ik vind dat evident. Ze hebben allebei zoveel voor mij gedaan.’

Toen Louise Osieka (31) en Bruno Verbruggen (32) een relatie begonnen, stelden ze elkaar al snel voor aan hun grootouders. Nu, tien jaar later, mochten hun grootouders hun liefde bezegelen.

‘Zonder ons onder druk te zetten, hebben onze grootouders er al die jaren regelmatig naar gepolst wanneer wij zouden trouwen. Ze wilden het graag nog meemaken. Maar wij wimpelden dat speelse geplaag altijd af.

Toen kwam de coronacrisis. In die periode hebben we onze grootouders enorm gemist. Eens te meer beseften we dat ze er niet altijd zouden zijn. Dat zette ons aan het denken. Wat als we een feest zouden organiseren in het teken van de liefde waarop we ook hen konden eren? Zo kwamen we met het idee om hen getuige te maken. Als we hen konden meenemen in dat bad van liefde, kon een huwelijk nog magischer zijn.

Met een boeketje witte pioenrozen kondigden we aan dat we belangrijk nieuws hadden. In eerste instantie reageerden ze lichtelijk teleurgesteld op onze vraag. Blijkbaar hadden ze iets anders verwacht. (lacht) Maar daarna waren ze superblij. Geen van hen was ooit getuige geweest op een huwelijk. Dat wisten we niet. Hoe uniek is het om tachtigers en negentigers nog een nieuwe ervaring te kunnen bezorgen?

Aan hun gezichten kon ik afleiden dat ze niet meteen wisten wat hun taak inhield. We wilden hun natuurlijk geen stress bezorgen. Ze mochten hun rol dus invullen zoals zij dat wilden. Voor ons waren ze de vips van de dag. Bruno’s opa heeft gespeecht. Dat was heel lief. En een van mijn oma’s schonk me de dag voordien de jurk die zij had gedragen op de dag voor haar huwelijk. Die heb ik natuurlijk meteen aangetrokken.

Getuige kunnen zijn heeft veel gedaan met onze grootouders. De coronacrisis was mentaal heel zwaar voor hen. Er waren maar weinig vooruitzichten. Ons huwelijk gaf hun een perspectief. Het was een reden om zich goed te houden. Voor ons heeft de ruggensteun van onze grootouders onze relatie extra gewicht gegeven.

De mooiste reactie kregen we op het stadhuis toen we de getuigen gingen registreren. Nadat Bruno het rijksregisternummer had voorgelezen, zei de beambte: ‘Je moet je vergissen, meneer. Rijksregisternummers beginnen met de geboortedatum. 1924… dan is die dame 97. ‘ Toen we haar vertelden dat dit wel degelijk klopte, begon die beambte te huilen van ontroering. Pas op dat moment beseften we hoe bijzonder dit is.’

Ziggy Hsia (29) kreeg de voetbalmicrobe met de paplepel ingegoten. Met grootmoeder Monique (75) supportert hij voor den Antwerp.

Ziggy: ‘Mijn grootmoeder, die ik manna noem, gaat al sinds ze een klein meisje was naar den Bosuil. Haar familie woonde op achthonderd meter van het stadion. Voetbalclub Royal Antwerp FC is haar lang leven.’

Monique: ‘In 2001 werd de nieuwe familietribune ingehuldigd met een actie. Als je een abonnement nam voor vijf jaar, mocht je kleinkind gratis mee. Zo is Ziggy sinds hij een jaar of acht was met ons naar alle thuiswedstrijden gegaan.’

Ziggy: ‘We zijn nog altijd fanatieke supporters, manna heeft een abonnement met haar partner, bompa Jules, en ik zit aan de andere kant van het stadion met mijn vrienden. Maar af en toe spreken we samen af en vinden we elkaar op dezelfde plek op de tribune als vroeger. Mijn vrienden vinden dat geweldig. Mijn beste voetbalvriend Hans – die ook weleens de burgemeester van den Bosuil wordt genoemd – heeft mijn grootmoeder ook al ontmoet.’

Monique: ‘Ook als we samen een terrasje doen, praten we voortdurend over voetbal. Vaak tot vervelens toe voor andere mensen. We hebben dezelfde favorieten. Wie dan? Onze Ritchie, de kapitein, natuurlijk… Maar ik heb ook nog een paar favorietjes van voor Ziggy’s tijd.’

Ziggy: ‘We zijn alle twee uitbundige supporters. Naast kritisch is manna ook een eeuwige optimist. Ik ben daarin nuchterder. Zo was mijn optimisme ver zoek in 2017, na dertien jaar in het vagevuur van tweede klasse. Manna bleef maar geloven dat het tij zou keren. Het bleef spannend tot op de laatste speeldag, maar we speelden toch kampioen.’

Monique: ‘Dertien is mijn geluksgetal. Ik had er dus vertrouwen in.’

Ziggy: ‘Onder onze invloed is ook mijn vriendin een fervente supporter geworden. Onlangs is ze samen met mijn grootmoeder naar een match gaan kijken.’

Monique: ‘Veel van mijn vriendinnen zouden zelfs niet meegaan als het gratis was. Er zitten maar weinig vrouwen op de tribune. Heel fijn dus dat Ziggy’s vriendin wel interesse heeft.’

Ziggy: ‘ Den Antwerp maakt dat manna en ik voor de rest van ons leven een speciale band zullen hebben. Mijn ouders supporteren ook, maar zijn veel gematigder. Voetbal, dat is iets van mij en mijn grootmoeder.’