We zijn een generatie twijfelaars geworden, stellen Sara en Zita Theunynck vast. Hun project is veertig dagen minder nadenken en meer leven. ‘Wat zou er gebeuren als we al die hersenruimte die twijfel inneemt, voor iets anders kunnen gebruiken?’
40 dagen geen snoep eten, braaf zijn en alle slechte dingen die je deed opbiechten (toch snoep eten, bijvoorbeeld). Dat deden we omdat het moest van Jezus. 40 dagen zonder vlees, dat deden we sowieso al. 40 dagen zonder televisie, dat had gekund, maar wat dan met de herhalingen van Girls?
Nee.
Wij doen 40 dagen zonder twijfel.
Ok, dat klinkt raar. Is het niet goed om bij dingen stil te staan? En maak je door twijfel niet net betere keuzes? Jawel. Zeker en vast.
Maar niet als je zo veel twijfelt als wij. Dan niet
Niet als dit jouw brein is:
“Zou ik nu die appelsien eten of niet? Want een appelsien is natuurlijk wel gezond. Maar dan heb ik misschien geen honger meer voor ander eten. Hoeveel suiker zou er in een appelsien zitten? Niet veel waarschijnlijk. Maar misschien gaat mijn maag dat niet goed verteren. Maar ik heb toch wel zin in een appelsien…”
Tien minuten waardevolle hersentijd gespendeerd aan fruit. Fruit.
Als je werkelijk alles mag doen, wat is er dan ooit goed genoeg?
We willen het niet gezegd hebben, maar we gaan het toch doen: het is allemaal de schuld van onze ouders. Onze ouders hebben ons kapotgemaakt. Ze hebben het gedaan met de beste bedoelingen. Maar het eindresultaat is toch maar dat we lichtjes kapot zijn. En met wij bedoelen we niet alleen ‘wij met twee’, misschien ben jij ook kapot. Misschien hebben jouw ouders ook wel elke dag tegen jou gezegd hoe prachtig en getalenteerd je wel niet bent. Hoe je alles mocht worden.
Wij mochten in ieder geval de wereld veroveren. Alles mochten wij worden. Geen brug was te ver voor ons, geen plafond te hoog.
Het resultaat: Twijfel. Twijfel. Twijfel.
Als je werkelijk alles mag doen, wat is er dan ooit goed genoeg? Wie willen we eigenlijk worden? En wat willen we eigenlijk zijn?
Shit, waar dromen wij eigenlijk van?
Wij zijn een generatie twijfelaars geworden (nu ja, we willen niet voor jullie spreken: wij zijn tenminste een duo twijfelaars geworden). Dus zijn we een duo/generatie van alles mogen en daardoor niks kunnen beslissen. Wij twijfelen over de grote dingen. Zijn we de juiste keuzes aan het maken? Wat willen we doen met ons leven? Willen we 4/5 werken of 5/5? En willen we nu eigenlijk een baby of helemaal niet?
We willen niet elke dag aan ons bestaan twijfelen en ook niet aan de keuze tussen een witte of bruine pistolet
Maar we twijfelen ook over de kleinste dingen. Wij twijfelen over wat we willen drinken op café, of een kuisvrouw hebben nu decadent is of niet, of we een bruine of witte pistolet willen en nu we er toch over bezig zijn: brood, is dat eigenlijk nog wel gezond?
En dat is vermoeiend
We willen niet elke dag aan ons bestaan twijfelen en ook niet aan de keuze tussen een witte of bruine pistolet. Want al die twijfels pakken volgens ons hersenruimte af. Prachtige en nuttige hersenruimte die we zouden kunnen gebruiken om – we zeggen maar iets – te leven, te genieten, om die daadkrachtige persoon te zijn die we zelf zo bewonderen. Dokters, loodgieters, mijn buurvrouw met haar hond, astronauten, leerkrachten, die stralen dat uit. Die weten het. Wat ze willen. Hoe ze het gaan doen.
Wat zou er gebeuren als wij die hersenruimte zouden hebben? Zouden we daardoor veranderen? Betere mensen worden? Genieën blijken te zijn? Of zouden we gewoon de tijd die we winnen, verprutsen met in onze trainingsbroek herhalingen van Girls te kijken? Dat weet niemand. Wij ook niet.
Minder nadenken, meer leven
Maar nu het in ons hoofd zit, gaat het ook niet meer weg. 40 dagen mentale vasten. 40 dagen ja of nee zeggen en niet misschien of waarschijnlijk of vermoedelijk niet. Voor ons dus geen 40 dagen zonder suiker of zonder vlees of zonder televisie. Want wij leven al redelijk bewust. Wij proberen al zo vaak ‘goed’ te doen, goed te zijn, goed te worden. Wij gaan wat minder nadenken. Wat meer leven. Wij willen graag die daadkrachtige mensen zijn, al is het maar voor veertig dagen.
Wij met twee. Omdat we elkaars twijfelevenknie zijn. Omdat alles leuker is met twee (behalve naar toilet gaan misschien). Omdat we mekaar dan kunnen motiveren én straffen. Omdat één van ons waarschijnlijk halverwege begin te twijfelen of dit wel een goed idee is en de andere haar dan ter orde kan roepen (daar hopen we toch op). Doe gerust mee. Misschien starten we een beweging. Of misschien zitten we gewoon allemaal samen in onze trainingsbroek naar herhalingen van Girls te kijken. Ook goed.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier