Deze week: Koen Denolf (52), strateeg bij communicatieadviesbureau The Fat Lady. Hij brak uit het keurslijf van zijn opvoeding, mede dankzij een eigenzinnige Koreaan.
“Ben ik wel goed bezig als ouder, als baas, als mens? Een tiental jaar geleden drong die vraag zich sterk aan mij op. Ik ging door een zwarte periode, want na negen jaar huwelijk hadden mijn vrouw en ik besloten om te scheiden en dat zag ik als een persoonlijk falen. We hadden een zoon van zes, maar konden niet verder. Ik verhuisde naar een kleine flat en kon me financieel weinig permitteren. In het communicatiebureau dat ik leidde ging ik ook met de vinger op de knip leven, waardoor we ter plaatse bleven trappelen. Er volgden een paar professionele tegenslagen, maar gelukkig kreeg ik toen een pivotal moment cadeau.
De Kortrijkse designbeurs Interieur had enkele visionaire sprekers geïnviteerd en de meest fascinerende was Ji Lee. Hij werd geboren in Seoel, maar daar kreunde zijn familie zo onder de armoede dat ze op zijn tiende verhuisden naar Brazilië. Omdat Lee per se iets kunstzinnigs wilde studeren, trok hij als achttienjarige naar New York. Alleen, zonder veel geld. Toch slaagde hij erin daar naam te maken, vooral met The Bubble Project, waarbij hij lege tekstballonnetjes op advertentieposters kleefde zodat voorbijgangers er commentaar in konden schrijven. Het werd een enorm internationaal succes en Lee werd opgepikt door Google.
Na zijn lezing in Kortrijk vroeg ik hem in een een-op-eengesprek waar hij in godsnaam zijn kracht vandaan haalde en toen gaf hij mij een essentiële levensles. Hij zei: ‘Voer elk idee uit dat in je opkomt. Zo heb ik het altijd gedaan en zo zal ik op het einde van mijn leven niet moeten denken: had ik maar…’
Nog diezelfde avond boekte ik een vakantie op Lanzarote voor mij en mijn zoon. Ik kon die eigenlijk niet betalen, maar achteraf bekeken had ik niets beters kunnen doen om de negativiteit van die winter te doorbreken. Kort daarna kwam ik al joggend langs een leuke plek aan de Leie en kocht er impulsief een appartement. Ik had niet de middelen, maar dat viel met de tijd in zijn plooi. Hoe meer ervaring je in het leven krijgt, hoe beter je van beslissingen kunt inschatten hoe ze zullen uitdraaien. Daarom zou ik tegen iedereen zeggen: steek wat vaker je nek uit.
Het lag aanvankelijk ook niet in mijn aard. De laatste tien jaar heb ik, geïnspireerd door Ji Lee, veel goede, impulsieve beslissingen genomen, maar bijna elke keer zei mijn West-Vlaamse moeder: ‘ Zoe je da wel doen?’ Mijn opvoeding had van mij een volgzame, terughoudende mens gemaakt, maar die was vaak ongelukkig door te lang te twijfelen en het moment te zien passeren.
Nu ik vaker de vlucht vooruit neem, heb ik meer controle over mijn leven, waardoor ik me zelfverzekerder voel. Plus: mijn omgeving bewondert me erom en laat me dus dikwijls de richting bepalen. Ilse, mijn tweede vrouw, kan perfect gelukkig zijn als ik de beslissingen neem. Tegelijk stimuleer ik haar om zelf resoluter te worden.
We kenden elkaar een jaar toen we aan de Adriatische kust zo’n magisch moment beleefden dat ik besliste haar ten huwelijk te vragen. Je zou kunnen opwerpen dat we nog maar zo kort samen waren. Maar ik was zeker van mijn stuk en zij zei volmondig ‘ja’. We zijn nu acht inspirerende jaren verder. Het bevestigt weer: van besluiteloosheid word je gek, van daadkracht gelukkig.”
