Carla Van Corenland (Fiscadvies): ‘We hebben allemaal nood aan een vrouwelijke kijk op het werk’

België zakt vijf plaatsen op de jaarlijkse Global Gender Gap Index, de index die gendergelijkheid meet. Vooral op vlak van politieke invloed, economische participatie en gelijke verloning scoren we slecht. Carla Van Corenland, oprichtster en zaakvoerder van het boekhoudkantoor Fiscadvies: ‘Ik moet mezelf vaker ‘een straffe madam’ noemen’.

Een paar maanden geleden stelde ik mij, samen met 200 andere vrouwen, kandidaat voor een zitje in een adviesraad of in de raad van bestuur van een onderneming. Dit initiatief wordt georganiseerd door Straffe Madam Elke Jeurissen en Conny Vandendriessche van Stella P en vond gisteravond onder de vorm van een netwerkevent plaats in Brussel.

Op het moment van mijn inschrijving was ik hoegenaamd niet bezig met de gender gap in bestuursraden, in directiecomités of in de politiek. Ik vond – vind nog steeds – dat de kwaliteiten in een persoon primeren boven het geslacht of andere uiterlijke kenmerken. Ik schreef me in omdat ik de ervaring die ik had opgedaan in de uitbouw en het innovatief management van mijn eigen boekhoudkantoor – met overwegend vrouwelijk personeel – vorm wou geven in een groter geheel.

Een recent bezoek aan New York met 24 van deze andere Straffe Madammen (ik noem mezelf nu heel bewust een Straffe Madam) heeft me echter doen nadenken en inzien dat wij als vrouw wel degelijk speciale competenties bezitten. Belangrijke kwaliteiten die bijdragen tot een betere uitbouw van een bedrijf, en die zelfs het ondernemers- én werknemerslandschap kunnen veranderen.

“We hebben allemaal nood aan een vrouwelijke kijk op het werk”

Zo is mijn kantoor voornamelijk bevolkt door vrouwen en dat vind ik -mijn excuses aan onze enige man- ontzettend verrijkend. Ik heb nooit aan positieve discriminatie gedaan, maar selecteer mijn mensen op basis van het spirituele, het emotionele en uiteraard ook de intelligentie. Het moeten teamplayers zijn en geen ego’s – en neen hoor, het hebben van een ego is niet alleen voorbehouden voor mannen.

Anderzijds hebben ook deze vrouwen (en man) bewust voor mij als werkgever gekozen. Ik bezorg mijn werknemers het werk dat het dichtst bij hun competenties ligt, zorg ervoor dat we steeds met de meest innovatieve toepassingen werken én pas het “flexwerken” al toe van lang voor het begrip überhaupt bestond.

Dat laatste mogen we écht niet onderschatten in de conversatie over een gezonde (en diverse) werkomgeving. Rondom ons zien we zoveel gescheiden koppels. Het moet zowel voor de papa’s als voor de mama’s onder ons doenbaar zijn om op de dagen dat je je kinderen kan zien, er ook effectief voor hen te zijn. Zonder schuldgevoel tegenover je werkgever. Mijn mensen kunnen hun werk plannen in functie van hun “kinderdagen”. Ik als werkgever ben zeker dat het werk gedaan wordt, en de medewerker is thuis met de kindjes als die behoefte er is. Iedereen blij, toch? Ik wil graag een mannelijke concullega ontmoeten die dit ook zo actief stimuleert.

“Mijn mensen kunnen hun werk plannen in functie van hun “kinderdagen”. Ik als werkgever ben zeker dat het werk gedaan wordt, en de medewerker is thuis met de kindjes als die behoefte er is. Iedereen blij, toch?”

Ook mijn klanten zijn gebaat bij mijn (vrouwelijk) leiderschap. Ze vertellen me meermaals dat ze mijn vrouwelijke kijk op hun zaken en mijn omgang met hen verfrissend vinden. Ik maak een paar keer per jaar bewust tijd voor een uitgebreid gesprek met mijn cliënteel, en leer ook mijn personeel om dat toe te passen in hun relatie met onze klanten. Ik durf onderwerpen aanraken die anders misschien nooit aan bod komen. Dat ik af en toe het bordje “psycholoog” aan mijn deur heb hangen neem ik erbij. Dat het gewaardeerd wordt en ik bovendien naderhand heel gerichte adviezen kan verschaffen geeft mij immers enorm veel voldoening.

Het moet gezegd: vrouwelijke ondernemers boksen vaak op tegen het mannelijk “geweld” in hun omgeving. Zo is er de mannelijke bankdirecteur die niet gelooft in een strak businessplan van een vrouwelijke juwelier. ‘Wie koopt dat nu?’ was zijn reflectie. Uiteindelijk kwamen mijn klanten terecht bij twee vrouwen van PMV en de formaliteiten rond de lening voor het startkapitaal waren in een week geklaard. Intussen gaat de juwelier internationaal.

Toch steek ik ook een beetje de hand in eigen boezem: is het immers niet een klein beetje onze eigen schuld? What we think, we become (Buddha). Ik heb me mezelf hierboven niet voor niets met opzet een Straffe Madam genoemd. Want ik vind dat niet vaak genoeg van mezelf. We willen te perfect zijn, we willen, om het met de om het met de woorden van Michèle Mees (Centre for Balanced Leadership) te zeggen: een “love junkie” zijn. Laat ons dus wat meer de loftrompet over onszelf laten schallen. De wereld wordt er beter van.