De buurjongen die boodschappen doet, de quarantaine-Tinder-crush, de huisarts, de tramchauffeur of de kat die kopjes geeft: in deze rubriek bedanken lezers iemand die tijdens deze coronacrisis een welgemeende merci verdient. Deze week bedankt Topdokter Guy T’Sjoen de hoofdverpleegkundige van de polikliniek Endocrinologie van het UZ Gent.
‘Toen de avond van 13 maart de partiële lockdown werd aangekondigd, beseften we dat we onze polikliniek helemaal zouden moeten reorganiseren, en liefst zo snel mogelijk. We ontvangen maandelijks minstens 1200 patiënten, we moesten dus vermijden dat zij, maar ook de verpleegkundigen en het administratief personeel, op maandagochtend in een chaotische situatie zouden terechtkomen. Er was geen tijd om op precieze instructies van de directie te wachten, dus ben ik samen met hoofdverpleegkundige Yeter Cekic meteen aan de reorganisatie begonnen. Overleg was niet nodig, het was voor ons allebei een uitgemaakte zaak dat we die zondag zouden gaan werken.
Dankzij onze samenwerking en haar organisatietalent konden we die dag meteen een aantal ingrepen doen en kostbare tijd winnen. Zo zorgden we ervoor dat de helft van het administratief personeel al vanaf maandag thuiswerkte en verdeelden we ook de verpleegkundigen op endocrinologie in twee strikt gescheiden groepen. Inschatten hoeveel personeelsleden ziek zouden worden was onmogelijk op dat moment, maar zo konden we toch continuïteit verzekeren: in het geval de eerste lichting zwaar getroffen werd, hadden we een tweede equipe die terug in het ziekenhuis kon komen werken. Tegelijkertijd werd de hospitalisatie-afdeling van de endocrinologie omgevormd tot een triage-afdeling voor patiënten die mogelijk Covid-19 hebben, en werden onze gehospitaliseerde patiënten, vaak mensen met diabetes, elders in het ziekenhuis ondergebracht.
Ziekenhuizen werken meestal met langetermijnplannen en op voorhand uitgetekende scenario’s, maar die hadden we niet in dit geval. Dat zo’n ingrijpende reorganisatie toch lukt zonder hoogoplopende emoties of paniek, is alleen maar dankzij de inzet en koelbloedigheid van mensen als Yeter. Ze blijft rustig in crisissituaties, en dat straalt af op de rest van het team. Er wachten ons trouwens nog zware maanden, want naast de uitgestelde consultaties en andere taken die we moeten inhalen, zal er wellicht een toestroom zijn van mensen die nu klachten ervaren, maar zich onterecht niet naar het ziekenhuis durven te begeven.
De omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik Yeter beter heb leren kennen. Ze heeft flink wat ervaring, maar werkt pas sinds een zestal maanden op onze afdeling. Bovendien draag ik als hoofd van de dienst Endocrinologie en het Centrum voor Seksuologie en Gender en lid van het Andrologisch centrum veel verschillende petjes, terwijl ook lesgeven, onderzoek, buitenlandse congressen en transgenderzorg veel tijd opslorpen. Onder normale omstandigheden ben ik dus ook voor de hoofdverpleegkundige niet altijd even bereikbaar, en wanneer ik in het ziekenhuis ben, gaat mijn aandacht vaak eerst naar de patiëntenzorg, en pas in de tweede plaats naar organisatorische aspecten.
De afgelopen weken is onze werkrelatie helemaal veranderd. Vroeger vonden we met moeite een uur om samen aan tafel te gaan zitten, nu hebben we elke dag overlegmomenten. Dat is fijn, want terwijl ons contact tot nog toe strikt professioneel was, praten we nu ook al eens over andere dingen. Over vijftig worden bijvoorbeeld – ook dat staat ons straks allebei te wachten (lacht).
Wil jij zelf collega’s, vrienden, verplegers, buren, personeel of de bakker om de hoek in de bloemetjes zetten op Weekend.be? Zet op mail wie je waarom wil bedanken naar bedankt@knack.be en wij doen de rest.
