De sobere en strakke inrichting van dit appartement aan de Belgische kust leidt alle aandacht naar enkele hedendaagse kunstwerken. De subtiele kleuren in kunst en kamers lijkt een ode aan de zee.

Hilde Verbiest / Foto’s Sarah Blee

Galliaert had slechts één wens: in dit appartement moest een deel van zijn verzameling hedendaagse kunst een plek krijgen. “Dit is geen ruimte om elke dag in te wonen, maar een plaats om tot rust te komen, een glas te drinken, alleen of in groep. Ik wilde kunst voor laten gaan en de rest op de achtergrond plaatsen: voor 70 procent een kunstgalerie, voor 30 procent een appartement. Als ik naar de kust kom met mijn vrouw en de kinderen, moet ik hier kunnen slapen en eten. Maar wil ik hier een receptie geven voor 100 mensen, dan mag dat ook geen probleem zijn. Claire en Paul hebben dat onmiddellijk begrepen.”

Kunst is een van de stukjes in de persoonlijke puzzel van Galliaert, in het dagelijkse leven general manager van Vooruitzicht, een bijna honderdjarig aannemersbedrijf in Antwerpen. Zowat zes jaar geleden ontdekte hij de kunstwereld onder impuls van zijn vrouw Ann en mensen als Claire Bataille en Marc Corbiau.

Inmiddels is die kunst een onmisbaar deel van zijn privé-leven geworden en van de firma waarvan hij de leiding heeft. Getuige daarvan Appart, onderdeel van Vooruitzicht en de naam waaronder hij een kleine collectie designmeubels uitbrengt. En Galli-Art, zoals de vitrine heet waar hij kunstprojecten een platform biedt. Galliaert: “Het is een manier om een bepaald soort mensen aan te trekken. Architecten, ontwerpers, artiesten… mensen die een stukje toevoegen aan de puzzel van Vooruitzicht en aan mijn puzzel. Ik zie het als een verrijking en een verruiming van de geest. Dat is voor mij het belangrijkste. Het is interessant om met een Wim Delvoye te praten, met Maarten Van Severen, met Rem Koolhaas. Mijn corporate business is ontwikkeling en bouwen. Maar kunst, design, architectuur en ook mode geven een extra dimensie. Het is dat ietsje meer waarmee je een job en een bedrijf interessant en plezant houdt.”

“Ik heb respect voor het verleden, maar ik vind dat je het moet koppelen aan het heden. Misschien leg ik zelf wat meer nadruk op de toekomst. Daarom ook laat ik mij aanspreken door het hedendaagse. En voor mij moet kunst ofwel tot rust brengen ofwel tot nadenken stemmen.”

De L-vorm van de living room ontstaat door een uitsparing in de hoek van het gebouw: het terras, waar voor de gelegenheid een tafel en een bank van Bataille & Ibens werd geplaatst. Dezelfde trouwens die in de eethoek staat, zij het in een andere uitvoering: buiten werd gekozen voor hout, binnen staat een lichtgrijze gelakte versie. De sobere tinten van de tafels leiden de ogen naar een werk van de jonge Californische kunstenaar Carl Ostendarp. Galliaert: “Ik bewonder de dynamiek die ervan uitgaat. Die handen groeien naar elkaar toe. Om het in mijn vaktermen te zeggen: je voelt als het ware dat er een business deal wordt gesloten, je voelt de kracht van twee handen die elkaar trachten te zien.”

De tussenruimte ademt zen: een lage tafel en twee zitmatjes, met daartegenover een eenvoudige schrijftafel en een boekenkast. Ook hier weer veel wit en grijs. Eentonig haast, maar dit keer doorbroken door een werk van de Amerikaan Larry Johnson, dat een verwijzing bevat naar Disney. “Het is een verwijzing naar Californië en de jeugd. Door zijn vinger voor de lens te houden, tracht hij het verleden te verbergen. Maar dat gaat niet, of slechts gedeeltelijk. Je kan het verleden niet verstoppen. Voor mij is dit meer dan symbolisch: ik heb lange tijd in LA gewoond en een heel gelukkige jeugd gehad. Ik hoef dat ook niet te verbergen.”

Een klein trapje voert de bewoner uiteindelijk naar de slaapkamer. Ook hier een consequente soberheid: wit voert de boventoon, geaccentueerd door een reeks zwart-witfoto’s, een werk van Alicia Framis. “Aan dat werk is een verhaal verbonden”, vertelt Galliaert. “Dit is het bewuste Leven Met De Pop. Alicia is de man met wie ze leeft beu, dumpt hem en vervangt hem door een gehuurde pop. Een week probeert ze met die pop door te brengen: in de keuken, in de badkamer, tanden poetsen, koken, op de sofa liggen, in bed kruipen… En op het einde is ze die pop zo beu dat ze ‘m terugbrengt naar de winkel. Die serie bevat dus de hele polemiek rond de hedendaagse consumptiemaatschappij. En hoewel door een vrouwelijke fotografe gemaakt, vind ik het een typisch mannelijk werk. En onder andere daardoor krijgt heel deze ruimte de allure van een echt mannenappartement, denk ik.”