Wim Vanlessen (47) was 25 jaar lang principal bij Ballet Vlaanderen. Begin 2019 danste hij zijn laatste voorstelling. Hij organiseert op 6 maart het dansgala Time to Dance in Antwerpen en lanceert dan ook zijn Stichting Dansersfonds, waarmee hij beloftevolle dansers wil begeleiden bij de uitbouw van hun carrière.
Blessureleed
“Hoe je met hindernissen omgaat, is heel bepalend voor je carrièreverloop. Ik was 18 toen ik mijn eerste zware blessure had: een ontsteking van de adductoren en de buikspieren op mijn schaambeen. Ik was net afgestudeerd aan de balletschool, had de Prix de Lausanne gewonnen en uitzicht op een contract in Boston. In plaats van in Amerika te gaan dansen, logeerde ik noodgedwongen opnieuw bij mijn ouders, ver weg van de balletwereld. De genezing verliep heel traag, maar ik verloor nooit het vertrouwen. Niet weten wanneer ik uit mijn lijden verlost zou zijn, was de hardste noot om te kraken – het zou uiteindelijk anderhalf jaar duren eer ik opnieuw op het toneel stond. Ik heb toen een team rondom mij verzameld dat me tot vandaag fysiek en mentaal begeleidt.”
Doelgericht
“Ik heb geleerd om te focussen op wat belangrijk is. De dingen waar je geen vat op hebt, moet je loslaten. Je moet je blik op het pad houden dat naar je doel leidt. Ik mocht me in mijn carrière niet laten afleiden door mijn omgeving of mijn hersenkronkels. Mijn psycholoog wees me erop dat je brein alles uitvergroot. Ik moest van hem hardop zeggen wat ik dacht. Op dat moment schrik je van je eigen gedachten. Bij momenten zet ik de mallemolen in mijn hoofd heel bewust stop.”
In 25 jaar tijd heb ik bij manier van spreken acht keer gedoctoreerd.
Erkenning
“Het beroep van danser krijgt in België te weinig erkenning. Een breder financieel en commercieel draagvlak zou welkom zijn. In mijn actieve danscarrière miste ik een manager die mij op zakelijk vlak kon bijstaan. Topdansers moeten, als ambassadeurs van hun land, aanspraak kunnen maken op sponsorcontracten en prominenter deel uitmaken van de maatschappij. Graag zie ik ons op het punt komen dat topdansers, net zoals in het buitenland, als unieke topatleten en echte sterren worden aangezien.”
Regelmaat
“Een mens heeft structuur nodig. Toen ik vier jaar geleden stopte als danser, stond ik op wanneer anderen gingen slapen en omgekeerd. Ik moest voor niets ’s morgens het bed uit. Drie à vier weken lang was de anarchie compleet. Dat was een tegenreactie, omdat ik zo lang in een keurslijf en een strak schema had gezeten – als danser wordt alles voor je geregeld. Van het ene moment op het andere belde niemand mij nog met een voorstel. Ik was alleen, terwijl ik heel mijn loopbaan in groep geleefd had. Plots besefte ik: als ik nu zelf geen initiatief neem, gebeurt er gewoon niets. Dat was een gevaarlijke periode. Als je niet stevig in je schoenen staat, val je in het fameuze zwarte gat. Het voelde alsof ik opgetild en in het midden van de oceaan gedropt werd. Ik moest me maar zien te redden.”
Expertise
“In 25 jaar tijd heb ik bij manier van spreken acht keer gedoctoreerd. Ik heb bij Ballet Vlaanderen vier directeurs meegemaakt en werkte met onnoemelijk veel choreografen samen. Ik observeerde veel en merkte wanneer iemand goed coachte. Na al die jaren kende ik het metier door en door. Die expertise wil ik ooit wel verzilveren, als artistiek leider van een balletgezelschap.”
‘Doe maar normaal, dat is al gek genoeg’ is zowat het ergste wat je tegen een kind kunt zeggen.
Knowhow
“We leven in tijden waarin veel mensen niet op hun plaats zitten. Het lijkt er soms op dat men het voor de hand liggende bewust vermijdt omdat out of the box denken de standaard is geworden. Mensen die niet in de politiek gepokt en gemazeld zijn worden tot president verkozen. Zou het niet beter zijn als mensen die de materie doorgronden de leiding namen? We omarmen het talent te weinig. Waarom staan ex-topsporters die olympische medailles hebben behaald niet aan het hoofd van sportfederaties? Ik begrijp echt niet waarom we hun knowhow niet gebruiken om volgende generaties klaar te stomen.”
Gedrevenheid
“Gedreven mensen zijn aantrekkelijk. Neem nu Inge Onsea van Essentiel. Als zij ergens binnenkomt, voel je meteen haar aanstekelijke energie. Ik haat middelmaat. ‘Doe maar normaal, dat is al gek genoeg’ is zowat het ergste wat je tegen een kind kunt zeggen. Als kind sla je vanzelf aan het dromen, maar naarmate je opgroeit, stompt de maatschappij je af. Daarom zeg ik: ‘Geef je droom niet op!’ Misschien strand je halfweg je grote doel, maar zelfs dan loont de ervaring de moeite.”
