Na tien jaar Hedgren gaat het beter dan ooit met tassenontwerper Xavier Kegels : “Mijn drijfveer is altijd geweest om tassen te maken voor de massa.” Een gesprek met een gepassioneerd man.

H Zin om zelf kennis te maken met Xavier Kegels en Hedgren ?

Kijk op pagina 97.

Ontwerper Xavier Kegels heeft een woelige carrière achter de rug. Net vijftig geworden, zit hij inmiddels 25 jaar in het vak. Reden genoeg voor een gesprek met de man achter de tassen. Het werd een middag vol gefilosofeer over het verleden (“maar daar is alles al over gezegd”) en over de toekomst, over bezieling en inspiratie, over Hedgren en de kwaliteit van het product, over de moeilijkheden en de frustraties, maar bovenal over zijn drie passies : zijn tassen, zijn tuin en zijn twee dochtertjes van vier en zes. Leven en werk van Belgiës grootste tassenmaker in tien hoofdstukjes.

Het begin

Xavier Kegels : “Ik ben toevallig in dit vak terechtgekomen. En ik heb er nog altijd plezier in. Wat ik echt niet begrijp, is dat jonge mensen zeggen : ‘Ik weet niet wat ik moet doen.’ Iedereen heeft talenten, elk individu is uniek. Toen ik zes, zeven jaar was, wist ik al dat veel speelgoed niet bestond. Nét datgene waarmee ik wilde spelen. Daar zit de hamvraag : wat ontbreekt er, dat ik graag zou willen hebben ? Als je dat weet én je beschikt over een gezonde dosis passie, ben je vertrokken. Passie is misschien wel de belangrijkste gave en bovendien iets wat door onze maatschappij jammer genoeg wordt beknot. Weet je, als student bakte ik er niet veel van. Studeren interesseerde mij niet. Terwijl ik toch opgroeide in een traditionele bourgeoisfamilie, waar studie hoog stond aangeschreven. Daardoor kreeg ik een minderwaardigheidscomplex. Maar als je niet dom bent, wordt dat precies een sterk wapen. Ik wilde bewijzen dat ik wél ergens goed in was. Was ik niet toevallig bij het maken van tassen uitgekomen, dan had ik iets heel anders gedaan, maar op dezelfde manier. Als zanger zou ik mijn liedjes brengen op dezelfde manier als ik mijn tassen ontwerp. Het gaat om wat je met jezelf doet.”

Hedgren

“Al mijn merken en collecties zijn mijn kinderen. Ook Laurent David en Kipling. Het is niet omdat ze groot genoeg zijn om op eigen benen te staan, dat het mijn kinderen niet meer zijn. Bovendien hebben ze alle drie een totaal ander karakter, ze zijn gewoon de weerspiegeling van mijn persoonlijkheid op dat moment. Als je met hart en ziel werkt, kun je niet liegen. En dat voel je in het eindproduct. Laurent David was het resultaat van een zeer naïef denken. Kipling had alles te maken met de wilde haren die ik toen had en de risico’s die ik nam. Hoe kom je anders op het idee om een aap aan een tas te hangen ? Hedgren is een zeer natuurlijk en evenwichtig product, en een totaal nieuw verhaal. Hedgren-tassen zijn duidelijk anders dan de Kipling-producten, maar je voelt wel dat ze allebei van mij zijn. In het begin waren ze vergelijkbaar. Verschillend, maar toch echte broertjes. Hedgren is echter geëvolueerd, stilletjes van Kipling weggegroeid. De omzet van Hedgren stijgt ook gestaag, elk jaar met zeven tot tien procent. Daardoor hebben we onze onafhankelijkheid kunnen bewaren, kunnen we telkens onze winsten opnieuw investeren in het bedrijf en op een voorzichtige manier groeien.”

