5 oktober: de Congolese gynaecoloog Denis Mukwege ontvangt, samen met de jezidische mensenrechtenactiviste Nadia Murad, de Nobelprijs voor de Vrede, voor hun strijd tegen seksueel geweld als oorlogswapen. In 1999 richtte Mukwege in de Oost-Congolese stad Bukavu zijn ziekenhuis van Panzi op, waar hij overlevers van zwaar seksueel geweld behandelt.
De Belg Eric Wynants (44) werkt in Panzi als coördinator van Dokters van de Wereld, een ngo die sinds 2015 samenwerkt met de Congolese arts, en hoorde luid geschreeuw in het hospitaal toen het nieuws bekend raakte.
‘Ik zat te werken aan mijn bureau toen ik getier hoorde op de gang. Het kabaal werd almaar luider, waardoor ik eerst dacht dat er een patiënt overleden was; vaak horen we familieleden dan luid jammeren. Toen ik vernam dat iedereen zo brulde omdat dokter Mukwege net een Nobelprijs had gewonnen, kon ik dat amper geloven. Het was immers niet de eerste keer dat hij genomineerd was voor die prijs.
Hij zal niet uitgelaten zijn van blijdschap om die Nobelprijs zolang er seksueel geweld voorkomt in Oost-Congo en elders.
Ik checkte online of het nieuws klopte en vervoegde me nadien bij mijn collega’s op de gang, die intussen een luidruchtige stoet hadden gevormd. Alle personeelsleden waren uitzinnig aan het dansen en zingen, iedereen wou Mukwege spreken en aanraken en ik werd overvallen door een zekere trots. Die Nobelprijs was een erkenning voor het harde werk dat wij als team leveren, van de poetsvrouw tot de artsen, van de boekhouder tot de verpleegsters.
Persoonlijk vind ik dat Mukwege die prijs dubbel en dik verdient. Enerzijds omdat hij een topdokter is: behalve voor de medische hulp die hij biedt aan slachtoffers van seksueel geweld wordt hij als chirurg internationaal geroemd om zijn expertise in de behandeling van vrouwen die lijden aan fistels of prolaps, een verzakking van organen als de baarmoeder, blaas of endeldarm, door seksueel misbruik of een moeilijke bevalling.
Anderzijds verdient hij die prijs omdat hij een opmerkelijk mens is: integer, bezorgd, een man vol overtuiging, een echte humanist. Ik ontmoette hem twee jaar geleden voor het eerst en zijn menselijkheid en luisterbereidheid vielen meteen op. Hoewel het een korte, formele kennismaking was, stelde hij mij enkele rake vragen over mijn carrière en persoonlijke leven.
Hem een beetje kennende, durf ik dan ook te zeggen dat hij niet uitgelaten is van blijdschap om die Nobelprijs zolang er seksueel geweld voorkomt in Oost-Congo en elders. Die prijs is geen einddoel, maar een aanmoediging om hard verder te strijden.’
