KVS-actrice Sandrine André kan niet kiezen tussen televisie en theater, geniet van stilte en heeft altijd haar tekstboek bij zich.

Waarom koos je voor theater?

Van jongs af wilde ik actrice worden. Heel eventjes droomde ik van verpleegster.

Wat boeit jou daarin?

Het is afwisselend, je ontmoet steeds nieuwe mensen. Voor mij is het ook niet echt werken.

Welk theatergenre heeft je voorkeur?

De klassiekers: Shakespeare, Tsjechov… Prachtige verhalen die niet voor niets al zo lang meegaan.

Honden of katten?

Honden. Maar ik wilde pas een hond als we een tuin hadden. Tsjecov komt uit het asiel.

Wat heb je altijd bij je?

Mijn tekstboek. Letterlijk: ik mag mijn tekst niet vergeten. Zelfs tijdens de voorstellingsreeks heb ik het bij me, ook al kijk ik er niet in. Ik bewaar ze ook allemaal.

Wat is je mooiste jeugdherinnering?

Ik heb een heel fijne jeugd gehad, met duidelijke afspraken, waardoor ik een enorme vrijheid had.

Bewaar je dingen uit je kindertijd?

Een grote beer die ik kreeg bij mijn geboorte. Zo’n ouderwetse met stug haar. Omdat ik er nooit mee speelde, is hij nu nog helemaal intact.

Verzamel je?

Niet meer. Als tiener verzamelde ik van alles, zelfs wc-papier. Of eenfrankstukken: van elk jaar wilde ik een frank. Dat hield ik een paar maanden vol, en dan was het weer over.

Kan je makkelijk dingen weggooien?

Neen. Ik heb bijvoorbeeld nog bijna alle brieven die ik ooit kreeg van mijn schoolvriendinnetje, mijn ouders, de kaartjes van mijn grootmoeder… Maar ik ben mezelf aan het leren om weg te gooien.

Hecht je belang aan je uiterlijk?

Neen. Ik ben blij met wat ik heb gekregen en verder doe ik daar weinig aan. Ik gebruik geen make-up en ik sta geen uren voor de spiegel.

Wat is je belangrijkste verzorgingsproduct?

Een pot uiercrème, daar doe ik een jaar mee, en de juiste zeep, want ik heb snel last van een droge huid.

Wat brengt je tot rust?

Muziek, vooral klassieke: de vioolconcerto’s van Bach, Haydn… Niet zozeer om echt naar te luisteren, maar om de ruimte te vullen met sfeer.

Wat betekent genieten?

De stilte, en luisteren naar het gekwetter van de vogels. Of kaarsjes aansteken, een lekkere kop thee zetten en met een boek in de zetel gaan zitten.

Welk boek ligt er op je nachtkastje?

Net uit: Het is de liefde die wij niet begrijpen van Bart Moeyaert, die ik ben blijven volgen sinds ik voor televisie een monoloog van hem speelde. Ligt klaar: De vulkaanminaar van Susan Sonntag.

Welk voorwerp in huis heeft een bijzondere betekenis?

De piano. Die is echt van mij. Maar ik kan alleen van het blad spelen, en dat vind ik jammer.

Wat maakt iemand aantrekkelijk voor jou?

Eerlijkheid. Ik denk dat dat vooral in de blik zit.

Wat geeft je een kick?

Een goede voorstelling, een mooi applaus. Als mensen recht gaan staan, geeft dat een enorm gevoel.

Van wie heb je het meest geleerd?

Van mijn ouders. In alles, en nog steeds.

Wat is je grootste angst?

Alleen achterblijven.

Welke droom wil je nog realiseren?

Ik hoop gewoon dat ik anderen gelukkig kan maken.

Noem je jezelf gelukkig?

Ja. Ik denk soms dat ik een engeltje op mijn schouder heb zitten.

Hilde Verbiest / Foto’s Lies Willaert