Linda Loppa, hoofd Modeacademie Antwerpen en intendant van het in 2001 te openen ModeMuseum (Momu), wilde als kind kunnen tekenen als Permeke.

Hoe belangrijk is mode in het leven?

Mode is op zich misschien niet echt belangrijk, maar wel als expressie- en communicatiemiddel.

Is het Momu het realiseren van een droom?

Ik beschouw het als de bekroning van alles waarmee ik me tot nu toe heb beziggehouden. Ik kan er al mijn ervaring in kwijt. Een museum is een boeiend gegeven. Als kind was ik al gefascineerd door de sfeer, de monumentaliteit van musea.

Welke kledingstukken uit je eigen kleerkast beschouw je als museumwaardig?

Een witte trui van Dries Van Noten, uit z’n Laurie Anderson-collectie, een van zijn allereerste. En bepaalde kledingstukken van Jean Paul Gaultier.

Welke modemens wil je nog ontmoeten, of welke had je graag persoonlijk gekend?

Ik zou ik het liefst een kijkje nemen in de ateliers van sommige designers. Bij Galliano, bij Kawakubo… En in het verleden bij Christian Dior.

Wie is volgens jou de modebelofte voor de nabije toekomst?

Ik geloof erg in Patrick Van Ommeslaeghe. Maar zeker ook in Angelo Figus, die net is afgestudeerd. Dat is een echte kleermaker die als een kunstenaar denkt.

Wat is de belangrijkste les die je geleerd heb als professor aan de Antwerpse Academie?

Ruimer en tijdlozer denken. En ook: afstand nemen van mezelf.

Je moet België voor altijd achterlaten. Waar ga je wonen?

Aan een strand, ergens in het zuiden van Italië. Water, zon en zee, meer zou ik niet nodig hebben.

Wat eet je graag?

De simpele Italiaanse keuken. Ik kook en eet vooral thuis. Restaurants vind ik steeds minder gezellig.

Wat kan je het meest ontroeren?

Vriendschap.

Wat wou je worden toen je klein was?

Als kind wou ik kunnen tekenen als Permeke. Toen ik zijn werken voor het eerst zag, heb ik me helemaal gestort op papier en houtskool.

Wat zou je aan jezelf willen veranderen?

Ik vind mezelf vaak iets te impulsief… Maar de dingen die ik aan mezelf wil veranderen, daar werk ik nu ook aan. Ik vind mezelf een laatbloeier, en dat heeft z’n voor- en nadelen.

Waarvoor ben je bang?

Om alleen achter te blijven, zonder mijn man Dirk.

Welk object in huis heeft voor jou de meeste waarde?

De stoelen van Joe Colombo. Eigenlijk is elke ruimte in het huis belangrijk en waardevol: de overloop, de slaapkamer, de keuken met de zwartwitte tegelvloer.

Lees je je horoscoop?

Niet regelmatig. Maar als ik het doe, dan bevestigt die vaak mijn gemoedstoestand.

Wie of wat mis je?

Twee mensen die recent overleden zijn: mijn vriendin Christine Mathys en mijn vader.

Hoe kom je tot rust?

Met lezen, hier voor de open haard, met zachte muziek erbij. En strijken vind ik ook erg rustgevend.

Welke boeken heb je dan laatst met plezier gelezen?

Een tweeluik van Frank McCourt: ‘De as van mijn moeder’ en ‘De nieuwe wereld’. En ‘De laatste zucht van de Moor’ van Salman Rushdie.

Leven zonder auto, zonder televisie, zonder agenda of zonder gsm. Wat kies je?

Zonder televisie. Er is nauwelijks iets op!

Zou je voor een half jaar een man willen zijn?

Eigenlijk niet. Ik denk niet dat ik een bepaalde ervaring of sensatie mis. Of dat ik als vrouw het leven echt zo anders beleef.

Peter De Potter / foto’s Lies Willaert