Frieda Van Wijck (Levende Lijven, Panorama, Alles kan beter) noemt zichzelf pathologisch stipt, heeft een zwak voor stoffen en wantrouwt elektronica.

Besteed je veel geld aan ‘hoe zie ik eruit’?

Ja, ik koop graag mooie, maar niet al te dure spullen bij Sara Pacchini.

Waarover kan je je nog boos maken?

Mensen die ‘gewoonlijk’ te laat komen, daar kan ik me verschrikkelijk in opwinden. Ik ben zelf pathologisch stipt.

Hoe ziet een luie zondagmorgen eruit?

Vroeger bleef ik in bed liggen tot 12 uur. Ik zorgde dan voor genoeg kranten en tijdschriften, en ik liet zelfs The Observer on Sunday brengen. Maar dat komt er niet meer van.

Waaraan heb je ooit te veel geld uitgegeven?

Tien jaar geleden kocht ik dit zwarte jasje. Het kostte 13.000 frank. Ik moet toen in een depressieve periode gezeten hebben, want anders ben ik veel alerter voor dat soort dingen.

Spaar je?

Nee. In geen enkel opzicht. Ik verzamel niks en mijn vriend zegt dat ik een gat in mijn hand heb: ik geef graag en gemakkelijk geld uit.

Wat bewaar je?

Eén beeldje: twee verliefde kikkers. Die hebben iets zielig mooi. Je ziet dat die van elkaar houden.

Heb je een soort safety-menu als je moet koken?

Mijn groentetaart, die lukt altijd. En van een Portugese vriend leerde ik kip met citroen in witte wijn maken. Ook een gegarandeerd succes. Uit eten gaan is een van de dingen die ik het liefste doe. Maakt niet uit welke keuken. En met mijn drie zussen ga ik elk jaar één keer eten in de Comme Chez Soi. Wij noemen dat onze jaarlijkse vergadering. Daar bespreken wij de stand van het leven.

Als je van een obsessie kan spreken in jouw geval, dan…

…gaat het zeer zeker over naar de film gaan. Hoewel ik nu campagne voer tegen de Amerikaanse film: de vijf gebaren, de zes gelaatsuitdrukkingen en die twintig oneliners die ze kennen, ik heb het wel gezien!

Hoe ziet je vakantie eruit?

Ik ben nu verplicht vakantie te nemen in de zomer, en dan ga ik dikwijls in mijn eentje een dag naar zee. Ik kuier wat rond, ga ’s middags lekker eten en dan wat op het strand zitten. Zalig.

Ben jij een sociale drinker?

Nee, ik drink bijna niks. Alleen champagne af en toe. Wil je een glas?

Waaraan heb je een hekel?

Ik lees niet graag een krant die al eens gelezen is. Die steekt dan nog maar half in elkaar. Een gazet moet kakelvers zijn.

Koop je boeken?

Ja, erg veel. En ik ben ooit uit de bibliotheek gezet. Maar ik houd mijn been stijf: ik heb dat boek teruggebracht.

Ben je mee met de computerevolutie?

Nee. Ik heb daar een moeilijke verhouding mee. Ik bevat zo’n pc niet helemaal. Zo’n 10 % begrijp ik, die andere 90 % is geheim voor mij en doet dingen die ik niet gevraagd heb.

Geen vertrouwen in de elektronica?

Zo wil ik ook alleen maar een auto met raampjes die je met de hand naar beneden draait. Want stel dat je in een kanaal rijdt, dan kan je tenminste de raampjes nog open krijgen. Als je daar dobbert met je elektronische bazaar, dan lukt dat niet meer.

Heb je ergens een reeks van?

Stripverhalen. Wij zijn thuis opgevoed met Robbedoes. Maar ik ben gestopt met strips kopen toen men ze als kunst ging bestempelen. Toen is het verhaal in de strip verloren gegaan. Maar mijn Guust Flaters, die heb ik al wel 30 keer gelezen.

Heb je een ongevaarlijke afwijking?

Ja! Ik koop kilo’s en kilo’s stoffen. Als ik een stoffenwinkel binnenkom, krijg ik bijna een orgasme. Ik maakte vroeger, vanaf mijn twaalfde, mijn kleren zelf. Ik heb zo’n kleine Singer: vooruit, achteruit en knoopsgaten. En daarmee gebeurt het. Wegens tijdgebrek nu minder.

Frieda Van Wijck en haar drie zussen hebben een jaarlijkse afspraak: eten in Comme Chez Soi en het leven bespreken. Het zwarte jasje was een folie. Ze koestert twee verliefde kikkers, groeide op met strips en koopt kilo’s stof.

Gie Cortens / Foto’s Catherine Lambermont