Glijdende werkuren. Tijdskrediet. Telewerken. Mínder werken. Diensten-cheques. Doeltreffend organiseren. Helpende ouders. Het is met de werk-levenbalans zoals met koffie : elk perfectioneert hem op zijn eigenste manier. Al is het dan nog de vraag of die perfectie wel een must is.

Door Guinevere Claeys I

“Niet te moeten kiezen tussen werk en leven maakt alles goed”

Micha Weisz (37) en Gijs Moeyersons (28)

Ouders van Reza (3) en Yaro en Arno (3 weken)

Gijs en Micha werken allebei voltijds zelfstandig.

Micha : “Als sound engineer regelt Gijs de klank bij concerten. Vooral ’s avonds en in het weekend. Ik geef IT-opleidingen en zet geboortelijsten online. Het voordeel van onze verschillende werkuren : we vullen elkaar aan voor de opvang van de kinderen. Het nadeel : we zien elkaar soms bijzonder weinig.”

“Reza gaat vier dagen per week naar de onthaalmoeder, één dag bij haar grootouders. En dat vindt ze leuk. Het is niet omdat ik overdag vaak thuis werk, dat ik meteen ook voor Reza kan zorgen. Werken met een peuter thuis is een fabeltje. Ook de tweeling zal naar de onthaalmoeder gaan.”

“Zelfstandig zijn biedt minder concrete voordelen – mijn zwangerschapsverlof is zeven weken, voor de tweeling negen -, maar leuk is de flexibiliteit. Als de kindjes ziek zijn, kun je gemakkelijker je dag aanpassen. Minder werken zagen we niet zitten. Alleen financieel al. We hebben ook net een verbouwing achter de rug voor een extra kinderkamer.”

“Voor de tweeling krijgen we 140 uur dienstencheques voor huishoudelijke hulp. Voordien hebben we daar nog nooit gebruik van gemaakt. Schoonmaken doen we zelf. De strijk gaat naar mijn schoonmoeder.”

“We moeten er wel op letten tijd vrij te maken voor ons als koppel. Zo zetten we élke dinsdagavond vast voor ons tweetjes, en babysitten Gijs’ ouders.”

“We zoeken de gulden middenweg. Dat heeft de vorige generatie ons geleerd. Die kozen ofwel voor de carrière, maar zagen hun kinderen nooit. Ofwel gaven ze de carrière op. Laten we dus maar combineren. Is het soms doorbijten ? Ja. Maar niet te moeten kiezen, maakt dat goed.”

“Flexibiliteit van de werkuren houdt mij in balans”

Bechir Tahanti (33)

Woont alleen in Brussel, partner woont in Grenoble.

Manager EU, Logistics Operations Kraft Europe, voltijds.

Ik controleer alle financiële in- en uitstromen van de logistieke activiteiten van Kraft in Europa. Een intense managersfunctie, waar ik soms tot dertien uur per dag mee bezig ben. En toch heb ik meer ademruimte dan in mijn vorige job, toen ik minder uren klopte. De reden : ik mag mijn werkuren grotendeels zelf organiseren. ’s Morgens kom ik op kantoor tussen halfacht en halftien en ten laatste om zestien uur vertrek ik. Dan las ik een pauze in. Drie keer per week ga ik hardlopen, zonder sport zou ik verteerd worden door stress. De andere dagen lees ik, of studeer ik een taal en doe ik huishoudelijke klusjes. Na die pauze begin ik weer te werken, thuis in mijn bureau, tot ongeveer halftwaalf.”

“Eén week per maand moet ik naar collega’s in het buitenland. Het weekend houd ik vrij voor mijn langeafstandsrelatie. Mijn partner woont in Grenoble, en elk weekend zijn we samen : daar of hier in Brussel. Dat lijkt mijn schema nóg zwaarder te maken, maar Grenoble ligt al op een uurtje vliegen. Bovendien helpt die vlucht om de knop om te draaien, van werk naar ontspanning.”

