Fosbury & Sons opent vestiging in Brussel: zo mooi kan coworken zijn

In Antwerpen vond coworking en event space Fosbury & Sons onderdak in een gebouw van Léon Stynen, vrijdag openen ze hun eerste Brusselse vestiging in een architecturaal pareltje van Constantin Brodzki. Toeval? “Design en esthetiek zitten in ons DNA, maar zijn geen doel op zich. Wel een middel om te tonen dat werken ook aangenaam kan zijn.”

Als je ziet hoe erg er is geknoeid met zijn architecturaal erfgoed, dan begrijp ik zeker waarom Constantin Brodzki bezorgd was om onze plannen’, geeft Stijn Geeraets toe. Hij is een van de initiatiefnemers van Fosbury & Sons, de coworking space waar business en plezier met elkaar verweven zijn. Anaïs Torfs en Michiel Mertens – samen studio Going East – klaarden de klus in een klein jaar tijd, met veel respect voor de aanwezige materialen en het oorspronkelijke, ingenieuze ontwerp van de Belgisch-Poolse architect. Met zijn ‘CBR-gebouw’ – het hoofdkwartier van het gelijknamige cementbedrijf dat in 1970 werd ingehuldigd – schreef architect Constantin Brodzki architectuurgeschiedenis.

Zeven jaar lang werkte hij samen met CBR aan een techniek om prefabbetonpanelen in vloeiende vormen, inclusief vensters, te maken. Het initieerde niet alleen de zogenaamde CBR-stijl in België, het kantoorgebouw werd in 1979 ook als enige Belgische project geselecteerd door het New Yorkse MoMa om deel uit te maken van de expo Transformation in Modern Architecture over de bouwkundige innovaties van toen. En of het innovatief was. De vensters in goudkleurig dubbelglas reflecteren de zon, waardoor de warmte buiten blijft. De kieren in de prefabbetonpanelen zorgen voor natuurlijke verluchting en Brodzki besteedde bijzonder veel aandacht aan de akoestiek in het gebouw. Hoe hij het destijds concipieerde was top notch. ‘Zelfs de stielmannen die er nu aan meewerkten waren onder de indruk. Zulke ingebouwde systemen zijn vandaag onbetaalbaar. Het was, bij wijze van spreken, toen al een passief gebouw’, aldus Mertens.

Focus!

Brodzki heeft destijds alles bepaald, van de lambrisering op de muren tot de fotolijsten op de bureaus. ‘Oorspronkelijk stonden er meubelen van Jules Wabbes’, vertelt Torfs. ‘Die waren prachtig, maar ook heel gebonden aan de tijdgeest van de seventies. We wilden bewust geen vintagesfeer nabootsen, maar een nieuw, eigen verhaal creëren.’ Het duo werkte een duidelijke visuele lijn uit tussen de authentieke elementen die ze bewaarden en de hedendaagse aanpassingen die ze doorvoerden. De ene keer in hetzelfde spoor, de andere lichtjes clashend. Oorspronkelijk werd bijvoorbeeld geschraapt beton gebruikt, het beton dat Going East koos is fijn geschuurd. De authentieke lambrisering in donker Okoumé werd gerestaureerd, de houten toevoegingen zijn in een lichtere variant van dezelfde houtsoort. De open ruimtes werden opgedeeld in suites met vensters in loden rasters. ‘We omschrijven het zelf als Japans Space Age James Bond’, lacht Mertens. En voor wie het zich afvraagt: het hele concept werd meer dan goedgekeurd door Erfgoed Vlaanderen, dat ook in nauw contact stond met Brodzki en zijn zoon.

Net als Brodzki toen, volgde Going East het Bosvoorde-project van a tot z op. Tot aan de pennenhouders en kaarsen op de tafels toe. Voor maar liefst zeven verdiepingen – goed voor 7000 m² – waarover de kantoren van Fosbury & Sons verspreid zijn. Elke verdieping heeft een eyecatcher. In de hal werden aan de originele betonnen draaitrap een kristallen luchter van Carlos Scarpa en een creatie van textielontwerpster Nathalie Van der Massen toegevoegd.

Op de vijfde verdieping dient de ronde keuken, die met haar stalen ramen aan een kiosk doet denken, als servicepunt voor de leden. De op maat gemaakte aluminium lampen van Piet Hein Eek en de homemade marmeren tafels in de vergaderzalen op de vierde en vijfde verdieping zijn unicums. ‘Een samenwerking met Graniet & Marmer. De marmeren platen werden kort na de Tweede Wereldoorlog nog op de oude manier – met een boor – uit de steengroeve gehaald. Door hun gekartelde rand en défauts bleven de platen onverkocht. Onbegrijpelijk: het zijn kunstwerken op zich’, oordeelt Geeraets.

Ook uniek is de focusruimte die er binnenkort komt. ‘We richten één speciale kamer in om leden de kans te geven zich af te zonderen van de rest van de wereld. Je vindt er alleen een zetel, een koptelefoon en een marmeren versterker – de Orpheus HE 1 van Sennheiser – die het zuiverste geluid ooit produceert’, weet Maarten Van Gool, medeoprichter van Fosbury & Sons. ‘Ideeën ontstaan niet in de dagelijkse rush, maar wanneer je je geest laat rusten. We willen met die kamer en met dat product onze leden een bewust rustmoment aanbieden in hun werkroutine.’

Moroder-bar

En dan heb je natuurlijk dat fantastische zicht over het Zoniënwoud, hun zogenoemde achtertuin die zich rond het gebouw over 4421 hectare uitstrekt. Vanuit de suites en gedeelde ruimtes word je getrakteerd op een adembenemende uitkijk op de loven, de boomkruinen of op de ruime groene omgeving vanuit Bar Giorgio op het achtste. ‘We hebben de privébar van de oorspronkelijke CEO vernoemd naar Giorgio Moroder, de grondlegger van de elektronische muziek. Hij begon met niks, ploeterde lang als muzikant, maar heeft uiteindelijk de hele muziekwereld naar zijn hand gezet. Een levende legende, dus. Dat is niet alleen inspirerend voor muziekliefhebbers, maar voor alle ondernemers die hier komen werken. Zo’n figuur eren we graag met de mooiste plek van het hele kantoor.’

fosburyandsons.com