Elopement: deze drie koppels kozen voor een huwelijk met z’n twee

Dit jaar konden we alles slechts met een handvol mensen delen. Ook voor grote huwelijksfeesten was geen ruimte. Enkele koppels kozen daarom voor een elopement: trouwen met z’n tweetjes.

Een microhuwelijk, een intieme of avontuurlijke trouw… aan de Nederlandse vertaling is nog wat werk. De Amerikaanse ‘elopement’ trend duikt dan ook nog maar recent op in de Lage Landen.

Origineel stond de term voor koppels die in het geheim trouwden, zonder toestemming van de ouders. Het kon ook betekenen dat de bruid werd geschaakt, soms tegen haar zin. Vandaag is het een stuk romantischer: je geeft elkaar het ja-woord in een intieme setting, zonder tientallen ogen op jullie gericht. Een dag die in het teken staat van jullie unieke liefde. Gezien het kleinschalige karakter, past een elopement ook perfect binnen de coronamaatregelen. Elopementfotografe Anneleen Jegers vertelt hier waar zo’n microhuwelijk volgens haar voor staat en drie Belgische koppels delen waarom zij er voluit voor kozen.

Anneleen Jegers: ‘Het maakt niet uit hoe oud je bent, een elopement is voor iedereen. Bij een elopement gaat het echt over de essentie: elkaar graag zien en dat tonen. Persoonlijk vind ik dat dat soms verloren gaat bij grote klassieke feesten. Als je enkel met twee trouwt, gaat het echt over wat jullie gelukkig maakt. Een koppel dat beslist dat ze gelukkig worden van een groot feest, moet dat vooral doen. Maar kiezen om het anders te doen, moet ook kunnen.

Het concept is in België nog niet zo bekend, maar in Amerika is het echt groot. Zelf heb ik het ook leren kennen via Amerikaanse fotografen. Ik merk wel een stijging dankzij corona. Koppels werden verplicht om klein te trouwen of hun trouw uit te stellen. En de koppels die voor een elopement kozen, zijn altijd heel positief over hun ervaring. Ik kan me inbeelden dat vrienden en familie het soms jammer vinden of niet begrijpen, maar als je uitlegt waarom jullie deze keuze maken en wat het concept inhoudt, is het moeilijk tegen zoiets moois te zijn.

Ik vind het geweldig om een elopement te fotograferen. Als fotograaf ben je vaak ook de enige aanwezige, naast het koppel. De klik tussen het koppel en de fotograaf is dus nog belangrijker dan bij een traditioneel huwelijk. Met de foto’s kunnen ze kiezen om de dag toch te delen met mensen die dicht bij hen staan.’

Lieselotte: ‘We hebben het concept leren kennen via Anneleen. De overschakeling van het feest naar een trouw met ons alleen ging vrij vlot. Samen met de fotograaf hebben we bekeken wat een elopement precies inhoudt en wat wij zelf wilden. Dat was echt fijn.’

Matthias: ‘Met de coronamaatregelen die toen van kracht waren, was een elopement de ideale keuze. Ik ben blij dat we onze trouw geen jaar hebben uitgesteld. Het was intiem en het voelde ergens echter dan een feest en ceremonie waar iedereen je aankijkt. Er was gelukkig veel begrip vanuit onze familie. Mijn tante vond het mooi dat we in de plaats voor iets intiems kozen.’

Lieselotte: ‘De dag ervoor zijn we getrouwd in het gemeentehuis. Daar waren onze ouders, broers en zussen bij. Op de dag van onze elopement hebben we ons rustig thuis klaargemaakt. Ik had geen typisch trouwkleed, maar het was wel wit. Ondanks dat er geen familie of vrienden bij waren, was het wel fijn om ons op te kleden. Daarnaast was er ook een fotograaf, dus was het ook wel leuk voor op de foto’s. (lacht) Samen met een picknick en de fotograaf zijn we dan vertrokken naar Connecterra. Boven op de berg hebben we gepicknickt, onze geloften gedeeld en een fles geknald. We hebben er echt van genoten. De ceremonie was heel persoonlijk en intiem. Voor mij was dat echt een meerwaarde. Als mijn familie erbij was geweest, zou ik toch andere dingen hebben gezegd.’

Matthias: ‘Het heeft uiteindelijk iets langer geduurd dan gedacht, maar dat is net het fijne aan een elopement, dat kan. Onze dag hebben we afgesloten in de Lommelse Sahara. De zonsondergang is daar prachtig, met een weerspiegeling op het water.’

Lieselotte: ‘Mijn favoriete herinnering is het uitwisselen van de geloften. Het was zo een mooi en emotioneel moment in onze relatie dat het zonde is om het maar één keer te doen. Ik denk dat we over een aantal jaar nog zoiets doen, om onze geloften te hernieuwen. Opnieuw intiem met ons twee.’

