Crossdressing: drie mannen in jurk getuigen

Een man in een jurk. Het doet nog steeds de hoofden draaien op straat. Wat als je niet in het verkeerde lijf geboren bent, maar toch de onbedwingbare drang voelt om vrouwenkleren aan te trekken? Een kijk in het hoofd van de crossdresser. “Ik wilde De kleine zeemeermin zijn.”

Robertina (62) is gescheiden, heeft vier kinderen en doet vrijwilligerswerk.

‘Sinds 2012 kleed ik mij als vrouw. Op dat ogenblik was ik meer dan dertig jaar getrouwd. Een zware burn-out ligt aan de oorsprong van die verandering. Mentaal ging ik door de hel, maar dankzij zenboeddhisme heb ik mezelf gevonden. Een spiritueel wakker worden bracht me het besef: biologisch ben ik een man, maar mijn genderidentiteit is een lesbische vrouw. Toen ik me daarvan bewust werd, was dat als een deur die openging. Een aha-erlebnis. Ik voelde alleen maar gelukzaligheid.

Toen ik een jurk aantrok en make-up opdeed, was dat geen keuze maar een gevoel. Voorheen bestond mijn garderobe uit uniseks stukken. Toen ik me als vrouw begon te kleden kwam dat als een shock voor mijn collega’s en gezin. Ze vonden mij niet langer normaal.

‘Ik wil niet getrouwd zijn met een vrouw’, zei mijn echtgenote. Destijds is zij naar de huisarts gestapt en die attesteerde mij als ‘geestesziek’. Een diagnose, zonder mij zelfs maar te ontmoeten. Ik heb drie zonen, maar jammer genoeg kunnen zij geen begrip opbrengen voor de situatie. ‘Wij hebben geen papa meer’, klinkt het. Het is jaren geleden dat ik ze zag. Ik weet niet eens hoe het met hen gaat, of waar ze wonen.

Die periode was een zware beproeving. Toen mijn huwelijk op de klippen liep, werd ik op straat gezet. Ik was een hele tijd dakloos, maar uiteindelijk klom ik uit het dal. Ik kon alleen maar mijn ware zelf aanvaarden en ben er mentaal sterker door geworden. Als je dat gevoel blijft wegduwen, word je depressief of denk je zelfs aan zelfmoord.

Als ik mijn leven lang in mannenkleren zou moeten rondlopen, zou ik ziek worden. Ik voel de druk van de maatschappij om ‘normaal’ te zijn, maar dan ben ik niet gelukkig. Dit is voor mij de normaalste zaak van de wereld. Vroeger moest mijn moeder mij jongenskleren aantrekken, zodat mensen zouden zien dat ik een jongetje was. Iedereen dacht dat ik een meisje was. Ik was dat liever ook geweest. Jongens waren veel te wild. Maar ik zit niet in een verkeerd lichaam. Een operatie zou ik zelfs niet overwegen. Van een lichaam blijf je af. Ik ben gewoon wie ik ben.

Ja, ik betaalde een hoge prijs om mezelf te worden. Maar ik kreeg er een andere wereld voor in de plaats. Als vrijwilliger zet ik mij in voor holebi- en transgenderorganisaties zoals Çavaria, Het Roze Huis en GenderFlux, waar het doel is om mensen te empoweren. Velen zijn bang om afgerekend te worden. Maar hoe meer mensen durven te zijn wie ze willen zijn, hoe meer het aanvaard en gewoon zal worden.’

Chanel (48) is getrouwd, heeft een zoon en werkt als tandarts.

‘De eerste keer dat ik als Chanel een café binnenwandelde, dacht ik dat alle ogen op mij waren gericht. Niemand in mijn omgeving weet hiervan. Ook mijn vrouw niet. Maar het contrast met hoe ik er in het gewone leven uitzie, is zo groot, dat niemand me zou herkennen.

Toen ik drie jaar geleden voor het eerst van top tot teen als vrouw gekleed was, gingen mijn ogen open. Plots vond ik waar ik al zo lang naar op zoek was. Rond mijn achttiende trok ik al eens in het geniep een jurk aan. In die tijd ging ik soms naar school met vrouwenlingerie onder mijn kleren aan. Dat voelde zo kinky. Al viel dat maar zelden voor, omdat ik mezelf de hele tijd afvroeg of ik wel ‘normaal’ was.

