Om vijf uur vanochtend al ging de overspannen haan van mijn buurman aan het kraaien. Het bruuske eind van een zonovergoten eerste vakantieweekend. Nauwelijks kranten gelezen, al helemaal geen televisie gekeken, nauwelijks nieuws gehoord. Op blote voeten door het gras gelopen, de holletjes tellend van de woelmuizen en de molshopen. Die beesten blijken samen een regelrecht oorlogsplan te hebben beraamd om mijn niet al te fraaie gazon tot een zacht verende bodem te herschapen, met hier en daar een flinke valkuil. Gekeken en geluisterd naar kieviten die in het maïsveld hun weg banen en belagers pogen weg te houden van hun nest. Kilo’s kersen ontpit en langzaam geroerd in een grote pot jam die op het vuur stond te pruttelen. Een lange avondwandeling gemaakt om negen uur, toen de traag ondergaande zon roze strepen trok boven het grijze water van de rivier. Grijze nachten, zo blijken de nachten te heten in deze tijd rond de zomerzonnewende. Ik had het nooit eerder gehoord. De Witte Nachten van Sint-Petersburg, die kende ik, maar grijze nachten in Vlaanderen ? Voor één keer staat grijs niet voor somber, maar voor de poëtische sluier die over het leven valt aan het eind van de dag.

Het wordt inderdaad niet helemaal donker bij dit scheiden van lente en zomer. Je beseft niet half hoe mooi die nachten zijn als je ze compleet verslaapt. Misschien zouden we, zoals in de noordelijke landen, uitbundig moeten feesten in zulke zomernachten. Feesten, gewoon omdat het mooi weer is en de dagen lang zijn. Niet dag in dag uit lopen zeuren dat het te heet is, dat er te veel ozon in de lucht is, dat de vakantiewegen overvol zitten. Feesten, ieder op zijn ritme, de ene dansend tot in de ochtenduren, de andere mediterend in een hangmat terwijl het avondlicht langzaam dimt tot een alles vervagende schemer en het poëtische, diffuse grijs van zo’n midzomernacht. Voor één keer niet opgefokt achter de actualiteit aanhollen, maar een adempauze inlassen. Weg ook met het gevoel dat er zoveel is dat je zeker mist wanneer je kiest om voor een paar dagen maar één ding te doen : genieten met elke vezel van je lichaam van de stilte en van de tijd, die even stilstaat in al zijn majestueuze onbeweeglijkheid. Je koesteren in de aandachtige aanwezigheid van je geliefde.

Je niet te laten raken door het gif en de vijandigheid die naamloze mensen over je uitkieperen zonder dat ze je kennen. Dat is nu eenmaal het lot van de columnist die zijn of haar rol speelt. Net zo goed zijn er immers anderen die je op een plagende, maar beschaafde manier terechtwijzen als ze het niet met je eens zijn, of die je bemoedigen en bevestigen.

Het deed me denken aan mijn kindertijd, dit afgelopen weekend, toen de wereld klein was en de horizon beperkt. Onder de oude es in de tuin moest ik denken aan een gesprek dat ik vorige week hoorde in de wachtkamer van mijn huisarts. Een jonge vrouw vroeg aan een zeer oude vrouw of er, toen zij jong was, ook zoveel onheil geschiedde als in de afgelopen weken : moord en doodslag, agressie. “Natuurlijk,” zei die vrouw, “maar wat ver weg gebeurde, dat wisten we niet en over menselijke gruwelen dichtbij praatten we niet vaak en zeker niet met iedereen.” Niet dat we onze kop in het zand moeten steken, maar misschien is het toch niet slecht om alles wat meer in perspectief te zien. Het is niet omdat iets tot in den treuren toe wordt herhaald dat het belangrijker is dan waarover nauwelijks wordt gesproken.

De kinderen van Darfoer hebben blijkbaar geen recht op een groot treurspel dat op algemene aanvraag uitgezonden wordt op de televisie. Zij zijn ten hoogste nog een voetnoot in een nieuwsuitzending. Niemand heeft immers uitdrukkelijk gevraagd om publiek met hun familie mee te mogen rouwen, zoals dat hoort in onze ‘u-vraagt-wij-draaien’ cultuur. Zij zijn het slachtoffer van de onverschilligheid van de wereld. Aan hun dood zijn we allemaal schuldig door ons collectieve wegkijken. Wanneer worden we daar nu eindelijk eens woedend over ?

Volgend NUMMER

Volgende week slaan we over, maar op 26 juli ligt Weekend Knack er opnieuw. Met heerlijke olijfolie, een reportage uit Kameroen en een internationale modewedstrijd in Triëst.

www.weekend.be

tessa vermeiren