“Ben ik een carrièreman ? Ja, maar niet té. De inhoud is belangrijker dan de titel : als handelsingenieur ben ik altijd al bezig met financiële analyses, en dat geeft me veel voldoening. Maar ik offer niet alles op voor mijn carrière. Een voorbeeld : volgend jaar verhuizen alle Europese functies van Kraft naar Zwitserland. Ikzelf zie een verhuis niet zitten, dus doe ik het niet. Ik ben te gehecht aan mijn levensstijl en mijn vrienden. Dan maar een andere functie. Mijn carrière bepaalt niet alles.”

“Zorgen voor mijn klein-kinderen is pure ontspanning”

Helga Somers (59)

Moeder van twee kinderen (35 en 32),

grootmoeder van Otis (7), Stella (4) en Nano (2).

Apotheker, voltijds.

De apotheek is veertig uur per week open. Wanneer ik van wacht ben, werk ik uiteraard nog een pak meer. Ik heb altijd voltijds gewerkt, en heb de job ook altijd ontzettend graag gedaan. Apotheker is een heel sociale functie. Sommige klanten komen al zeer lang en ken ik intussen goed. Mensen vragen ook veel. Vooral jongeren, dat valt op. Die zijn mondiger, en hebben vaak ook heel wat voorkennis via het internet. Hun vragen zijn soms zeer gedetailleerd. Het beroep verandert dus. En dat is goed. Ik heb nog nooit sleur ondervonden.”

“Stress ? Ja, in periodes. Al valt dat goed mee. Ik heb een fantastisch team collega’s dat me helpt. Mijn beste antistressmiddel is de zorg voor de kleinkinderen. Nee, ik vind dat geen extra last. Integendeel. Dat is pure ontspanning. Ik heb wel een afspraak met mijn kinderen dat ik geen avondlijke plannen afbel. Maar voor de rest maak ik zoveel mogelijk tijd. Ik neem soms een dag vrij om voor hen te zorgen. Geregeld komen ze ook slapen, of blijven ze voor het weekend.”

“Voor je kleinkinderen zorgen is iets anders dan voor je eigen kinderen toen ze klein waren. Je voelt je op een andere manier verantwoordelijk voor de opvoeding. Ik ga veel meer ontspannen met hen om. Het is puur genieten. In november komt er een vierde kleinkind bij, en daar kijk ik ontzettend naar uit. Zíj zijn het die mijn werk-levenbalans in evenwicht houden.”

“Niet perfect willen zijn, dat is mijn geheim”

Sandra Schrevens (37)

Moeder van Anna (9) en Arend (5), leeft in

co-ouderschap met ex. Artdirector Nest, telewerkt op woensdagvoormiddag, is vrij op woensdagnamiddag.

Mijn ex en ik komen goed overeen, en dat helpt enorm. We leven in co-ouderschap : de kinderen gaan één week bij hem, één week bij mij. Als ze bij mij zijn, staan we rond zeven uur op. Tegen halfnegen breng ik ze naar school, waarna ik doorrijd naar Brussel. Op maandag en vrijdag haalt mijn moeder de kinderen op van school, op dinsdag en donderdag de ouders van mijn ex. Tegen negentien uur ga ik ze er halen, en hebben we nog een rustig avondje samen. Woensdagvoormiddag werk ik thuis : mails en telefoontjes afwerken. Na de middag ben ik vrij voor mijn kinderen.”

“Zo gaat het prima. Ik heb veel geluk dat onze ouders bijspringen. Ik zou niet minder willen werken. Ik heb het nodig, het maakt me gelukkig. Zonder werk zou ik een vervelende, ongelukkige moeder zijn. Ik ben in mijn hoofd altijd met mijn job bezig. Leuk ook dat mijn dochtertje trots is op wat ik doe. ‘Mijn mama maakt leuke boekjes. Dat wil ik later ook doen. ‘”

“Misschien zou ik wel wat meer tijd willen voor mezelf. Om te reizen bijvoorbeeld. Of voor een relatie. Maar nu ben ik tevreden zo. Het eerste jaar van het co-ouderschap was best hard. Ik heb mijn kinderen moeten leren loslaten. Maar goed, ik vind het co-ouderschap een prima oplossing.”

“Ik weet niet of mijn leven in evenwicht is, maar ik maak me daar ook geen zorgen om. Het is een constant zoeken en bijsturen. Nu eens helt de balans naar de ene, dan weer naar de andere kant door. Een definitief evenwicht is een utopie. Mochten we ons daarbij neerleggen, we zouden veel minder stress hebben. Niet perfect willen zijn, dát is mijn geheim.”

