Christine Lagarde schopte het als eerste vrouw tot directeur van het IMF. In een panelsesprek op het World Economic Forum in Davos vertelt ze waarom het zo lang duurt om volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bereiken.
“We praten er al zolang over als ik me kan herinneren. Volgens een onderzoek van het World Economic Forum duurt het met het tempo dat we nu vooruitgaan – dat nog vertraagd is door de economische crisis – nog 170 jaar voordat de economische kloof tussen mannen en vrouwen geslecht is.”
Christine Lagarde was eerder de eerste vrouwelijke minister van Financiën in de Franse regering en weet daarom als geen ander hoe het is om je als vrouw tussen mannen te begeven. “We moeten onze vooroordelen identificeren”, vertelt ze. “Wanneer een vrouwelijk bestuurslid het woord neemt, trekken veel mannelijke bestuursleden zich fysiek terug, ze beginnen in hun papieren te bladeren, kijken naar de vloer… en dat moeten we doorbreken.”
In haar tijd als minister van Financiën vroeg ze de directeuren van bedrijven vaak naar de samenstelling van het bestuur. Ze kreeg dan steevast als antwoord: “Ik zou heel graag een vrouw in het bestuur willen, maar ik kan ze niet vinden en degenen die ik ken zijn al volgeboekt’. Lagarde had dan altijd een papiertje in haar tas met de namen van twintig beschikbare vrouwen.
Quota’s
Maar vooruitgang is niet zo eenvoudig, vertelt Lagarde erbij. Wanneer het IMF volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen wil bereiken, moeten ze de komende vijf jaar in sommige sectoren enkel vrouwen aannemen en daar voelt Lagarde zich niet goed bij. Wanneer vrouwen de top bereikt hebben, moeten vrouwen andere vrouwen steunen: “het is onze verantwoordelijkheid om anderen te helpen vooruitgang te boeken.”
Isabel de Saint Malo de Alvarado, minister van buitenlandse zaken van Panama, is geen voorstander van quota’s en vindt in principe dat vrouwen aangenomen moeten worden om hun kwaliteiten, maar de achterstand van vrouwen is zo groot dat deze nooit rechtgetrokken wordt zonder quota’s te gebruiken.
De Alvarado voegt eraan toe dat de traditionele familierollen vaak zo diep ingesleten zijn dat ook carrièrevrouwen zich er nog aan conformeren. “Ik ben altijd een professional geweest, maar ik heb ook altijd voor mijn familie gezorgd. Mijn dochter moest een keer naar de dochter en haar vader zou haar meenemen. Maar weet hij wel wat hij tegen de dokter moet zeggen, vroeg ze zich bezorgd af. En ik zei, maar hij zit naast je…. Vaak nemen mannen taken niet op zich omdat wij ze de kans niet geven.”
Documentairemaakster Sharmeen Obaid-Chinoy vraagt zich af waarom vrouwen altijd de vraag krijgen hoe ze een balans vinden tussen hun carrière en familie. “Aan mannelijke Ceo’s wordt die vraag nooit gesteld en ik weiger het om een antwoord te geven op die vraag.”
Cynthia Castro, vice-president van Reinventing Business for All uit Costa Rica, wijst erop dat ongelijkheid ook mannen raakt: “In 2017 kan je niet meer geslachtsblind zijn, je moet geslachtsslim zijn.”
Bekijk het volledige panelgesprek:
