Deze week: Gerald Claes (43), zaakvoerder van café Charlatan. Dit najaar droeg hij de horeca symbolisch ten grave, maar zelf laat de Keizer van de Gentse Vlasmarkt zich niet snel kisten.
‘Ik heb nooit kunnen zien met mijn linkeroog. Een schimmelinfectie scheurde mijn netvlies toen ik vier weken was. In die tijd werd zo’n oog dichtgenaaid en elk jaar weer opengeknipt voor controle. Op school noemden de kinderen me Kapitein Eenoog, ik werd er vollenbak mee gepest. Natuurlijk was ik daar gevoelig voor, maar mijn moeder plaatste het door te zeggen dat wie mij verwijten maakte misschien zelf problemen had. Op den duur had ik zoveel naar mijn kop gekregen dat ik het me niet meer aantrok. Veel mensen sukkelen er heel hun leven mee, maar ik heb mezelf vrij snel geaccepteerd. Als je een probleem aanvaardt, sta je al de helft verder.
Mijn moeder zei ook dikwijls: ‘Er zijn meerdere oplossingen voor elk probleem, dus er zijn meer oplossingen dan problemen.’ Haar eigen miserie was nochtans niet min. Ze was twaalf toen ze haar moeder verloor en het huishouden moest overnemen, achttien toen haar stiefmoeder verdronk in de waterput. Velen raadden verder studeren af omdat ze voor haar vader en broer moest zorgen, maar ze volhardde.
Ja, dit zijn moeilijke tijden, maar we leven nog altijd in een goed deel van de wereld.
Ze was van huis gevlucht door te trouwen, maar het liep mis toen ik twaalf was. Door die scheiding ontdekte ik dat veel dingen schijn zijn. Het was eigenlijk gezond dat ik niet langer werd voorgelogen en me kritischer vragen ging stellen. Ook mijn dochter, die nu veertien is, slaat alles gade en denkt er het hare van. Dat vind ik goed. Ze moet natuurlijk de slagen van het leven nog krijgen, maar ik denk dat ze het positief denken van mij en mijn vrouw heeft overgenomen. We gaan niet snel panikeren of kwaad worden. Grote emoties vinden we mooi, maar we laten ons niet te veel meeslepen.
Pas op, ik ben al serieus neerslachtig geweest, vooral als tiener, ontnuchterd door de scheiding, in de knoop met mijn lijf, zoekend naar mijn plek in de wereld. Gelukkig kon ik mijn hart ophalen aan muziek. Ook in de Charlatan krijg ik nu al 20 jaar de energie van creatievelingen aangereikt – elk jaar spelen er bij ons tot tweehonderd bands. Corona heeft die flow nu gestopt. We vallen ook tussen alle stoelen qua tegemoetkomingen en lijden enorme omzetverliezen. Met ons publiek blijven we positief communiceren, maar ik moet mezelf nijger bijeenpakken dan in de eerste lockdown.
Als de schulden zich blijven opstapelen, ga ik geen jaar wachten om de uitgang te zoeken. Ik heb me altijd gesmeten voor de Charlatan, maar ook altijd gezegd dat ik er mijn ziel niet zou achterlaten. Ik ga me dus niet vastklampen no matter what. Er zijn meerdere oplossingen, weet je wel. Mijn vrouw en ik openen binnenkort een restaurant in Oudenaarde en aan onze vakantiewoning in Vloesberg graven we nu een zwemvijver.
Tijdens mijn opleiding in de sociale sector werd de term selffulfilling prophecy negatief gebruikt. Terwijl: die werkt evengoed in positieve zin. Telkens als mijn vrouw en ik een glas drinken, zeggen we tegen elkaar: ‘Gelukkige verdagdag!’ Het klinkt dwaas, maar je moet niet wachten op een verjaardag om elkaar iets goeds te wensen en te genieten. Ja, dit zijn moeilijke tijden, maar we leven nog altijd in een goed deel van de wereld, waar er genoeg mensen zijn die geen bloedzuigers zijn. Dan is het toch allemaal zo slecht nog niet?’
