:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack

ontdekt u wat u op tafel kunt zetten,

waar u uw vakantie kunt doorbrengen,

wat u in uw kleerkast moet hebben,

hoe u uw huis renoveert…

En u kunt er ook uw mening kwijt.

Laatst zag ik hier vlak bij het redactiegebouw een jonge vrouw de straat oversteken, op weg naar een van de IT-bedrijven in de buurt. Rijzig en slank liep ze op stelthoge naaldhakken. Over haar pantalon droeg ze een korte tuniek met een ceintuurtje, alles net wijd genoeg om niet te provoceren, maar toch genoeg te tonen van haar perfecte figuur. Ze stapte zelfbewust en wiegend over straat, haar borsten fier vooruit en haar kontje hoog boven die lange benen. De koffiekleur van haar kleren kleurde mooi tegen het melkchocolade van haar huid en haar zwarte reeënogen. Over haar hoofd zat een crèmekleurige sluier gedrapeerd. Beslist de meest sexy vrouw die ik in lange tijd over straat zag lopen. Mensen keken naar haar om, overweldigd door haar schoonheid.

Aan haar moest ik denken toen ik de beelden zag van Submission, het filmpje dat de Nederlandse politica Ayaan Hirsi Ali samen met superprovocateur Theo van Gogh maakte voor het VPRO-programma Zomergasten. Hirsi Ali, van Somalische afkomst, voert bij onze noorderburen al geruime tijd een politiek van provocatie tegen de onderdrukking van de vrouwen in de moslimwereld. Dat leverde haar doodsbedreigingen op uit die hoek, maar ook een hoge visibiliteit, waarop eerst de socialistische PvdA en later de liberale VVD kickten. Het kamerlid Hirsi Ali kreeg bij de jongste verkiezingen 30.758 stemmen.

In dat bewuste filmpje, waarover veel te doen was, is een naakte vrouw te zien onder een doorschijnende kaftan en naakte vrouwenruggen waarop korancitaten gekalligrafeerd staan. Terwijl je beelden ziet van een als mishandelde vrouw geschminkte actrice, hoor je verhalen over misbruik en mishandeling. Een zwaar provocerende, esthetisch vormgegeven aanklacht, bedacht door Ayaan Hirsi Ali, gefinancierd en gerealiseerd door Theo van Gogh. Waarbij Ayaan Hirsi Ali zelf in de luwte blijft. Ze huurde een Surinaamse actrice in om bijna bloot voor de camera te staan. Want zij zegt van zichzelf dat ze zo preuts is als mogelijk en niet naakt wil zijn.

“IJdelheid”, schrijft Anil Ramdas in NRC Handelsblad. “IJdelheid die zich laat misbruiken in een staaltje ordinaire moslimhaat.” In een uitgebreid portret van Hirsi Ali in diezelfde krant, een paar dagen eerder, laat ze haar mentor binnen de VVD zeggen dat ze “een succes” moest worden, “de eerste zwarte staatssecretaris”. Er worden in dat stuk door competente mensen nogal wat vragen gesteld bij haar bekwaamheid als politica. Over het filmpje zegt ze zelf dat het ‘erger’ wordt dan haar uitspraak over de perverse Mohammed die met een kindbruid trouwde.

Gaat het haar dan daarom ? Om erg, erger, ergst ? Om pure provocatie en visibiliteit ? Een van haar grootste problemen als debuterend kamerlid was dat ze geen tijd had om alle stukken te lezen, want er waren veertig interviewaanvragen. Of wil het kamerlid per se de status van een soort nieuwe martelaar à la Pim Fortuyn, die ze zo bewonderde ? Ayaan die zich offert op het slagveld van de onderdrukking. Een soort zelfmoordterroriste dus.

En zal met dit alles iemand als de zelfbewuste jonge vrouw uit het begin van dit verhaal gebaat zijn ? Zal het haar belangen dienen ? Geen weldenkend mens die zich niet verzet tegen de gruwel van vrouwenbesnijdenis en huiselijk geweld in naam van Allah of welke andere god dan ook. Ayaan Hirsi Ali is echt niet de enige die hiertegen ageert, al laat ze wel graag uitschijnen dat ze een soort eenzame Jeanne d’Arc in deze strijd is.

Ayaan Hirsi Ali heeft zich in het Nederlandse taalgebied de status verworven van ‘favoriete allochtoon’. Degene die zich beijvert om aanzien te verwerven en goedkeuring te krijgen van de betere en weldenkende kringen. Degene die door conservatieve imams en vulgaire Amsterdamse rappertjes wordt verafschuwd en beledigd. De goeden en de slechten dus. Het is iets te eenvoudig om alles op te delen in zwart en wit. De meest leefbare multiculturele wereld is er allicht een van nuances.

TESSA VERMEIREN