De creatie

“Ontwerpen kun je het best vergelijken met het verwekken van een kind. De actie zelf is het plezantste en het ontroerendste. Daarna moet een vrouw negen maanden werken om resultaat te zien. Dat is net zo bij een collectie. Voor mij is er altijd een persoon – een droomfiguur – die voor een welbepaalde doelgroep staat en waarvan ik denk ‘daarvoor kan ik een collectie maken’. Als het eerste ontwerp er is, begint het echte werk. Je moet ervoor zorgen, net zoals een vrouw gezond moet leven en de nodige oefeningen moet doen. Ik heb ook geregeld ‘mijn echografieën’. Mijn prototypes leg ik ergens waar ik ze vaak zie, al is het maar enkele seconden. En iedere keer denk ik over de materialen, de afwerking, de details… tot het ontwerp volledig vorm heeft gekregen. En dan, na ongeveer negen maanden, volgt de geboorte. Het is vooral belangrijk dat het kind geaccepteerd wordt, dat het zijn plaats vindt in de samenleving. Bij al die dingen hoort passie, het hart en de ziel. Daardoor krijgt een product persoonlijkheid en dat is nu net de toegevoegde waarde. Iedereen kan kwaliteit maken en de juiste prijs berekenen, maar dat beetje extra maakt het verschil. De consument voelt dat haarscherp aan.”

Azië

“Ik denk dat ik in een vorig leven een Aziaat was. Ik ben een perfectionist en in Japan is dat een levensstijl. Ik voel me daar ook erg thuis. Ik heb er veel vrienden. Japan spreekt mij meer aan dan China, waar we produceren en waar ik jaarlijks naartoe trek om te ontwerpen. Het realiseren van het kind gebeurt grotendeels daar, in alle rust. Dan ben ik echt wel drie weken van de wereld, ik ga er zo in op dat ik geen benul meer heb van tijd. Ik zie het als een compliment dat Hedgren zo goed draait in Azië en met name Japan. Mijn drijfveer is altijd geweest om tassen te maken voor de massa, maar wel de massa wereldwijd. Dankzij het partnership met Samsonite, dat de distributie verzorgt, slagen we daar ook meer en meer in. Hedgren wordt nu verkocht in een zestigtal landen. Om de vinger aan de pols te houden en het contact met de consument te behouden, doen we de distributie van een zestal landen echter zelf : België, Colombia, Zuid-Afrika, Taiwan, Japan en Australië. Stuk voor stuk landen die mij na aan het hart liggen.”

Het motto

“Een motto heb ik niet echt, wel overtuigingen. Een daarvan is dat je de dingen met hart en ziel moet doen. Of het nu gaat om tassen maken, tuinieren of kinderen opvoeden : je moet er met je hart bij zijn. Verder vind ik filosofie heel belangrijk. Wijsheid. Geregeld afstand nemen van de dingen waarmee je bezig bent. Even uit de razende trein springen en hem van links of van rechts bekijken. Ik doe dat graag. Dat vraagt veel inspanning en het kan pijn doen. Maar je leven eens vanuit een totaal andere gezichtshoek bekijken, is vaak heel verfrissend.”

De trots

“Ik ben trots op elke geslaagde collectie. Ze zijn zeker niet allemaal even sterk. Zoals je ook niet elke keer op dezelfde manier de liefde bedrijft. Er zijn momenten van zwakte en van extase. Dan voel je het meteen, diep binnenin : dat zit juist. Mijn eerste collectie voor Hedgren is daar een voorbeeld van. Toen had ik helemaal niets meer. Het moést lukken. Op een moment dat de stress zó immens groot is, ga je ook heel diep. Zo’n collectie is eigenlijk nooit af, daar kun je altijd mee verder doen. Vaak zijn dat ook de collecties die goed draaien. Op dit moment zijn dat de dameshandtassen, enkele jaren geleden waren het de rugzakken.”

