Acteur Dimitri Leue breekt een lans voor talent van eigen bodem, koestert zijn Zuid-Afrikaanse giraf en houdt van fysieke uitputting.

Was acteur worden een jongensdroom?

Ja. Mijn oom is acteur. Warre Borgmans. Hij was mijn idool en ik bewonder hem nog steeds.

Vaneigens, de Kakkewieten, theater, televisie… Waar ben je op dit ogenblik mee bezig?

Met Het Kleine Sterven, een liefdesverhaal dat ik zelf heb geschreven en dat ik met Ann Miller ga spelen in Het Paleis.

Ga je zelf naar het theater?

Ik probeer zoveel mogelijk te zien, zeker van de mensen die ik ken.

Aan welk voorwerp ben je gehecht?

Dat blauwe stukje schilderij, een herinnering aan Maura, het eerste stuk dat ik zelf schreef en ook speelde. Het eerste ook na de toneelschool en dat was een bevrijding.

Welke muziek brengt je tot rust?

Ik ben een grote Glenn Gould speelt Bach-fan. Dat staat vaak op tijdens het schrijven. Verder volg ik de Belgische scene. Ik ben trots op wat van hier komt: Zita Swoon, Flowers For Breakfast, An PierlĆ©… Ik koop het allemaal, al was het maar ter ondersteuning.

Ben je ijdel?

Ja, een beetje, niet ziekelijk. Ik vind dat geen slechte eigenschap, ijdelheid.

Zou je iets aan je zelf willen veranderen?

Ik heb een soort huishoudelijke luiheid. Dat zou ik graag veranderen, maar ik denk niet dat ik het zal doen.

Wat betekent vrije tijd?

Sporten. Ik badminton, ik zwem, ik voetbal… Ik hou wel van fysieke uitputting.

Verzamel je dingen?

Nee. Ik houd wel vanalles bij. Muntjes bijvoorbeeld van verschillende landen. Die bewaar ik in twee schatkistjes.

Wat is de mooiste herinnering aan je jeugd?

Een vakantie in Bretagne. Het regende voortdurend, zodat we verplicht waren om in de caravan te blijven en gezelschapsspellen te spelen.

Waar speelde je als kind het liefst mee?

Met de mannekes, een reeks poppetjes die niet echt bij elkaar pasten. Een leek op Tarzan, een ander was parachutist… Daar verzon ik verhalen rond. Er was Ć©Ć©n vrouw bij, die altijd gekaapt werd.

Welke eigenschap apprecieer je in een ander?

Gevoel voor humor. Relativeringsvermogen en tegelijk alles serieus nemen.

Welk object koester je?

De foto’s van mijn grootouders. En deze giraf, omdat ik die twee weken lang heb rondgesleurd in Zuid-Afrika. Ik ben er twee keer geweest: een keer gewoon op reis en een keer om te spelen.

Wat ontroert je?

Echte liefde, zoals ik dat onlangs meemaakte tijdens een huwelijksviering. Ik heb nog nooit twee mensen elkaar zo mooi de liefde weten verklaren.

Wat geeft je een kick?

Een goede voorstelling. Het gevoel dat je de boodschap die je wil vertellen, verteld hebt gekregen. Dat het gelukt is.

Heb je een levensmotto?

“Wat een kwelling om te leven en niet God te zijn.” Een zin uit Quartet, een stuk van Heiner MĆ¼ller. Het zegt zoveel over het leven.

Als je tien miljoen had…

Dan zou ik een productiehuis opstarten. Voor televisie, maar ook om in Zuid-Afrika en andere delen van de wereld te gaan spelen.

Als je vleugels had…

Dan zou ik vliegen en een nieuwe sport uitvinden.

Het Kleine Sterven, vanaf 28 januari in Het Paleis, Antwerpen.

Hilde Verbiest / Foto’s Lies Willaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content