Tekenaar Jan Bosschaert geniet van de natuur en van muziek, prutst graag en steekt op zijn tochten zijn zakken vol met steentjes, schelpen en takken.

Wat is het spannendste aan je beroep?

Met een leeg blad beginnen, iets creƫren en dat dan achteraf gepubliceerd zien.

Wie of wat is het toppunt van schoonheid?

Een nevel die in de tuin hangt. Een bos nadat het geregend heeft.

Naar welke muziek luister je?

Het intermezzo uit “Cavalleria Rusticana” van Pietro Mascagni, dat te horen was in “The Godfather 3”, ontroert mij diep. Pat Metheny en Rory Block raken mij ook. En James Taylor en Marc Cohn, vooral omwille van de teksten.

Hoe ontspan je je?

Door met m’n kinderen te spelen. Wanneer een soldaatje onthoofd is en m’n zoontje vraagt om het te repareren, leef ik mij helemaal uit. Of een huisje maken voor zijn woestijnratje: ik heb niet liever. Ik ben een prutser.

Welk boek heeft je het meest aangegrepen?

“Scott’s Laatste Expeditie”, de dagboeken die Robert Falcon Scott bijhield op zijn zuidpoolexpeditie. Vooral de laatste brieven die hij aan z’n vrouw en kinderen schreef, terwijl hij bevroren in zijn tent lag, zijn twee makkers dood naast hem, zijn heel pakkend.

Naar wie kijk je op?

Naar mensen die levenswijsheid bezitten en hun ideeƫn perfect kunnen verwoorden. Dat zijn zeker geen intellectuelen of universitairen, want daar zitten naar mijn gevoel vrij veel dommeriken tussen.

Ben je een verzamelaar?

Als ik een verweerde, uitgeholde steen, een schelp of een tak zie waarvan de vorm mij aanspreekt, dan zeul ik het mee naar huis en hou ik het bij. Dat had ik als kind al. Ik stak mijn zakken vol. Die gevonden voorwerpen leidden op een gegeven moment tot een museum, dat ik met een vriend in onze tuin inrichtte. Een deel van die verzameling staat nu in de kast naast mijn bureau.

Aan welke voorwerpen ben je gehecht?

Mijn allereerste fototoestel. Een Olympus. Ik wil altijd maar beelden vastleggen. Van de schildpadden van mijn vriend Ronald De Winter zou ik ook nooit afscheid kunnen nemen.

Welke stad heeft de diepste indruk op je nagelaten?

Hong Kong. Een andere wereld. Ik logeerde op de groene bergtop en had een prachtig uitzicht over de stad.

Breng je souvenirs mee van je reizen?

Ik heb de rare gewoonte om overal geschreven boodschappen op te rapen. Zo heb ik uit Italiƫ een op een papiertje gekrabbeld adres meegenomen. Platgetrapte sigarettenpakjes kan ik ook niet laten liggen.

Wat is je stokpaardje?

Papierverspilling. Daar erger ik me mateloos aan. Daar sneuvelen immers bomen voor. Volgens mij is het groeiend milieubewustzijn een fabeltje.

Ochtend- of avondmens?

Vroeger kon ik makkelijk om vier uur opstaan om eerst een wandeling te maken en daarna te beginnen tekenen. Ik vind de ochtend nog altijd het meest fantastische moment van de dag, maar als je kinderen hebt, is het ook amusant om ongestoord tot ’s nachts te kunnen doorwerken.

Wat is je credo?

Leven en laten leven. Ik wil niemand tot last zijn en mijd conflicten. Ik heb voor alles en iedereen respect. Daarom eet ik ook geen vlees.

Waarmee kan iemand je blij maken?

Een bal. Van Marc De Bel kreeg ik ooit een Rwandese voetbal.

Wat was het belangrijkste moment in je leven?

Tussen m’n 10de en m’n 11de heb ik een jaar in het ziekenhuis gelegen. Op een keer bracht de buurvrouw een stapel papier mee. Die heb ik meteen volgetekend en sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt.

Peter Van Dyck / Foto’s Lies Willaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content