De trends

“In mijn ontwerpen hou ik weinig rekening met modetrends. Er zijn andere dingen die veel en veel belangrijker zijn. Functionaliteit, bijvoorbeeld. Voor mij is dat een levensstijl. Vandaag willen mensen efficiënt denken en leven. Functionaliteit helpt je daarbij. Mensen kopen een tas, geen collectie. En die tas moet meer zijn dan alleen mooi. Voor de rugzakken wordt ergonomie steeds belangrijker : het moet perfect bij je rug aansluiten. Een tas voor computergebruikers moet ook écht een computer kunnen dragen. Soms zijn het hele subtiele dingen, zoals een mobilofoontasje op de riem van de rugzak : esthetisch acceptabel maar vooral praktisch. Dat is de uitdaging : die subtiele verweving van functionaliteit en esthetiek, het liefst gelardeerd met een vleugje humor. Zo kan ik het niet laten om te spelen met de Zweedse vlag, omdat Hedgren genoemd is naar mijn Zweedse grootmoeder. Heel subtiel, vaak in ongebruikelijke kleuren breng ik dat detail erin. Elke tas moet precies de goede verhoudingen hebben, gemaakt van het juiste materiaal en met het juiste gevoel.”

De droom

“Mijn grote droom is dat mijn meisjes de zaak overnemen. Dat zou veel betekenen voor mij, maar het enige wat ik kan doen is ze in die richting voorbereiden. Opvoeden is zowat het moeilijkste wat er is, vind ik. Je moet ze voorbereiden op de jungle die het leven is, want het is vandaag niet anders dan gisteren. Creativiteit zal almaar belangrijker worden, een absolute noodzaak om te overleven. Mensen die creatief kunnen en durven zijn, zullen macht hebben.”

De passie

“Mijn eerste grote passie is mijn gezin, mijn vrouw en twee kinderen. De tweede is na 25 jaar nog altijd tassen maken. Het geeft voldoening om iets te creëren waar mensen echt gebruik van kunnen maken. En ik ben gepassioneerd door mooie dingen. Pas zes jaar geleden heb ik geleerd dat de basis van deze wereld alles is wat leeft. En als je dat zelf mag begeleiden, wordt alles nog mooier. Daardoor werd mijn tuin mijn derde passie. Ik ben daar elke dag mee bezig. Ik doe ook alles zelf. Omdat ik weet dat je er maar intens van geniet als je het zelf doet. Dat mis ik ontzettend tijdens mijn reizen. En als ik weer thuiskom, word ik elke keer weer overrompeld omdat alles zo snel verandert. Anderzijds geven die reizen mij ook de kans om veel mooie dingen te zien. Dan trek ik wel eens mijn ogen open dat ik diep van binnen denk ‘God bestaat’. Door dat begrip, door die drie passies, ben ik nog nooit zo gelukkig geweest als nu op mijn vijftigste.”

De toekomst

“Ik heb maar van één ding spijt in mijn leven, en dat is dat ik twee keer getrouwd ben. Al de rest zou ik op precies dezelfde manier doen. Niet dat ik geen fouten gemaakt heb, integendeel. Maar fouten maken is positief, het is een soort ontwikkeling. Je leert eruit. Het is zeer pijnlijk om te vallen, maar het is zo plezant weer op te staan. Je moet leven met ups en downs, met vallen en opstaan, zoals een gezond hart op de meter weergeeft. Ik kan eerlijk zeggen dat ik in mijn hele leven nooit gewerkt heb. Sommige dingen doe ik graag, andere minder. Maar ik ervaar het nooit als werken. Ik zou ook niet kunnen stoppen met tassen maken. Mocht ik dat wel doen, word ik in één jaar twintig jaar ouder. En ik zou mijn trots verliezen, ik zou niet meer onder de mensen durven te komen. Je moet jezelf blijven respecteren, want als je dat niet kan, kun je anderen ook niet respecteren. Stel je voor dat ik de hele dag mijn krant zou lezen of in de weg loop van mijn vrouw. Daar zou zeker ruzie van komen. Ik denk er niet aan. Zeker niet nu ik binnenkort nog een kindje krijg : we hebben besloten om papa en mama te zijn over Trunk & Co, de jongere lijn van Samsonite, waarvoor ik het hele concept voor de nieuwe collectie heb getekend. Velen vinden dit vreemd, alsof het nadelig zou zijn voor Hedgren. Maar Trunk & Co heeft een ander concept en ik stoor mij daar niet aan. Ze kunnen perfect naast elkaar bestaan.”

Hilde Verbiest en Ann Cosyn / Foto Michel Vaerewijck