Uit de chaos van stromingen en de veelheid van trends dringt een gemeenschappelijk silhouet zich op.

Een vrouw met verzorgd haar, rode lippen en een handtasje.

Een dame. Vierkante schouders, een smalle taille en hoge hakken.

Na seizoenen van dekonstruktie wordt er weer opgebouwd en de mode wordt opnieuw een feest :

uitbundig, vrouwelijk, sexy en felgekleurd.

Op zoek naar vrouwelijkheid kijken ontwerpers naar het verleden.

De mode is in de greep van de retro-rage

en slechts weinigen overleven de ravage. Ze brengen kant en klare recyclage,

silhouetten zo overgenomen uit de jaren veertig, vijftig of wat dan ook,

zonder enige persoonlijke interpretatie.

Enkele namen blijven bovendrijven. Omdat ze de retro biezonder goed binnen hun eigen beeld hebben ingepast.

Of omdat ze trouw zijn gebleven aan zichzelf.

De grote heren : Armani en Versace. De Belgen : Van Noten en Demeulemeester.

De dromers : Westwood en Lacroix. De Japanners : Yamamoto en Comme des Garçons.

Twee nieuwkomers : Gucci en Mariot Chanet.

Een blijver : Dolce & Gabbana. Een controversiële keuze : Véronique Leroy.

En de grote afwezige : John Galliano ;

het mooiste defilé van het seizoen was zo exclusief dat er zelfs geen foto’s beschikbaar zijn.

LENE KEMPS

GIANNI VERSACE. Glanzende glamour

Linda Evangelista in een glamourjurk à la Jean Harlow. Nadja op eindeloze benen in een witte tailleur met bustier, een hedendaagse Dietrich. Amber, Kate en co als Andrew Sisters in strakke, glanzende jaren-vijftig-pakjes. Gianni Versace heeft een goed en glamoureus seizoen achter de rug : sexy, vrouwelijk en met naar eigen zeggen zin voor humor. “Vrouwen willen weer verleiden, ” zegt hij in een uitgebreid manifest dat in het persdossier zit, dreigend getiteld : I want to imagine a future for fashion. “Ze willen geloofwaardig zijn zonder zich als mannen te moeten kleden. Ze kunnen zelfs grapjes maken om zekere stereotypes. Ze bewegen zich vrij en met een zekere dosis ironie. Als Nadja en Linda bewegen, wordt er echter niet gelachen. Wij houden onze adem in.

Evangelista als Jean Harlow.

Nadja in de nieuwe power-suit, Versus.

Naïeve en frisse motieven.

Amber onvervalst fifties, bij Versus.

GIORGIO ARMANI. Moderne elegantie

Na het zwoele gehijg van disko en seks biedt Armani een vleugje frisse lucht. Zijn kollektie is frivoler dan anders, maar niettemin verfijnd en zacht. “Mode vervult allerlei rollen, ” stelt Armani. “Maar in deze periode van onzekerheid en rusteloosheid moet ze vooral zekerheid brengen. Een vrouw moet zelfvertrouwen en een positieve ingesteldheid uit haar kleding halen. De kleren moeten haar vrouwelijkheid benadrukken via gratie en stijl, ze moeten moderniteit suggereren zonder strengheid. ” In Armani’s universum is alles diskreet en delikaat. Korte A-lijn jurkjes met bijpasende jasjes, bustiers en shorts en de klassieke broekpakken, maar met meer schwung. Voor ’s avonds zijn er jasjes met parels en lagen chiffon. Alles fluïde, zacht, vederlicht en kort. “De moderne vrouw is lichaamsbewust, ” zegt Armani. “Ze is de eerste om de aantrekkingskracht van benen en boezem te erkennen.

Een witte wolk.

Kort voor ’s avonds.

De perfekte A-lijn, bij Emporio.

Het broekpak in een zachtere vorm.

DOLCE & GABBANA. Diskodiva’s

Korsetten hebben altijd op het repertoire van Stefano en Domenico gestaan. Ook nu zijn er transparante jurken, dicht tegen het lichaam gesneden, met bustiers en shorts ingewerkt. Dolce en Gabbana volgen het nieuwe silhouet : brede schouders, strakke taille en een penseeldunne rok : kort of lang. De klassieke Siciliaanse pakken zijn nog strakker geworden en worden gekombineerd met een slipdress. Broeken krijgen filmsterallure en horen bij een haltertop. Te midden van de disko-styling Gloria Gaynor en Donna Summer op de soundtrack, hot pants en boa’s op de catwalk heeft de show een zekere verfijning en elegantie. Het Italiaanse duo tekent diva’s,

kompleet met handschoenen en filtersigaretten voor de hoofdlijn. Disko-queens voor de D & G bijlijn.

