Zeezicht voor non-conformisten

Wie vanuit Los Angeles een dagje naar zee wil, kan altijd naar het ontspannen Santa Monica of het chique Malibu. Maar voor excentriekelingen is er maar één Hollywood Plage: Venice Beach, waar de bouwstijl van de strandhuizen de vrije geest van de drop-outs-met-centen weerspiegelt.

De tabaksmagnaat Abbot Kinney had grootse plannen voor Venice. Toen hij het stadje in 1905 stichtte, was dat als hulde aan het Italiaanse Venetië en met de bedoeling de culturele wedergeboorte van de Verenigde Staten te stimuleren. Bezoekers zouden er zich per gondel door een 26 km lang netwerk van kanalen verplaatsen. Helaas bleken die kanalen vooral muggen aan te trekken en stank te verspreiden, en in 1929 werden de meeste door de gemeente gedempt. De cultuur kwam er wél, alleen van een andere soort dan Kinney voor ogen had. In de jaren ’50 was Venice naast Greenwich Village in New York en San Francisco’s North Beach het grootste trefpunt van beatniks. En sindsdien is Venice altijd een magneet voor zwervende vrijbuiters en andere consequent onaangepasten gebleven.

“Als Zuid-Californië het grote culturele laboratorium van Amerika is, dan is Venice de plek waar men alles het eerst exploreert en uitprobeert”, schreef auteur Tom Wolfe, die in het begin van de jaren ’70 opgang maakte met lichtjes psychedelische werken als The Kandy Kolored Tangerine-Flake Streamline Baby en The Electric Kool-Aid Acid Test. En eigenlijk zijn in Venice de jaren ’70 nooit helemaal voorbijgegaan. Jim Morrisons grafmonument mag dan al op het Parijse Père Lachaise staan, zijn geest is nog zeer aanwezig in de stad waar hij zijn legendarische Doors stichtte. Vanop een gigantisch fresco waarvan de achtergrond het azuurblauw van de Pacific weerspiegelt, kijkt de rockicoon uitdagend-sensueel op de bonte menigte op de Ocean Front Walk neer, het gebronsde bovenlijf ontbloot, de gerafelde jeans laag op de heupen. Die boardwalk voert langs Muscles Beach, waar bodybuilders zich in open lucht op allerlei foltertuigen uitleven. Het is het domein van de skeelers, want niet gondels maar inline skates zijn in Venice het favoriete vervoermiddel. Dé uitverkoren observatiepost is sinds mensenheugenis het Sidewalk Café, waar ingezetenen en passanten vanachter een genereuze hamburger of een bol clam chowder een onbeperkt panorama hebben van de gevarieerde fauna van Venice: witgekalkte mimespelers, jongleurs op eenwielers, krisjna’s, Elvis-imitators, kaartlegsters en handlezers en adembenemende babes in minuscule bikini’s naast hel en verdoemenis prekende godsdienstfanaten.

Een eind verder, aan een rustiger stuk van de boardwalk, vallen twee constructies op tussen het gebruikelijke zootje bungalows en strandhuizen in de meest uiteenlopende genres en materialen. Het ene is een cottage uit de jaren ’20 in onvervalste strandjuttersstijl. Pal daarnaast het schitterende huis van Bill en Lynn Norton, allebei werkzaam in de filmbusiness, hij als regisseur van onder andere afleveringen van Tour of Duty en The Twilight Zone, zij als script supervisor. Hun opdracht aan architect Frank Gehry was even beknopt als veelomvattend: ze wilden een huis om in te wonen, te werken en vrienden te ontvangen, waarin ze bovendien maximaal van het uitzicht over strand en zee konden genieten zonder hun privacy prijs te geven aan de wandelaars op de publieke promenade. Gehry loste dit dilemma op door de woonvertrekken op de eerste verdieping in te richten, achter een groot terras. Onder dat terras bevindt zich het gelijkvloerse kantoor van Lynn. Een vrijstaande overhuiving van houtblokken zorgt voor schaduw en voor een warm textuurcontrast met de blauwbetegelde buitenmuren. Toen Gehry hoorde dat Bill Norton in zijn studententijd nog als redder had bijgeklust, maakte hij handig gebruik van dat gegeven voor het ontwerp van zijn kantoor. Het werd een reddershuisje in pure Baywatch-stijl in een hoek van het terras boven de werkplek van zijn vrouw, bereikbaar via een buitentrap die van de ingangspoort naar het dak leidt. Op die manier voorzag de architect het huis van een opvallende karakteristiek die harmonieert met de locatie van het huis, zonder het uitzicht vanuit de woonvertrekken te belemmeren. De pure, krachtige lijnen van het interieur en de serre-achtige uitbouw over twee verdiepingen aan één kant van het huis versterken alleen maar de indruk van vrijheid en ruimte. Door een slimme combinatie van functionaliteit en fantasie en het geestige inspelen op de maritieme stijl van het buurhuis, ontwierp Gehry een strandhuis, stevig verankerd in de non-conformistische traditie van counter-culture rolschaatsparadijs Venice.

Linda Asselbergs / Foto’s Tim Street-Porter (EWA)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content