Emma Dupont en Emma Moortgat schitteren samen op set: ‘Op het podium kan je niet valsspelen’

Ze zijn 17 en 28 jaar oud. De ene komt uit Brussel, de andere uit Gent. Emma Dupont en Emma Moortgat schitteren beiden in The Last Front, de eerste langspeelfilm van de Belgische regisseur Julien Hayet-Kerknawi. En de naamgenoten blijken ook buiten beeld een goede match.

Emma Dupont (17 jaar) en Emma Moortgat (28 jaar) ontmoetten elkaar voor het eerst op de set van The Last Front, die op 7 februari op het grote scherm verschijnt. In deze Engelstalige langspeelfilm van de Belg Julien Hayet-Kerknawi speelt Emma Dupont de dochter van Léonard Lambert, een Vlaamse landbouwer, die wordt vertolkt door Iain Glen. Door de komst van de Duitsers in augustus 1914 staat het hele dorp in rep en roer. Ook het leven van Maria, de bakkersvrouw die gespeeld wordt door Emma Moortgat, wordt drastisch door elkaar geschud.

Onze Emma’s wisten niet dat hun vaders elkaar in het echt kennen. Dat kwam aan het licht toen de twee mannen elkaar toevallig tegenkwamen en hun dochters ter sprake kwamen. Ze stuurden in het midden van een opname een selfie, met in de hand hun telefoons waarop een foto van hun dochters op de set staat. Meer was niet nodig om het ijs te breken.

Achttien maanden later, op een koude ochtend in januari, ontmoeten Emma en Emma elkaar opnieuw tijdens een exclusieve fotoshoot voor Knack Weekend. Ze kunnen allebei niet wachten om de film voor het eerst te zien. Hun goede band wordt al snel duidelijk wanneer ze trots herinneringen ophalen aan de momenten die ze samen hebben beleefd.

‘Ik was als zestienjarige een van de jongsten in een casting voor volwassenen’, herinnert Emma Dupont zich. ‘Natuurlijk ben je altijd een beetje zenuwachtig op voorhand, maar er hing een aan­gename sfeer. Ik voelde me meteen op mijn plek. Het was mijn allereerste historische film, in kostuum, en met internationale cast.’

Tussen het moment dat ze werd geselecteerd en de opnames zelf, zijn vanwege de pandemie enkele jaren verstreken. ‘Johanna, mijn personage, is altijd in mijn achterhoofd blijven rondspoken’, vertelt ze. ‘Ik wist wat er met haar ging gebeuren (zonder te veel te willen verklappen: in de trailer wordt ze bedreigd door Duitse soldaten, red.). Ik heb me het personage beetje bij beetje eigen gemaakt, ook al heb ik nooit meegemaakt wat zij heeft meegemaakt. Deze rol, die bovendien in het Engels is, was een unieke kans. Ik heb zoveel geleerd. Tussen de verschillende takes hadden Emma en ik vaak goede gesprekken. Voor goede raad kon ik altijd bij haar en de andere actrices terecht. Zelfs gewoon kijken naar hoe zij acteerden was enorm inspirerend.’

Het diepste van jezelf

Haar tegenspeelster deelt die mening. ‘Als actrice moet je je steeds heel bewust zijn van wat er rondom je gebeurt’, meent Emma Moortgat. ‘Je ontwikkelt een extra zintuig voor emoties. Dat heb je ook nodig om je te kunnen inleven in je personage. Ik vond het heel mooi om te zien hoe Emma Johanna werd en haar angst écht voelde. Heel erg puur was dat. Jonge acteurs kunnen niet valsspelen, ze putten uit het diepste van zichzelf. In dat opzicht kunnen ze ons nog veel leren.’

Beide actrices hebben van jongs af aan geleerd dat het leven een spel is, en ze spelen het elk op hun manier. Emma Dupont groeide op op filmsets, als dochter van acteurs Charlie Dupont en Tania Garbarski. In december vorig jaar heeft het Franstalige publiek haar al samen met haar vader aan het werk gezien in Le Nouveau, een tv-film die ook door Charlie werd geschreven. ‘Ik kan me moeilijk herinneren wanneer ik me voor het eerst op een set bevond’, lacht ze. ‘Theater en film waren altijd al aanwezig in mijn leven. Acteren is voor mij een beroep als een ander, of toch een van de opties die ondertussen een passie is geworden. Mijn ouders hebben me nooit gedwongen om deel te nemen aan castings. Vooral mama wilde dat ik besefte dat het een supertoffe, maar ook moeilijke job is.’

Voor Emma Moortgat was de keuze minder vanzelfsprekend, maar toch is ze net zo vastberaden. ‘Als kind vond ik het al geweldig om op scène te staan, spelend of dansend. Onlangs kreeg ik van vriendinnen een foto doorgestuurd uit hun vriendenboekje waarin ik toen als 10-jarige geschreven had bij Wat wil je later worden: actrice! Blijkbaar zat het toen al in m’n hoofd.’ Vandaag schittert ze al op het scherm in Knokke Off, een serie waarvan ondertussen al een tweede seizoen werd aangekondigd. Ze komt uit een ondernemersfamilie die haar roeping eerst in vraag stelde, zonder haar te ontmoedigen. ‘Mijn ouders zijn eerder rationeel, ze vroegen zich af of ik wel echt gemaakt was voor wat zij “het artiestenleven” noemden’, vervolgt de Gentse. ‘Toen ik m’n bachelor en master in bedrijfsmanagement behaald had, dacht ik: het is nu of nooit, ik wil het ten minste geprobeerd hebben, actrice worden. Ik heb het geluk gehad dat m’n ouders me daarin gesteund hebben zodat ik er voor de volle 100% voor kon gaan.’

