Meisjes, ze maken ons kapot meneer.

De Standaard gaat op zoek naar de waarheden en feiten achter seksisme in Vlaanderen en probeert de plooien tussen man en vrouw glad te strijken. Een lovenswaardig initiatief – zij het met een (bewust?) ongelukkig gekozen metafoor- , maar wat met de plooien tussen vrouwen onderling?


Hoezeer moderne reclamecampagnes ons doen geloven dat meisjes niets liever doen dan bij een ondergaande zon gezellig met elkaars haar spelen terwijl ze schaterlachen met een potje macrobiotische yoghurt in de hand heb ik soms het gevoel dat die hele “sisterhood” waar zo graag mee gegoocheld wordt één groot verzinsel is.

Vrouwen kunnen namelijk ontzettend gemeen zijn, in de eerste plaats voor zichzelf maar bij extensie ook voor elkaar. Hoewel Mean Girls een typische tienerprent was, is het niet voor niets dat Tina Fey en haar team de film gaan herschrijven tot een musical die ook volwassenen moet aanspreken. We mogen de speelplaats dan wel ontgroeid zijn, onze streken zijn we niet verleerd. Een studie van het Amerikaanse Workplace Bullying Institute toonde zo aan dat 80% van de vrouwelijke pesters uitsluitend vrouwelijke slachtoffers had, terwijl bij de mannen het geslacht van hun slachtoffers irrelevant is.

Natuurlijk zijn mannen geen heilige boontjes en kunnen ook zij behoorlijk hard zijn, maar ze laten hun afkeur wel openlijk merken terwijl wij ons maar al te vaak laten verleiden tot achterklap, passief-agressieve Facebookcomments en laaghartige opmerkingen terwijl onze hypocriete glimlach onze lippen niet verlaat. Het lijkt alsof het een primitieve reflex is waar zelfs de meest vrijgevochten vrouw met een manny op haar payroll, Caitlin Moran op haar Kindle en een knots van een vibrator op haar nachtkast niet aan ontsnapt. I am woman, hear me roddel.

Biologen stellen dat deze competitie met andere vrouwen nog een overblijfsel is van de periode waarin we op zoek gingen naar de meest geschikte partner om ons mee voort te planten. Hierbij werden andere wijfjes als concurrenten gezien en gingen we er alles aan doen om deze uit te schakelen. Los van het feit dat de ideeën over wat of wie nu de meest geschikte partner is ondertussen veel meer uit elkaar liggen (Ryan Gosling is de uwe, dames) en we in dit Brangelina-tijdperk ook andere manieren hebben leren kennen om een gezin op te bouwen lijkt het een plausibele verklaring. Toch is er iets dat knaagt. De verklaring uit de wetenschappelijke wereld strookt niet met het feit dat deze afkeer soms zo schijnbaar willekeurig kan voorvallen.

Ook u heeft het vast al meegemaakt; een kolkende, allesomvattende en onverklaarbare haat voor een vrouw die u nauwelijks kent. Een vrouw die toevallig dezelfde “ironische” kersttrui als u aanheeft, of er net dezelfde afwijkende fascinatie op nahoudt. U weet niet wie ze is, waar ze voor staat en met veel geluk kent u haar naam zodat u haar kan Facebookstalken en haar foto’s kan becommentariëren. U weet immers wél dat u haar rauw lust.

Waarom voelen we ons soms zo? Zijn we dan werkelijk zo vervuld van de idee dat we prachtige unieke sneeuwvlokjes zijn en dat er niemand zoals ons kan bestaan? Van de Claire-strips in Flair tot series als Sex and the City leren we dat iedere vrouw een bepaald “karaktertje” heeft, een bepaald “hobby’tje” en een zeker “passietje” dat haar eigen is. Het zijn voorgekauwde stereotypen die makkelijk binnen te zwelgen zijn; maar waar een karrenvracht aan vrouwen zich in verslikt.