Luipaard- vlekken en filmsterren- broek.

Het safari- jasje en de potloodrok.

De trench en de mini.

Disko- koninginnen voor D & G.

GUCCI. De Kelly look

Net als Hermès ontleent Gucci zijn identiteit in eerste instantie aan de paardesport. Omdat je niet elk seizoen jodhpurs kan produceren, moet de kollektie evolueren en een nieuw imago zoeken. Onder leiding van Tom Ford is Gucci daar aardig in geslaagd, met frisse silhouetten : korte twinsets op strakke Capri-broeken, felgekleurde cardigans op wijde heuprokken. “Optimisme is het kernwoord, ” zegt Tom Ford. “Nette, frisse vormen en moderne proporties. Een smalle taille, natuurlijke maar geaksentueerde schouders en een penseeldunne rok die elke vorm van het lichaam volgt en op de knie stopt. Naïef en onschuldig misschien, maar met een overtuigde charme. ” Gucci levert eveneens de perfekte accessoires voor zo’n ladylike look : tasjes met een handvat, om tot onder de oksel te schuiven, sjaaltjes en teensandalen. Grace Kelly is nooit ver weg, maar beter een goed stijlvoorbeeld dan helemaal geen.

Perfekte proporties.

Naïeve charme.

Zacht daim voor een strakke jurk.

Een nieuwe interpretatie van de rechte rok ende twinset.

CHRISTIAN LACROIX. Disko romantico

Retro, romantico en disko zijn de drie termen die Lacroix gebruikt om zijn kollektie te beschrijven. Zijn klantenkring lijkt altijd kleiner te worden zelfs de goedkopere Bazaar-lijn komt niet echt van de grond maar zijn reputatie groeit. Met zijn blik op “Viva Las Vegas” en “Gejaagd door de wind” weet je nooit waar Lacroix zal eindigen, maar de reis is altijd aangenaam. Hij toont een kollektie die soberder en netter is dan anders. Meer glamour, minder tralala. Een mooi silhouet : vierkante pagode-schouders en een smalle taille. “Ik werk veel grafischer dan vroeger, ” legt Lacroix uit. Hij is sterk op weg de Franse Westwood te worden : een leverancier van ideeën

die door anderen worden gecommercializeerd.

De pagode- schouders.

Zelfs eenvoud kan.

Disko- fever.

De belle van het bal.

VIVIENNE WESTWOOD. Liaisons dangereuses

De Westwood-kollektie is opgedragen aan erogene zones. “Erotiek heeft zowel met verstoppen als ontbloten te maken, ” zegt Westwood. “Ik wil reageren tegen de middelmatigheid, tegen de vormeloze mode die alle vrouwelijkheid kapotmaakt. ” Westwoods kleren zijn een en al struktuur : de brede schouders zijn wolkjes geworden, de taille zit ingesnoerd en de borsten worden omhoog gedrukt. Vivienne lanceert het ultieme jasje dat met één knoop sluit, sterk gedecolleteerd is en strak om het lichaam zit. Ze flirt met Gainsborough-schilderijen en gebruikt kilometers kant. Wie door de overdreven styling en naast de valse achterwerken kijkt, ontdekt een erg draagbare en commerciële kollektie.

De vrouwelijke vormen benadrukt.

Het ultieme jasje.

Perfekt draagbaar zonder vals achterwerk.

Het Gainsborough -meisje.

ANN DEMEULEMEESTER. Ontdooid

De Armani van de avant-garde noemt de Amerikaanse pers haar. En net als Armani heeft ze dit seizoen de harde kantjes van haar silhouet geschaafd en het een zachtere en vrouwelijke draai gegeven. Minder overladen, frisser en zuiverder. “Ze is teruggekeerd naar haar wortels, ” vindt Geert Bruloot van Louis. Haar pakken blijven strikt en mannelijk, maar ze maakt ze in wit en crème en voert ze uit in fluweel en satijn. Witte hemden laten soms de navel bloot. Rokken eindigen al eens op de knie. Er zijn topjes van “velours dévoré” of fluweel met kale plekken, en transparante bloezes. Een mooi beeld van kwetsbare en lieve meisjes, zelfs al lopen ze dan op mannenschoenen.

Naar achter getrokken jasjes.

De perfekte tailleur.

Crèmekleurig fluweel en satijn.

Topje in velours dévoré.

