Jo Lemaire, de naar Vlaanderen uitgeweken Waalse die zich momenteel met “Une Vie” verdiept in Edith Piaf, heeft een oosterse mentaliteit maar schiet vaak in een Franse colère.

Wat vind je het mooiste aan je beroep?

Dat ik op een eigenwijze manier kan doen wat ik graag doe. Dat ik met zingen de mensen kan ontroeren.

Heb je een ochtendritueel?

Opstaan op zich kost al veel moeite. Het eerste wat ik doe als ik uit bed geraakt ben, is koffie maken. Als die doorgelopen is, drink ik een kopje, met een sigaret erbij.

Hoe ziet je ideale dag eruit?

Altijd anders. Ik heb een hekel aan routine. In chaos en hectische toestanden kan ik goed mijn plan trekken.

Wat eet je graag?

Ik heb een zwak voor alles wat oosters is. Sushi bijvoorbeeld. Maar ik kan ook genieten van gewone kost, zoals bouletten in tomatensaus.

Waaraan ben je gehecht?

Aan heel weinig. Bij m’n talloze verhuizingen heb ik telkens het minimum meegenomen. Zelfs mijn trofeeën heb ik allemaal weggeven. De enige foto die ik nog heb van mezelf als kind wil ik niet kwijt. Ze herinnert mij eraan: zo ben je geweest en zo moet je blijven.

Wat zijn je favoriete platen?

De Edith Piaf-collectie. Gekregen van een Nederlandse fan. Scary Monsters van David Bowie ook. Van mijn eigen platen hebben de allereerste elpee met de groep Flouze en Concorde, waarmee ik de Franse taal heb herontdekt, een speciale waarde.

Welk boek ligt er op je nachtkastje?

Ik ben een grote liefhebber van sciencefiction. Omdat ik altijd hunker naar iets dat niet bestaat, voel ik me aangetrokken tot de utopische wereld. Ik wil wegdromen als ik lees. Asimov schrijft verhalen naar m’n hart. Ook de strips van Blake & Mortimer zijn uitstekend. Esoterische, mysterieuze avonturen die zo verfilmd kunnen worden.

Wat is de vreemdste roddel die je ooit over jezelf hebt gehoord?

Ik las ooit in een krant dat ik mijn platenfirma aan de rand van het faillissement had gebracht. Hoe kan ik als Belgische, met een karig budget, een reus als Warner aan het wankelen brengen?

Op welke steden ben je verliefd geworden?

Bangkok, omdat ik een beetje oosters van mentaliteit ben: met weinig gelukkig. De mensen leven en eten er op straat. Montreal, omwille van de versmelting van culturen. Alle migranten voelen zich daar Canadees.

Met wie zou je een week willen ruilen?

Met mijn man. Gewoon om eens door zijn ogen te kijken.

Ben je een bergen- of een zeemens?

Ik hou het meest van de bossen en de bergen. Van nature ben ik een klimmer.

Wat is je mooiste jeugdherinnering?

We gingen met de familie in Frankrijk kamperen. Het was vreselijk warm in de auto. Mijn moeder had een camembert gekocht, mijn broer liet de fles ether vallen. Het stonk dus naar kaas én ether. Die geur is me altijd bijgebleven.

Wat maakt je kwaad?

Hypocrisie. Egoïsme. Middenvakrijders. Ik maak me snel en vaak kwaad eigenlijk.

Hoe lang sta je ’s morgens voor de spiegel?

Twintig minuten om me te schminken en vijf minuten om m’n haar te fatsoeneren. Ik haat getreuzel.

Wat doe je op een vrije avond?

Denksport. Kruiswoordraadsels oplossen. Goed voor m’n Nederlands. Op die manier heb ik veel synoniemen geleerd. Ik ben een echte speelvogel. Als ik vrienden uitnodig, haal ik Trivial Pursuit boven. Het moet niet enkel leuk zijn, je moet er ook een beetje je verstand bij gebruiken.

Wat moet op je grafschrift komen?

Laat me met rust! Maar in feite wil ik gecremeerd worden. Dat is het meest propere.

Peter Van Dyck / Foto’s Guy Kokken

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content