Antiek- en kunsthandelaar Boris Vervoordt: ‘Na de zelfdoding van mijn neef heb ik heel bewust voor het leven gekozen’

Boris Vervoordt (49) behoort tot de tweede generatie binnen het familiebedrijf Axel Vervoordt, gespecialiseerd in antiek, kunst en interieuradvies. Sinds 2010 staat hij aan het hoofd van drie kunstgaleries van het huis in België, Hongkong en Mexico. Boris is gehuwd met Michael, een Amerikaans schrijver.

Leven is een leerproces

“Elke dag moet je klaar zijn om opnieuw te beginnen. De wereld verandert permanent. Hoe meer je bereid bent om te leren uit de ervaringen van vandaag, hoe beter je voorbereid bent op morgen. Op mijn dertiende vertelde ik econoom Bernard Lietaer, een vriend des huizes, dat ik wat wilde loskomen van de familie en in het buitenland wilde gaan studeren. De povere punten die ik op school haalde, speelden niet in mijn voordeel, maar Bernard leerde mij te focussen op mijn interesses. Zo kwam ik op het idee om op het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Antwerpen een schoolbal te organiseren en te ijveren voor bijkomende, meer op taal gerichte richtingen. Ik wist die initiatieven ook door te drukken. Niets kon me tegenhouden. Bernard zorgde ervoor dat ik in mezelf begon te geloven. Ik ben toen beter en efficiënter beginnen te studeren, en het leerproces is nooit opgehouden.”

Graag traag

“Soms is traag beter, zeker in de wereld van vandaag. Al ben ik van nature eerder een man van de actie, ik apprecieer de traagheid steeds meer. Ik ben net voor het eerst voor twee volle weken in Hongkong geweest. Je merkt dat de contacten dan intenser en waardevoller zijn dan wanneer je na twee dagen alweer vertrekt. Traagheid is respectvoller.”

De kracht van lokaal

“De grootste uitdaging vandaag is hoe we met de globalisering omspringen. We mogen de couleur locale van steden niet verwaarlozen. Ik ben tegen het idee dat je overal dezelfde producten en hetzelfde eten moet vinden. Ik geloof in de kracht van plaatselijke ecosystemen. Niet alle kunstenaars hoeven internationaal te gaan. Er is maar plaats voor een vijfhonderdtal kunstenaars die wereldwijd kunnen meespelen. Lokaal kun je, op een kleinere schaal weliswaar, evengoed kwaliteit waarborgen.”

De waarde van een bedrijf

“Geld is te eng als maatstaf om succes te becijferen. Je moet kijken naar de onderliggende waarden en kosten van een bedrijf. Hoe beschadigend zijn je activiteiten voor de planeet? Hoe goed zijn ze voor de medemens? Al besef ik dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, want we leven in een wereld waarin iedereen op het einde van de maand betaald wil worden. Het is een continue opdracht om alle medewerkers in deze missie mee te krijgen.”

Nooit meer oorlog

“”De ‘nooit meer oorlog’-gedachte zijn we helaas kwijt. Ik heb Russische vrienden die nu in Europa wonen omdat ze niet langer met het regime geassocieerd willen worden. Het is vreselijk om te zien hoe ze hier behandeld worden. Een van onze nieuwe medewerkers is uit Moskou afkomstig. Het heeft een jaar geduurd om haar verblijfs- en werkvergunning in orde te krijgen. Nu dat eindelijk opgelost is, blijkt een bankrekening voor haar openen weer een probleem. In het Westen beschouwen we de democratie en de rechtsstaat als exportproducten, maar tegelijkertijd zondigen we zelf tegen die principes. Dat ontgoochelt mij enorm, maar geeft mij ook de kracht om zelf altijd het humane centraal te plaatsen. Dat doen mijn man en ik bijvoorbeeld met een project voor Human Rights Watch, waar we onder meer rond kunst en activisme werken.”

Kiezen voor het leven

“Als het moeilijk gaat, moet je terug naar je wortels gaan. Opnieuw je essentie zoeken en je ziel trouw blijven. Het levenloze lichaam aantreffen van mijn neef, na zelfdoding, was zeker zo’n moment. Het was nauwelijks te vatten, maar deed me ook de vraag stellen waarom ik zelf niet altijd goed in mijn vel zat. Dat was heel confronterend. Ik heb toen heel bewust voor het leven gekozen.”

Rust versus uitdaging

“Authentiek in een relatie staan vraagt tijd en inspanning. Ik leerde mijn man veertien jaar geleden kennen. We voelden meteen een band, maar waren beiden niet klaar voor een relatie. Het heeft nog twee jaar geduurd voor we echt een koppel werden. Ik had door dat deze relatie anders was dan alle vorige. Het was een combinatie van rust vinden bij elkaar en elkaar voldoende uitdagen. De eerste zes maanden heb ik onze relatie verzwegen voor mijn ouders. Ze hadden zelf gezegd: “Je volgende vriend moet je niet meer komen voorstellen. Zolang het niet serieus is, weten we er liever niets van.” Het gevolg is dat ik trouwde met de eerste vriend die ik niet meteen heb voorgesteld.”