Na drie jaar op Cours Florent in Parijs, komt Emma terug naar België, waar ze hoopt haar perfecte drietaligheid te kunnen uitspelen. ‘Ik had ook het gevoel dat het acteermilieu in België toegankelijker was, dat er meer kansen waren voor beginnende acteurs. In Frankrijk moet je een agent hebben om zelfs maar op casting te kunnen, in België zijn er meer open casting calls en kan je een hoofdrol bemachtigen zonder agent.’ In 2021 is het zover: ze krijgt een hoofdrol in de nieuwe versie van de succesvolle serie Dertigers.

Niet competitief

Emma Dupont daarentegen staat aan het begin van een grote sprong. De Brusselse theaterstudente volgt avondlessen Woordkunst en Drama, alsook piano, waarvoor ze tientallen uren per week oefent. Met een bachelordiploma op zak bereidt ze zich voor op verschillende toelatingsproeven voor prestigieuze scholen in Londen en Parijs.

‘Ik heb er echt zin in’, glundert ze. ‘Ik houd van mijn school, ik heb er altijd steun en begrip gevonden wanneer ik kansen kreeg om te acteren. Natuurlijk moest ik wel altijd mijn lessen inhalen. Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik eerst mijn studies afmaakte. Maar nu heb ik echt zin om me volledig op mijn passie te storten, zonder enige tijdsdruk.’ Een ambitie waarin haar oudere zus Lily, ook actrice, haar ongetwijfeld kan bijstaan. ‘We zijn megaclose’, vertelt ze trots. ‘We zijn opgegroeid met dezelfde waarden, we hebben dezelfde films en dezelfde theaterstukken gezien met onze ouders. We zien elkaar te graag om concurrenten te zijn.’

In een wereldje dat vaak wordt omschreven als hypercompetitief, zien onze twee Emma’s elkaar ook liever als zusjes. ‘Ik ben iemand die van nature contact en collegialiteit zoekt’, zegt Emma Moortgat. ‘Ook met meisjes die auditie doen voor dezelfde rol, heb ik er geen probleem mee m’n ervaringen te delen. Dat geldt ook wanneer ik met jongere acteurs werk. Dat is sowieso mijn ‘grote zus-instinct’ ­– thuis heb ik twee broers, waarvan de jongste tien jaar jonger is dan ik – en die we ook aan het werk kunnen zien in Knokke Off. Da’s een rol waarin ik me thuis voel. Tot nu toe is die houding van ‘we doen het samen’ altijd positief uitgedraaid voor mij: alleen ga je sneller vooruit, maar samen kom je verder, daar geloof ik heel sterk in.’

Naast de filmopnames die eraan komen, is de drietalige actrice ook graag model en wil ze haar kennis van en liefde voor de twee culturen van ons kleine landje gebruiken om bruggen te slaan tussen twee gemeenschappen die soms zo verdeeld lijken. Ze haalt maar al te graag regisseurs aan zoals Lukas Dhont of Baloji, met zijn film Augure de Belgische inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film. ‘We leven in een angstig klimaat waarbij de mens teruggrijpt naar wat hij kent, maar ik geloof juist dat verandering en verscheidenheid ons zullen verrijken’, zegt ze. ‘Een acteur mag nooit zijn menselijkheid verliezen. Wat er ook gebeurt, goed of slecht, ik probeer altijd anderen te begrijpen en me in hun plaats te stellen. Ik streef ernaar om te werken met mensen die ons verenigen, die ons samenbrengen voorbij onze culturen en overtuigingen. Het werk van Miet Warlop, een Belgische regisseur en beeldend kunstenaar, is een ander goed voorbeeld. In haar stuk One Song maken acteurs en toeschouwers deel uit van hetzelfde spel, dat ons herinnert aan onze menselijke conditie.’

Wanneer we het over podiumkunsten hebben fonkelen de ogen van Emma ‘M’ en Emma ‘D’, zoals stylisten en fotografen hen al snel begonnen te noemen op de set. ‘Op het podium kan je niet valsspelen. Da’s doodeng en tegelijk zo spannend’, vertelt de eerste, die tussen de lessen door droomt in de woorden van Shakespeare en Tsjechov. Emma Dupont daarentegen kan maar geen genoeg krijgen van kijken naar andere acteurs. ‘Ik ga zo vaak mogelijk naar theatervoorstellingen wanneer ik de kans krijg’, lacht ze. ‘In Parijs kan ik elke dag drie stukken zien. Ik wil alles proberen.’ Voor deze twee durvers lijkt alles mogelijk.