DRIES VAN NOTEN. Retro-aktief

Alsof hij zijn moeders foto-album heeft doorgebladerd. Van Noten prezenteert een retro-kollektie met referenties aan de jaren veertig, vijftig en zestig ; met slechts enkele van zijn befaamde etnische wikkelrokken of bloemenjurken, ondertussen toch zijn handelsmerk geworden. De kamerjassen zijn gebleven. Ze worden aangevuld met strakke fifties-tailleurs, maar net zo goed met ensembles met New Look-proporties. Twinsets op rechte rokken. Mannenpakken met een wit hemd. Van Noten springt van de ene periode naar de andere en wat eruit te voorschijn komt, is heel couture en supervrouwelijk. Al omschrijft de Herald Tribune het dan als burgerlijke elegantie.

Een jaren-veertig- pakje.

Klassiek mannenpak.

De kamerjas.

De strakke fifties- jurk.

YOHJI YAMAMOTO. Kimono-kunstjes

Hij kan er niet genoeg van krijgen. Yamamoto’s duizend-en-één variaties op Japanse kleding blijven maar komen. Wat op het eerste zicht een kluwen van kimono’s lijkt, blijkt een mengeling van oosterse en westerse elementen. Yamamoto maakt het ons met opzet moeilijk. Een Vionnet-jurk in bias gesneden wordt verstopt onder een bloemensjaal. Een witte lingeriejurk zit onder een zwarte cape. Een eenvoudige body krijgt Japanse flapper-mouwen. Een avondjurk blijkt een prachtig staaltje origami. Yamamoto blijft voer voor mode-intellektuelen, voor mensen die het vakmanschap erin en de filozofie erachter weten te appreciëren. Het woord “waardig” wordt in de mode weinig gebruikt, maar is hier volledig op zijn plaats.

Een kluwen van kimono’s.

Body met kimono- mouwen.

Jurken van Delfts blauw.

De witte jurk, onder de zwarte cape.

COMME DES GARCONS. Een onderzoek naar vrouwelijkheid

Te midden van een verwarrend debat over retro slaat Rei Kawakubo de nagel op de kop door de vraag duidelijk te formuleren : wat betekent vrouwelijkheid ? Zijn het de strakke tailleurs uit de jaren vijftig of de androgyne mannenpakken uit de jaren tachtig ? In een krachtige show laat Rei het beeld van het ene uiterste naar het andere evolueren. Van een baljurk met ruffels en strikjes naar een streng pak. Tussen die twee extremen ziet ze nog een heleboel mengvormen : een smoking gekombineerd met een tulen rok, of een

pak dat onderaan jurk wordt. Doordacht, maar niet koud. Een betoverende kollektie.

Een smoking met crinoline.

De Kawakubo- baljurk.

De kostuum-jurk.

Het “naakte” mannenpak.

VERONIQUE LEROY. Queen of kitsch

Dit is Véronique Leroys moment. De duidelijk syntetische materialen, de gekultiveerde middelmatigheid, de voortdurende verwijzing naar clichés en de valse luxe zijn meer dan ooit op hun plaats. Na seizoenen ploeteren ze begon in 1991 wordt Leroy internationaal gezien als de pionier van disko-stijl en de grote voorloper van de nieuwe vrouwelijkheid. Zowel Vogue als Interview kronen haar tot de rijzende ster van Parijs. Journal du Textile prijst haar vakmanschap dat onder de kitsch verborgen zit. Dit seizoen heeft Véronique zich op de sportkleding gebaseerd. We zien een parade van sexy après-ski ensembles, olympische avondjurken en Tarzan badpakken. Slechte smaak zegt u ? Uiteraard, daar gaat het net om.

Tailleur in glitterversie.

Me Jane, who are you ?

Een avondjurk in sport- materialen.

Een jaren- tachtig- print, nu reeds gerecycleerd.

MARIOT CHANET. Trompe l’oeil

Achter de naam Mariot Chanet gaat een duo schuil : het echtpaar Olivier Chatenet en Michèle Meunier. Ze worden steevast veelbelovende nieuwkomers genoemd. Hun kollektie heeft niets retro en is honderd procent modern. Het duo maakt mooie en draagbare kleding die nooit is wat ze lijkt. Alles wordt gedrapeerd, geknoopt en gewikkeld tot het er helemaal anders uitziet. Een lange jurk wordt omhooggetrokken tot een korte. Een wikkelrok wordt afgerold tot een langer model. Het klinkt ingewikkeld, maar het is eigenlijk heel simpel. Meer dan een gimmick, is dit een multi-funktionaliteit die echt werkt en nooit storend wordt. Enkel de hoeden hoefden er voor ons niet bij.

De eenvoud zelve.

Een broek van gelakt en glanzend linnen.

Strak geknipt jasje.

Nu nog een rok, straks iets anders.