Ik heb nooit getwijfeld over mijn geaardheid, maar die aparte behoefte kon ik geen plaats geven. Toen bestond er nog geen internet. Ik besefte niet dat zoveel andere mannen hetzelfde deden. Ik sloeg steil achterover toen ik ontdekte hoe groot en uiteenlopend de crossdressing- wereld is.

Voor mijn job woon ik geregeld buitenlandse congressen bij. Die tripjes staan gelijk aan Chanel-tijd. Ik zit dan alleen op hotel en heb de avonden vrij, dus is er gelegenheid om op stap te gaan. Soms ga ik op date, waar intimiteit uit kan voortvloeien, maar daar draait het niet noodzakelijk om. Ik wil me gewoon goed voelen en de vrouwelijkheid in mezelf omarmen. Mocht ik voor de rest van mijn leven mannenkledij moeten aantrekken, zou ik dit enorm missen. Eens je ermee begint, stop je er nooit meer mee.

Ik hou van stijlvolle outfits met een sexy toets. Het liefst draag ik jurkjes en hakken. Al mijn Chanel-spullen verstop ik buitenshuis, zo loop ik niet het risico dat mijn vrouw ze ontdekt. Al drie jaar leid ik een dubbelleven. Ik weet niet of ze iets vermoedt, maar ik voel niet de behoefte om mijn hele leven – werk, vriendschappen en huwelijk – op losse schroeven te zetten. Waarom zou ik het vertellen? Ik weet zelf niet hoe dit verder zal evolueren.’

Helena (34) is single en staat voor de klas als godsdienstleerkracht.

‘Toen ik vier was, voelde ik het voor het eerst: die hunker. Ik zag De kleine zeemeermin en wilde ik zo mooi zijn als Ariel. Met die rode prinsessenharen. En als Doornroosje, die na honderd jaar slaap nog steeds beeldschoon was.

Mensen denken in twee hokjes: man en vrouw. Dat bepaalt ontzettend veel van je identiteit. Jongens horen zich op een bepaalde manier te kleden en te gedragen. Ik voel mij zowel mannelijk als vrouwelijk, maar dat is voor velen een brug te ver.

Door die hokjes voelt het alsof ik de afgelopen dertig jaar in coma lag. Alles blijkt een illusie te zijn. Drie jaar geleden heb ik mij voor het eerst omgekleed bij de vereniging Anders-Gewoon. Ik droeg een jurkje, naaldhakken, make-up en een pruik. Toen ik mijn spiegelbeeld zag, ging er een golf van euforie door mijn lijf. Eindelijk kreeg iets dat er nooit eerder had mogen zijn ademruimte.

Mijn kledingstijl ontdekken is een boeiende innerlijke reis waarbij mijn gevoel primeert. Vrij snel greep ik niet meer naar jurkjes. Casual-sportieve kledij is meer mijn ding. Zoals veel vrouwen draag ik vooral jeans met sneakers. Accessoires en make-up moet ik nog ontdekken.

Eigenlijk zit ik nu volop in mijn pubertijd. (glimlacht) Toen ik rond mijn dertigste overal overtollige haargroei begon te krijgen, besefte ik des te meer dat ik niet als man oud wilde worden. Een geslachts-operatie wil ik niet, maar sinds twee jaar neem ik hormonen. Ik ben blij met mijn zachtere huid en gelaatstrekken. Ook is het fijn hoe emoties nu eenvoudiger kunnen wegvloeien met tranen.

Anderhalf jaar geleden maakte ik de keuze om als Helena door het leven te gaan. Mijn ouders hebben dat aanvaard. Het heeft tijd gekost, maar liefde primeert in ons gezin. Op de foto van onze kerstkaart stond ik vrouwelijker dan vroeger. Toen mensen uit de buurt mijn ouders daarover aanspraken, reageerden ze: ‘Da’s ons dochter nu, Helena.’ Ik besef dat ik mijn pollekes mag kussen.

Lang heb ik gedacht dat ik op mijn 34 al een gezin zou hebben. Want dat was ‘normaal’. Ik val op vrouwen, al besef ik nu dat ik vroeger vaak aangetrokken was tot de kleren in plaats van tot de persoon die erin zat. Momenteel weet ik niet goed in welke vijver ik mag vissen. Het blijft een zoektocht om te weten wie ik echt ben. Dat kan haast niet anders als je al die jaren je gevoelens geen bestaansrecht gaf.’