Jan Leyers, zanger, presentator van de Zeven Hoofdzonden en notoire sloddervos, koestert zijn gitaren en heeft een hekel aan mensen die elke stilte volpraten.

Heb je nog ‘een eerste’ van iets?

Mijn eerste gitaar. Ik heb ook nog een foto uit 1968 van mij met die gitaar, terwijl ik de eerste ‘la zeven’ onder de knie krijg. De gitaar was van mijn vader.

Kook je graag?

Ik heb het nooit gedaan, maar ik zou het wel willen kunnen.

Ga je dikwijls uit eten?

Vrij veel. Ik heb geen uitgesproken voorliefde voor een bepaalde keuken. Ik probeer wel altijd vis of vegetarisch te eten.

Ben je ijdel?

Het is een gelukkige tijd voor mij. Tien jaar geleden moest je er afgeborsteld uitzien als je op tv kwam. Nu is dat anders: zoals je ’s morgens opstaat, zo mag je ook verschijnen. Ik haat scheren.

Ben je een administratieve kei?

Ik ben daar wel goed in. Ik ben heel slordig, maar ik kan mijn administratie vrij snel in orde brengen. Ik zal nooit plots tot de ontdekking komen dat ik al drie jaar door een boekhouder belazerd ben.

Wat is voor jou verplichte literatuur en wat lees je voor het plezier?

Daar maak ik geen onderscheid in. Een Benno Barnard en een Kristien Hemmerechts liggen op tafel, ik ben blij dat ik die nu lees. En dat heeft niks met ‘moeten’ te maken.

Wanneer is een vrije dag geslaagd?

Als er geen ruzies of conflicten geweest zijn. Ik wil dan niet lastig gevallen worden met telefoontjes over dingen ‘die opgelost moeten worden’.

Wat betekent goed gezelschap?

Mensen die alleen praten als ze iets te zeggen hebben en die niet constant alles volpraten. Daar ben ik allergisch voor.

Heb je een konijnenpoot-achtig ding?

Nee. Maar ik heb altijd een nagelknipper bij me. Je zal zien dat je zoiets nodig hebt op een moment dat je het niet bij hebt. Vooral de nagels van de linkerhand moeten erg kort zijn, anders is het lastig gitaar spelen.

Ben je vergeetachtig?

Oja. Als we op vakantie gaan, kom ik minstens drie keer terug: staat het koffiezetapparaat uit, is de deur op slot… Of ik heb geen routebeschrijving bij me en weet gewoon niet waarheen ik moet.

Kan je makkelijk ontspannen?

Neen. Ik ben altijd al aan het volgende of nog aan het vorige aan ’t denken. Mijn oudste dochter heeft dat ook.

TV of muziek?

Alle twee. Maar bij De Zeven Hoofdzonden zit geen publiek en dat mis ik enorm.

Heb je een systeem om geniale invallen te bewaren?

De achterkant van een bierkaartje. Maar een echt systeem? McCartney zegt: “Als je ’t zelf geen dag kunt onthouden, zullen de mensen je idee ook niet echt goed vinden.”

Heb je een werkinstrument met geschiedenis?

Ik heb een gitaar die alle groepjes waarin ik gespeeld heb, heeft meegemaakt. Een Gibson Les Paul. Hugo Matthysen stelt wel af en toe een ruil voor: twee van zijn Clement Peerens-gitaren voor deze, maar no way!

Is er een plaats die je bijzonder aantrekt?

Manhattan. Na twee jaar moet ik daar opnieuw naartoe. De mensen opzoeken die ik er ken, muziekwinkels afschuimen, de sfeer proeven.

Waar is je toevlucht?

Thuis. Als iedereen uit huis is. De zon schijnt. Terrasdeuren open en Miles Davis in de cd-speler.

Ben je een verzamelaar?

Ik ben van nature een bijhouder. Maar het betert. Ik heb nu een schaal vol snuisterijen en na een half jaar gooi ik die weg. Als ik ze al die tijd niet gemist heb, zullen ze wel niet echt belangrijk zijn.

Geven of krijgen?

Bij cadeaus zeker geven. Ik heb altijd het gevoel dat ik te weinig gegeven heb.

Gie Cortens / Foto’s Catherine Lambermont