Vijftig jaar geleden ontstond de eerste Belgische vrouwendag. Ter ere van die feesteditie, op 11 november, selecteerde Knack Weekend vijftig jonge Belgische vrouwen die, elk op hun terrein, belangrijk werk verrichten en nog potten gaan breken. De hele week lossen we artikels over en interviews met hen. Vandaag: vijf vrouwen met diverse verhalen.
Dounia Bourabain (26) is doctoraatsonderzoeker aan de VUB en bestudeert discriminatie aan onze universiteiten. Aan de universiteit van Cambridge voert ze een gelijkaardig onderzoek uit.
‘Rond mijn achtste ervaarde ik voor het eerst racisme, toen iemand aan een bushalte riep dat ik best naar Marokko kon terugkeren. In het middelbaar begon ik in te zien dat er een patroon zit in ongelijkheid. Kinderen met bepaalde migratieachtergronden werden nooit uitgenodigd op feestjes. De jongeren die het meest op mij leken, stroomden door naar het BSO en TSO. Ik wilde socioloog worden om die ongelijkheid te bestuderen. Omdat er in Vlaanderen nog maar weinig aandacht is voor racisme, seksisme en de ondervertegenwoordiging van vrouwen aan de top van de academische wereld, hoop ik iets te veranderen in onze samenleving.’
@douniabourabain
Lema Afzal (25) vluchtte als kind van Kaboel naar België en promoot op Instagram de traditionele Afghaanse klederdracht. Na de opmars van de taliban in Afghanistan werd ze door o.a. Vogue geïnterviewd.
‘Ik doe mee aan de campagne #DoNotTouchMyClothes om te tonen dat Afghanistan meer is dan miserie. Afghanistan heeft een rijke geschiedenis met veel aandacht voor kunst en cultuur. Afghaanse vrouwen houden van kleurrijke, handgemaakte jurken met rijke borduursels. Dat dreigt verloren te gaan door het talibanbewind. Ik vind het triest dat Afghaanse vrouwen zich onder een boerka moeten verstoppen, een kledingstuk dat nooit deel is geweest van onze cultuur. Zelf ontdekte ik de schoonheid van de traditionele Afghaanse klederdracht op de trouwfeesten van mijn neven en nichten. Hoewel ik meestal westers gekleed ga, wil ik in mijn kleerkast iets tastbaars hebben van mijn geboorteland.’
@lemaafzal
Zarissa Windzak (34) richtte Cargo Confetti op, een online speelgoedwinkel met bijzondere aandacht voor diversiteit. Ze is auteur van Liever niet, een kinderboek over het aangeven van grenzen.
‘Met mijn webshop wil ik een leemte vullen in het aanbod kinderspeelgoed. Na de Black Lives Matter-protesten merkte ik bij veel opvoeders een verlangen om spelenderwijs thema’s als inclusiviteit ter sprake te brengen, in het gezin of de klas. Zelf betaalde ik me blauw aan verzendkosten om in buitenlandse webshops speelgoed te kopen waarin kinderen van kleur, zoals mijn eigen zonen, maar ook kinderen met een beperking of van verschillende familiesamenstellingen zichzelf konden herkennen. Ik miste een centrale plek in België waar je dergelijk speelgoed kunt kopen, dus lanceerde ik Cargo Confetti. Mijn bestsellers zijn kleurpotloden in twaalf huidtinten en een pop die twee huidskleuren kan aannemen.’
cargoconfetti.be
Siham Rahmuni (35) werkte zich in ijltempo op van financieel directeur naar personeelsdirecteur tot CEO van vastgoeddienstverlener Quares.
‘Ik word omringd door een divers team, niet alleen qua gender en nationaliteit. Ik vind het even belangrijk om mensen van verschillende leeftijden en met andere interesses bij elkaar te zetten. Iedereen legt andere klemtonen in het leven, op basis van z’n parcours en ervaringen. Een bedrijf met een brede focus plukt daar de vruchten van. Ik vind het dan ook jammer als in interviews wordt benadrukt dat ik een uitzonderlijke verschijning ben in de witte, mannelijke vastgoedwereld. Of een jonge vrouw van Marokkaanse afkomst. Mijn geslacht en roots zijn uiterlijke kenmerken die niet mijn verdienste zijn. Liever word ik geïnterviewd om mijn kennis van de vastgoedmarkt.’
quares.be
Anissa Boujdaini (32) is spoken word-artieste, schrijfster en cultuurcommentator. Ze geeft lezingen, workshops en richtte Awbash op, een leesclub waar boeken besproken worden van schrijvers van kleur.
‘In de meeste leesclubs worden eurocentrische boeken van witte schrijvers gelezen. Met Awbash wilde ik een boekenclub oprichten waar schrijvers van kleur of met diasporische ervaringen centraal staan. Onze leesclub komt maandelijks bijeen en het aantal deelnemers varieert van drie tot vijftien. We lezen zowel fictie als non-fictie, om zelfkennis op te doen en onze maatschappij en haar onderdrukkingsmechanismen beter te begrijpen. De meerwaarde van samen lezen zit in de boeiende groepsgesprekken en de visies van de andere deelnemers. Momenteel komt Awbash bijeen in Antwerpen, maar mocht er ook in Brussel interesse zijn, sta ik daar absoluut voor open.’
@montifranch en @awbashbookclub