Matthias: ‘Ik vond het avontuur geweldig, net als de wandeling naar een plaats waar je uiteindelijk een intiem moment gaat beleven. Als corona er niet geweest zou zijn, had ik hier graag zelfs twee dagen van gemaakt.’

Tena: ‘Mijn vrienden waren altijd super zenuwachtig op hun trouwdag. Ze maakten zich zorgen over de gasten, het eten, de muziek… kortom: over alles. Dat wilden wij niet. We wilden iets intiem en persoonlijk. Onze trouwdag moest gewoon iets tussen ons zijn. Later kwamen we erachter dat andere koppels hetzelfde doen en het een naam heeft: een elopement. (lacht) Ik was niet de typische bruid die foto’s van Instagram en Pinterest doorzocht. Alles verliep spontaan, zelfs het kopen van mijn jurk. Dat deed ik een dag voor de bruiloft, vijftien minuten voor sluitingstijd.

Sinds 2018 wonen we in België, maar we zijn beiden opgegroeid in Kroatië. Daar is het gebruikelijk om een grote bruiloft te hebben met meer dan honderdvijftig gasten. Een elopement is daar een onbekende term. Onze familie begreep onze keuze, maar onze vrienden wachten nog steeds op een groot feest dat er niet zal komen. In het gemeentehuis van Sint-Gillis kenden ze het concept ook niet. De mensen die er werkten waren in de war omdat we alleen waren. Ze deden extra hun best om de ceremonie mooi te maken: speelden muziek, maakten spontaan foto’s en vertelden grappige verhalen. Ondanks dat we vertelden dat we klein wilden trouwen, hadden ze ergens medelijden met ons. (lacht) Na het officiële gedeelte konden we samen schaamteloos weglopen om uitgebreid te ontbijten in ons favoriete ontbijtadresje. Op dat moment hebben we onze vrienden en familie op de hoogte gebracht. Iedereen was geschokt, terwijl wij aan het genieten waren van een gepocheerd eitje en een croissant.

In de duinen van Westenschouwen in Nederland genoten we verder van elkaar. Ik ben opgegroeid op een klein eiland in Kroatië, op het strand. Ik wilde mijn bruiloft daarom graag op een strand en in de natuur, weg van het lawaai van de stad. We hebben zoveel gelachen en kusten wel een miljoen keer. In mijn zijden jurk, schoenen vol zand en met rommelig haar renden we door de duinen, vielen op de grond en spraken over het leven en onze toekomst. De perfecte dag, gevuld met liefde en geroerd door de natuur.

Om onze elopement vast te leggen, huurden we Mirna als fotografe in. We hadden haar nog niet ontmoet voor onze trouwdag en ontdekten die dag dat ze ook uit Zagreb in Kroatië kwam. Sterker nog, zij en Martin kenden elkaar toen ze kinderen waren. Het was ongelofelijk dat we deze ervaring met haar konden delen.’

Nimue: ‘Op het moment dat ik mijn jurk aan het passen was, wist ik dat ik niet wilde wachten om te trouwen. Enkele maanden daarvoor verloofden we ons, maar er waren nog geen concrete trouwplannen. Als het aan Pieter lag, zouden we eerder in 2021 getrouwd zijn. In januari wilde mijn zus Isis, een elopement fotografe, een fotoshoot met ons doen. Ik dacht: waarom doen we het niet meteen voor echt?’

Pieter: ‘Ik wist niet dat een elopement een optie was, maar vond het een geweldig idee. Het was ons op het lijf geschreven. Ik ben nooit fan geweest van de traditionele trouwfeesten die een hele dag in beslag nemen. Dit was een kans om onze trouwdag volledig rond ons te laten draaien. Het was ook heerlijk om bijna niets te moeten plannen, regelen of boeken.’

Nimue: ‘Het was echt last-minute. De enige voorbereidingen waar we tijd voor hadden waren onze geloften schrijven en onze outifts kiezen. Die laatste hebben we grotendeels samengesteld met kleren die al in onze kast hingen.’

Pieter: ‘We houden ervan om samen mooie plaatsen dicht bij huis te ontdekken. Fondry Des Chiens in Namen was dus een ideale locatie. Voor prachtige landschappen hoef je niet meteen naar Canada of Nieuw-Zeeland af te reizen.’

Nimue: ‘De dag zelf zijn we rustig begonnen met een ontbijtje thuis. Daarna hebben we ons klaargemaakt en zijn we vertrokken richting Namen. Het was putje winter en redelijk koud, maar daardoor waren er geen toeristen. We waren alleen. Lekker ingeduffeld, zonder in te boeten op stijl, hebben we onze geloften aan elkaar voorgelezen. De dag voelde als een wintersprookje. Rondlopen in de natuur in een lange jurk met de liefde van mijn leven aan mijn hand.’

Pieter: ‘Ik herinner me het moment dat Isis aan de andere kant van de fondry stond om ons te fotograferen met het landschap. We waren op dat moment echt alleen met ons twee om onze liefde te vieren. Dat was heel speciaal.’