‘Als er iets moet worden weggesneden, dan is het de schaamte uit de schaamlip’

Jean-Paul Mulders mijmert in zijn column over de dingen des levens.

‘Steeds meer vrouwen laten hun schaamlippen corrigeren’, lees ik op een nieuwssite. Geslachtsdelen zijn een bron van vermaak, maar ook van kopzorgen. Het artikel staat al vlug bovenaan in de lijst ‘Meest gelezen’, zoals alles dat een beetje erogeen is.

De krant vermeldt, met chirurgische precisie, dat er 164.667 labiareducties zijn uitgevoerd in 2019. Daarna zorgde corona voor een dipje. Verwacht wordt dat het verschijnsel opnieuw in de lift komt te zitten. Gegeerd is met name de zogeheten ‘pornokut’: ‘een prepuberaal spleetje waarbij er amper zichtbare onderdelen zijn’. Die is zeldzaam, zoals de meeste dingen die gegeerd zijn. De waarachtige schaamlip heeft de natuurlijke drang in de schijnwerpers te willen treden.

Het is geruststellend, in tijden van liegmedia, als wat je in de krant leest, klopt met wat je met eigen ogen zag. Ik moet toegeven dat ik nog maar één keer een vrouw met een echte pornokut heb ontmoet. Toen ik de dame in kwestie daarop wees, glimlachte zij raadselachtig. “Ik weet het”, zei ze bescheiden. Maar ze keek alsof ze door de goden was gezegend.

Als iemand al moeilijk doet over een geboortevlek, wat heb je dan aan die persoon in geval van jobverlies, veesterfte, sprinkhanenplagen of andere tegenslagen?

Ouderwets als ik ben, vind ik dat je beter niet te veel laat prutsen aan lipvormige huidplooien. Als er iets moet worden weggesneden, dan is het de schaamte uit de schaamlip. Volgens een kennis die niet bekendstaat om zijn fijngevoeligheid onderschat ik echter het leed dat ze kan meebrengen. “Ik begrijp die vrouwen”, wijst hij mij terecht als ik daar luchtig over doe. “Ik zou mij ook laten opereren als het er vanonder als een sjaaltje uitzag.” Je hebt van die beeldspraak waarvan je beseft dat ze je zal bijblijven.

Vrouwen die zich aan hun schaamlippen laten opereren, zeggen dat die hun in de weg zitten bij het paardrijden, fietsen of vrijen. Volgens een expert is dat echter vaak een bliksemafleider. De ware reden is dat zij willen voldoen aan het schoonheidsideaal van de westerse samenleving.

Dat vind ik jammer, want ik ben fan van de kunst om elk lichaam te kunnen omarmen – vooral als het toevallig dat van jezelf is. Zo heb ik een vlek onder mijn lip die er van bij mijn geboorte zit. De dokters kwamen het in de materniteit aan mijn ouders zeggen, schoorvoetend als ontbrak er aan de baby een armpje. Geboortevlekken zijn het soort ding waarop complexen verlekkerd zijn, zeker als ze de neiging hebben om bij koud weer te verkleuren. Op school werd ik uitgemaakt voor ‘blauwlip’, vooral als het stenen uit de grond vroor. Toch heb ik er nooit over gepiekerd om mijn geboortevlek te laten weghalen. Ze hoort bij mij zoals – dixit Toon Hermans – het toeten bij het blazen en het oortje bij een koppie. Meestal merken mensen haar op bij de derde ontmoeting.

Vinden ze mij dan niet ‘conform de schoonheidsidealen van de westerse samenleving’, dan kunnen ze voor mijn part ophoepelen. Het is een soort lakmoesproef die de oprechten onderscheidt van de oppervlakkigen. Als iemand al moeilijk doet over een lip, wat heb je dan aan die persoon in geval van jobverlies, veesterfte, sprinkhanenplagen of andere tegenslagen?

Het klinkt misschien raar als inspirational quote. Toch geloof ik rotsvast: echte liefde vind je bij wie je sjaaltje koestert.