Eenvoud is het sleutelwoord voor Peter Vermeersch, muzikant en bezieler van “A Group” en “Flat Earth Society”. Muziek uitwisselen ziet hij als een vorm van communicatie.

Met wie zou je op een podium willen staan?

Als ik mag fantaseren: met de betreurde Sun Ra. Ik heb ooit een vier uur durend concert van hem gezien. Met een bende van twintig man rond zich doorzwom hij alle mogelijke muzikale watertjes.

Welke platen of cd’s red je uit een brand?

Ik ben minder en minder aan mijn collectie gehecht. Wat ik wel belangrijk vind, is platen aan anderen doorgeven. Muziek uitwisselen, is een vorm van communicatie. De laatste die ik uitleende, was The Far East Suite van Duke Ellington.

In welk liedje herken je jezelf?

Op het einde van Weg, de theaterproductie die ik met Josse De Pauw maakte, kwam een liedje van Petula Clark: La nuit n’en finit plus. Door de context kreeg de tekst een gevoel dat ik er nooit eerder in had gezien. Het werd plots een stukje van mezelf.

Welk boek ligt er op je nachtkastje?

Ik lees verschillende boeken tegelijk. Ze liggen ook verspreid over het huis: op het toilet de bundel fabels van La Fontaine, in de keuken een roman van A.F.Th. van der Heijden, een van mijn favoriete schrijvers, en in de slaapkamer The Human Body, een populair-wetenschappelijk werk van SF-auteur Isaac Asimov.

Wat is de grootste kick die je al beleefd hebt?

De geboorte van mijn kinderen. Je vrouw, de baby en dan die grijsachtige, blauw-roze moederkoek: da’s het schoonste wat ik ooit gezien heb.

Wat doe je op een vrije avond?

Niks, wat heel moeilijk kan zijn. Lezen, lummelen, zoeken naar het nulpunt. Soms leg ik mezelf op om eens naar de cinema of het theater te gaan.

Welke voorwerpen in huis hebben een speciale waarde voor jou?

Een door deelnemers aan Paris-Dakar weggesmeten blikje gecondenseerde melk dat door Afrikanen werd omgebouwd tot een olielampje. Gekregen van iemand van Artsen Zonder Grenzen. Ik zie het als een les aan het domme Westen. En verder: een foto van mijn grootvader als motorracer en de stoel die mijn eerste zelfontworpen decorstuk was.

Wat ontroert je?

Het simpelste eerst. Ik denk aan The Elephant Man, die altijd rechtop moest slapen. Op het einde van de film besloot hij plat te gaan liggen, zoals de gewone mensen, wetende dat hij dan zou sterven.

Waar erger je je blauw aan?

Aan de verwaandheid van vele Vlamingen. Na lang de underdogrol te hebben gespeeld, beginnen sommigen onder ons stilaan te neigen naar een kortzichtig materialisme en misplaatst zelfbewustzijn.

Wat is de beste raad die je vader je ooit heeft gegeven?

Mijn vader was geen babbelaar, maar uit zijn houding kon je opmaken dat hij toch dit wilde meegeven: doe zelfstandig en eerlijk je ding en wacht niet altijd op de goedkeuring van anderen.

Wat is de meest hachelijke situatie waar je ooit in verzeild bent geraakt?

Een bijna fataal ongeluk. Ik was achter het stuur in slaap gevallen en reed op een wegversperring in. Omdat m’n gezin in de auto zat, had ik een enorm schuldgevoel, dat nog lang nagezinderd heeft.

Als je geen muzikant was geworden, wat dan wel?

Ik betwijfel of ik architect was geworden, hoewel ik daarvoor gestudeerd heb. In ieder geval een job waar je alles voor nodig hebt: ogen, oren, hersenen, benen, handen, longen…

Stel dat je minister was, naar welk dossier zou je aandacht gaan?

Stedenbouw.

Waar heb je het lekkerst gegeten?

In Toscane. Geroosterde, rode paprika’s. Ik hou van de eenvoud. Ik hoef geen gastronomische weekends en geen design op mijn bord.

De nieuwe cd van A Group heet “Volume 3” en is uit bij Viakra.

Peter Van Dyck Foto’s Lies Willaert