Ruth Becquart (49) acteert zowel in het theater als op het grote en kleine scherm. In de tv-serie Knokke Off kruipt ze in de huid van Eleonore, de moeder van Alex (Willem De Schryver). Aan de film Julie zwijgt werkte ze ook mee als coscenarist. Ze is getrouwd met muzikant Stijn Cole.
Eeuwige verwondering
‘Het is belangrijk om in beweging te blijven. Zowel fysiek als mentaal. Ik ben de dochter van een danser en lijk heel erg op mijn vader. Hij is even obsessief bezig als ik, ook al is hij al lang met pensioen. Ik herken bij hem die eeuwige kinderlijke verwondering. Dat vermogen om steeds weer de dingen anders te bekijken deel ik met hem en kan me echt euforisch stemmen. Herhaling vind ik nooit saai. Daarom hou ik van lopen en zwemmen. Ik ben totaal niet competitief, maar ik vind het heerlijk om acht kilometer te lopen. Je raakt dan in een trance. Dat brengt de nodige geestelijke rust. Ik ben van nature rusteloos en zit op het autismespectrum, waardoor ik moeilijk kan loslaten.’
Introspectie
‘Er even onderdoor zitten, is niet zo erg. Dat hoort bij het leven. Moeilijke tijden gaan ook weer voorbij. Als het even niet zo goed met me gaat, heb ik de reflex om te onderzoeken. Dan ga ik lezen. Ik vind heel veel steun in verhalen. Goede literatuur doet mij deugd. Verhalen geven een houvast. Ze stimuleren mij ook om mijn eigen verhaal te leven.’
Ik vind het belangrijk om mensen fouten te laten maken en dat te aanvaarden. We mogen gerust wat milder zijn voor elkaar.
Mildheid en begrip
‘Voor elkaar blijven kiezen is een mooi engagement. Ik ben 27 jaar samen met mijn man Stijn, en dat terwijl zoveel koppels uit elkaar gaan. Wij hebben ook onze ups en downs gekend, hoor. Ik vind het belangrijk om mensen fouten te laten maken en dat te aanvaarden. We mogen gerust wat milder zijn voor elkaar. Stijn en ik hebben elkaar leren kennen op de toneelschool, dat is wellicht een voordeel. We begrijpen van elkaar waarom we ons met veel passie in ons werk storten, we gunnen dat elkaar ook. Dat we allebei onmogelijke werkuren en soms geen vrije weekends hebben, nemen we erbij. Elk van ons weet ook hoeveel voldoening het geeft als je het eindresultaat van een lang en intensief creatieproces ziet.’
Altijd aan het werk
‘Acteren en creëren is een way of life. Acteren gaat veel verder dan zinnetjes opdreunen. Het is totale overgave. Zelfs op dagen dat ik niet op een set of in het theater sta, ben ik ermee bezig. Je leest, zoekt verhalen, kijkt rondom je en in jezelf. Ook voor een auditie studeer je, ook al is dat niet betaald. Gisteren deed ik nog een auditie voor een kleine rol. Ik kreeg te horen dat ik de enige was die alle scenario’s gelezen had. Je leest toch niet alleen je eigen scènes? Hoe kun je dan weten hoe het verhaal in elkaar zit? Ik ga altijd all the way, omdat ik weet dat dat oplevert. Voor Chaussée d’Amour heb ik negen maanden intensief het paaldansen getraind en voor Undercover leerde ik paardrijden. Het is een cadeau om op die manier in onbekende werelden te mogen duiken.’
Evolutie
‘Elke fase in het leven heeft haar charme. Ik ben bijna vijftig en voor een vrouw betekent dat wel wat. Je lichaam en hormoonhuishouding beginnen te veranderen. Vroeger moest ik nooit op mijn eten letten, dat is nu toch wel even anders. Lichamelijk is ouder worden niet leuk – zo ijdel ben ik wel – maar in mijn hoofd is het best prettig. Mentaal blijf je groeien en de rijke levenservaring kan ik in mijn rollen gebruiken. Ik kijk er ook naar uit ooit oma te worden.’
Zelfkennis
‘Ik heb het mezelf vroeger vaak te moeilijk gemaakt. Door zelfkritiek en ook door maatschappelijke druk legde ik de lat te hoog en haalde ik mezelf makkelijk onderuit. Alleen het slechte in jezelf zien, helpt je niet vooruit. Dat wil ik in de tweede helft van mijn leven anders aanpakken. Mijn vader zei altijd: ‘De moeilijkste weg is de interessantste’, maar daar ga ik niet mee akkoord. Ik ben altijd een doorzetter geweest, een pitbull. Op zich is dat positief, maar elke kracht heeft zijn schaduwzijde. Dat donkere kantje begin ik steeds beter te zien en te erkennen. Ik ben me bewuster van mijn talenten én gebreken.’
Creativiteit bevrijdt
‘Het is misschien naïef, maar ik geloof dat een collectieve levenslust het wel zal halen. De wereld staat in brand: de menselijkheid en het gemeenschapsgevoel lijken te verdwijnen, er is de klimaatverandering. Je voelt de angst bijna zinderen in de lucht. Soms overvalt de paniek mij ook wel – waar gaat onze toekomst, de toekomst van mijn dochter naartoe? – maar tegelijk besef ik dat bang zijn nergens toe leidt. De mens kan destructief zijn, maar hij blijft ook creatief. Ik hoop dat de constructieve drive duurzamer is dan de vernielzucht.’