Hoe frustrerend is het immers niet wanneer uw vriendinnengroep plots een ander uitroept tot “Totally the Miranda” terwijl u toch altijd van uzelf had gedacht dat ù de Miranda van de bende was. Alsof er geen plaats is voor twee Mirandas (we hebben het over haar karakter, niet over haar verschrikkelijke kapsel). We voelen ons bedreigd door iedereen die ons aan onszelf doet denken omdat we doodsbenauwd zijn om op de betere versie van onszelf te botsen. De versie die wél het juiste keuzevak aanduidde op de universiteit, die wél voor die asymmetrische froe is gegaan en die wél de kans heeft gegrepen om in het buitenland te gaan studeren. De versie met de lange benen, het vollere haar, de juiste ingesteldheid of gewoon de felle lipstick die u niet durfde kopen.

Het blokkeert ons en jammer genoeg bepaalt het soms zelfs onze beslissingen. Een studie van de Universiteit van Washington toonde recent nog aan dat vrouwen in directeurszetels zelden een andere vrouw als collega zouden kiezen. Het onderzoek, uitgevoerd door Michelle Duguid en gepubliceerd in het vakblad Organizational Behavior and Human Decision Processes, toonde aan dat vrouwen in topfuncties andere vrouwen meestal als een bedreiging zien. Een bedreiging voor hun hele geslacht, wanneer de nieuwe collega incompetent blijkt te zijn en dus het cliché dat vrouwen niet geschikt zijn voor hoge managementfuncties bekrachtigt. Een bedreiging voor zichzelf, wanneer de nieuweling competenter of vlotter dan haar blijkt te zijn. Een bedreiging voor haar integriteit, omdat ze door het kiezen van een vrouwelijke collega beschuldigd kan worden van positieve discriminatie. Frappante resultaten, want terwijl we met man (!) en macht proberen het glazen plafond te doorbreken blijken er dus nog steeds vrouwen te zijn die het ding al dan niet onbewust van bovenaf opblinken met Glassex.

Het laken waar we met z’n allen aan zouden moeten trekken is vandaag dus nog behoorlijk gekreukt, de broek die we zouden moeten dragen nog zonder nette vouw. Een stoomcursus kameraadschap zou ons zeker deugd doen, maar enkele richtlijnen leek me al behoorlijk.

Daarom, chickies, ladies, meiden, girlfriends (voor het geval kleffe verzamelnamen onze saam’horigheid zou versterken), laat ons ter aanvulling van het uitstekende initiatief van De Standaard het volgende afspreken:

1. Zeg het eerlijk wanneer u iemand iets te zeggen heeft maar schrik niet als men u trakteert op een oogrol en een gemompelde ‘bitch’. Zij die het voortouw hanteren krijgen de grootste hopen shit over zich heen.

2. Haat bepaalde vrouwen niet omdat ze u aan uzelf doen denken. Omarm het. Wie weet vindt u het zelfs gezellig om samen naar de Krav Maga te gaan. In het slechtste geval uit u uw frustratie zo op een gezonde manier. Een echte bitchslap is immers bewonderenswaardiger dan laaghartig geroddel via whatsapp.

3. Wat is de vrouwelijke variant van cockblocken? Dat. Kap ermee.

4. Koester uw vriendinnen voor de zeldzame juwelen die ze zijn. Loepzuivere “the girl giveth and the girl taketh away” relaties zijn immers moeilijk te vinden. Geloof me, vrouwen bij wie u volledig uzelf kan zijn en die u in alle oprechtheid kan zeggen dat u geen zin heeft om iets te gaan drinken omdat u liever in uw trainingspak uw mee-eters aanpakt zonder dat ze die afschuwelijke “Ok dan…” op u loslaten zijn uw liefde en hoge telefoonrekeningen waard.

5. Gun andere vrouwen hun succes, hoe tenenkrullend, galoproepend en oneerlijk het soms mag lijken. Met afgunst blokkeert u alleen uzelf (en uw darmstelsel als u werkelijk gefrustreerd bent).

6. Zoals u onthouden hebt uit Mean Girls: stop trying to make “fetch” happen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content