“Op vrijdag bepaalt Daantje het programma”

Jan Haeverans (38)

Echtgenote Kristien (37) en zoon Daan (1,5)

Eindredacteur Weekend Knack, sinds één jaar van

voltijds overgestapt op vier vijfde.

Ik had het me al lang geleden voorgenomen : komen er kinderen, dan wil ik tijd voor hen. Zonder iemand te veroordelen, ikzelf zou het moeilijk hebben mocht mijn zoontje van zeven tot negentien uur naar de onthaalmoeder moeten. Ook al amuseert hij er zich. Mijn vrouw besloot om vier vijfde te gaan werken, logisch dat ik hetzelfde deed. En dus ben ik sinds een jaar elke vrijdag thuis. De vier vijfde van mijn vrouw verspreidt zich over de hele werkweek : elke dag kan ze zo Daantje om halfvijf ophalen, op woensdag om halfvier.”

“Op vrijdag bepaalt Daan het programma. Na vier dagen crèche is hij moe, dus doen we het rustig. Ik pas me in zíjn programma in, niet omgekeerd. Wat we doen ? Samen ontbijten. Over het tapijt rollen. Boekje lezen. Groentjes eten om elf uur. Slapen. Fruit eten. Een fietstochtje maken. Samen zitten op een bankje in het park. Gewoon. Samen zijn, hij en ik.”

“Het is een intense dag, die de rest van de week goedmaakt. In de week kom ik ’s avonds iets na zevenen thuis en kan ik hem – sinds kort – nog net in bed stoppen. Ik zou het moeilijk hebben mocht het zich daartoe beperken. Al is minder werken geen optie. Ik ben dan wel geen carrièreman, ik heb mijn job nodig. Alleen al voor de sociale contacten.”

“De werk-levenbalans is best in evenwicht zo. Al zou ik iets meer tijd willen voor ons als koppel. Eén avond in de maand reserveren we voor een etentje, en vragen we een babysit. Zelf heb ik het joggen ontdekt. ’s Morgens vroeg langs het kanaal. Een beetje zuurstof in het hoofd. Doet wonderen.”

“Elke buitenlandse trip geeft me energie”

Veerle De Clerck (35)

Exportmanager, Bulokantoormeubelen,

voltijds.

Alleenstaand.

Als exportmanager voor Bulo werk ik zo’n 45 tot 50 uur per week, en verblijf ik een derde van mijn tijd in het buitenland. Dat is een druk schema, dat geef ik toe. Maar daar heb ik geen problemen mee. Ik doe mijn job dolgraag. Ik voel me groeien in mijn functie, en dat geeft een grote voldoening. Ik ben momenteel bovendien single, en dat laat me dus ook toe om veel in mijn werk te investeren.”

“’s Morgens kom ik rond negen uur aan op kantoor. En ik ben zelden voor acht uur ’s avonds thuis. Lange dagen, maar eens ik de deur van het kantoor dichttrek, lukt het me ook om mijn werk achter me te laten. Ik blijf liever wat langer op kantoor, zodat ik thuis geen laptop meer moet opzetten. Ik probeer beide werelden te scheiden.”

“Bulo heeft dealers wereldwijd. Ik wil iedereen tot twee keer per jaar bezoeken, dus ik ben heel vaak buiten de grenzen. Maar net dat vind ik fijn. Ik probeer aan veel van de buitenlandse trips een weekend te koppelen. Als ik naar New York moet, probeer ik er vijf dagen te blijven : drie dagen intens voor de job, en dan nog een weekend om van de stad te genieten. Dát geeft me energie. Ook joggen helpt me om te ontspannen. Dat probeer ik twee keer per week te doen.”

“Ik houd mijn tijd wel streng in het oog. Als ik drie weken mezelf voorbijloop, plan ik bewust een rustigere week in. Ook om mijn sociale contacten te verzorgen. Ik snap ook wel dat vrienden afhaken als je een maand lang niets van je laat horen. Ik wil niet op een dag wakker worden als de eenzame workaholic. Hoe graag ik mijn job ook doe.”

Foto’s Saskia Vanderstichele