Anaïs Sandra Carion, algemeen directeur van Mad Brussels: ‘Voor de mens is stoppen met creëren geen optie’

Anaïs Sandra Carion (31) leidt sinds januari MAD Brussels, het Brusselse centrum voor mode en design. Ze begon haar carrière als designjournaliste en werkte jarenlang op de communicatieafdeling van Hermès. Nu wil ze jong talent uit de hoofdstad zichtbaarder maken in binnen- en buitenland.

Noord-Zuid

“Ik zie mezelf als een culturele mengelmoes. Mijn ouders komen uit Vlaanderen en Brussel, maar spraken thuis Frans en draaiden ook voortdurend Franse muziek. Ik deed mijn middelbare school in het Nederlands en heb later ook een tijd in Italië en Spanje gewoond. Al die ervaringen hebben me gevormd. Ik heb de redelijk directe communicatiestijl van het Noorden, maar ook de neiging om van het leven te genieten van het Zuiden. Iemand die er niet van houdt om thuis een smakelijke pasta te bereiden, snap ik niet.” (lacht)

In het spoor van

“Design is altijd aanwezig geweest in mijn leven. Mijn ouders waren beiden binnenhuisarchitecten, ik dwaalde als kind dus al door de gangen van de Biennale Interieur in Kortrijk. Volgens mijn vader probeerde ik me er als tweejarige zelfs in een miniatuur van de Rood-blauwe stoel van Gerrit Rietveld te wurmen. (lacht) Later ging ik jonge ontwerpers interviewen voor het platform Designspeaking, terwijl ik in Italië de sociologische en zelfs politieke reikwijdte van de mode ontdekte. Zelf ontwerpen heb ik nooit overwogen, maar ik had wel snel door dat ik via de wereld van de communicatie makkelijk contact kon houden met mode en design.”

De perfecte mix

“Brussel is de wereld. Eigenlijk verveel ik me hier nooit. Er wonen meer dan honderd nationaliteiten in de stad, op plekken als het Luxemburgplein hoor je alle talen door elkaar en in de typisch Belgische cafés spreken mensen tegelijk Frans en Nederlands. Die mix is de kracht van de stad, en dat zie je ook in de wereld van de kunst, de mode en het design. De Belgische stijl is soms moeilijk te omschrijven, maar er is absoluut geen uniformiteit, wat extra interessant is.”

Verbinding

“Alles draait om het creëren van verbinding. Dat was voor mij een van de leukste aspecten toen ik bij Hermès werkte: ik bracht mensen samen uit verschillende werelden en generaties, en dan zagen we wel waar dat toe leidde. In mijn nieuwe functie wil ik dat blijven doen. In de mode- en designwereld ontkom je er ook niet aan: wil je jong talent echt helpen om te groeien, dan heb je sterke banden tussen alle spelers nodig, of ze nu publiek of privaat zijn.”

De juiste tools

“MAD Brussels is één grote gereedschapskist. Brusselse ontwerpers die in de mode- of designwereld willen stappen, vinden er alles wat ze nodig hebben op één plek. Logistieke ondersteuning, coaching en advies, inspirerende conferenties: we helpen op alle mogelijke manieren. Voor zover ik weet zijn we uniek in Europa, de enigen ook die over zoveel ruimte beschikken om die rol waar te maken.”

Kleur

“Schoonheid is leven. Iedereen vult dat uiteraard op zijn manier in, maar ik kan helemaal in de ban zijn van de Japanse kunst van het imperfecte, en tegelijk ook van meer klassieke, meer conventionele schoonheid houden. Van al die dingen proeven geeft me energie en stimuleert me – vraag me niet om met vakantie te gaan naar een plek waar ik geen museum of een bepaalde architectuurstijl kan ontdekken. Daarnaast heb ik iets met kleur. Toen ik hier kwam wonen, had ik het geluk een stuk te mogen kiezen uit de meubelcollectie van mijn vader: de Wink-fauteuil van Cassina door Toshiyuki Kita. Ik heb hem in het grijs laten bekleden, maar op de oorvormige hoofdsteun spatten de kleuren ervan af – dat geeft goed weer wie ik ben.” (lacht)

Vervoering

“Niets verzet mijn gedachten beter dan een goed boek. Zelfs als kind gaf ik, net als mijn broer en zus, al mijn zakgeld uit aan strips en boeken. Nu hou ik vooral van Zweedse thrillers. Ik kan geen druppel bloed zien, maar ik verslind pagina’s vol moordverhalen, het ene nog angstaanjagender dan het andere.” (lacht)

Duurzaamheid

“Voor de mens is stoppen met creëren geen optie. Zeggen dat we het moeten doen met wat we al hebben, dat is alsof je de wereld vraagt om niet meer te evolueren. Anderzijds draagt alles wat we nu maken bij tot onze erfenis later. De opdracht van onze tijd is dus om duurzaamheid van meet af aan te integreren in het creatieve proces, en dat in elk aspect ervan. Uiteraard zal dat een prijs hebben, letterlijk en figuurlijk. Maar dat hoeft ons niet tegen te houden. Beperkingen stuwen je net vooruit, omdat ze je verbeelding dwingen om andere wegen te bewandelen dan de bekende.”