Actrice Kim Snauwaert over de liefde: ‘Doorbijten in relaties leek mij lang het summum van succes’

Actrice en maker Kim Snauwaert (37) won in 2019 prijzen voor haar hoofdrol in The Best of Dorien B. Deze zomer heeft ze residenties in onder meer het Leietheater in Deinze. In de liefde voldoening vinden duurde langer dan op professioneel vlak, maar ze vond de vrouw van haar dromen.

“Als kind kon ik met de vingers in de neus mijn belangrijkste bezit of verlangen opgeven. Mijn lievelingsfiets die plots onherstelbaar brak bijvoorbeeld, of ballerina worden, toen bleek dat ik mijn hoofd niet diep genoeg tussen mijn benen kon buigen. Zelfs mijn beste vriendin – we hadden op ons elfde uit verveling gerookt en mijn moeder verbood alle contact. Zo’n verlies maakte me telkens eerder melancholisch dan dat het allesoverheersend was.

Maar hoe volwassener ik werd, hoe minder ik in dat loslaten slaagde. Vooral in mijn relaties nam dat op een gegeven moment fatale proporties aan. Pas op, ik heb toffe lieven gehad, maar tussen halfweg de twintig en dertig had ik twee relaties van vijf jaar die miserabel waren. De laatste wilde ik niet eens, want ik miste échte connectie met hem, en tegelijk charmeerde zijn pushy verliefdheid me. Ik zag hem ook graag, ik was achteraf bekeken gewoon te lui in mijn liefdes kiezen.

Is dat niet deel van jong zijn? Ik was alleszins heel romantisch en dacht: het is ofwel ‘passioneel’ – inclusief veel ruzie – ofwel ‘rustig’ – en dus saai. Nu pas besef ik dat je echt bij elkaar moet passen, zelfs praktisch. Anne, mijn lief nu, leeft even impulsief en rock-’n-roll als ik, terwijl we allebei ook genieten van thuis koken – vooral zij voor mij dan. (lacht)

We hebben het geluk dat we goedgezind worden van elkaar en juist reageren – zij op mijn wanorde, ik op haar ADHD. In mijn vorige relatie triggerden mijn ex en ik elkaar alleen maar tot heftige ruzies waarna we soms met gierende banden vertrokken. Ik dacht eigenlijk constant: ik wil hiermee stoppen, maar ik had schrik voor een lelijke break-up en de impact daarvan op mijn en zijn kinderen.

Soms zei hij ook: ‘Je bent een opgever.’ Ik stop inderdaad snel als ik een sport niet graag doe of ergens niet de beste in kan zijn, maar voor de rest wilde ik écht geen loser zijn – in een soort Amerikaanse gedachtegang zag ik dat als synoniem voor opgever. Zou het kunnen dat die kapitalistische logica van ‘hard werken brengt succes’ doordringt tot ons intiemste binnenste? Mij leek doorbijten in relaties, geloven dat alles daarin maak- en herstelbaar was, het summum van succes. En ondertussen voelde ik me alleen maar ellendiger…

Tot een man met wie ik nauw had samengewerkt en naar wie mensen opkeken vanwege zijn toppositie, me mailde dat hij ongelukkig was en in opdracht van zijn jobcoach feedback vroeg over zijn manier van werken en zijn. Daarmee stelde hij zich zo kwetsbaar op dat ik dacht: wow, succes is dus niet de maatstaf om geluk aan af te meten.

Hij veranderde van job, bloeide weer open en gaf me zo impliciet een gouden raad: opgeven is niet noodzakelijk verliezen. Ergens onderweg was ik vergeten dat opgeven ook kan betekenen dat je wegloopt van iets destructiefs. Dat inzicht veranderde zo veel! Ik verbrak mijn relatie en was… euforisch. Echt, zo opgelucht!

Het jaar erna twijfelde ik soms, hoor. Moest ik me überhaupt nog binden aan één persoon om mijn behoefte aan intimiteit te vervullen? Waren die tien slechte liefdesjaren geen tijdverlies geweest? Nu geloof ik dat ik eruit leerde. Anders was ik bijvoorbeeld nooit zo voorzichtig en constructief geweest als ik nu met Anne ben, en was ik dus nooit thuisgekomen bij het lief van mijn dromen.”