Eenvoudige, lekkere wijnen, die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het om de veertien dagen over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : Entre-Deux-Mers.

In de periode vlak na de oorlog en zelfs tot in de jaren ’50 was de meeste witte bordeauxwijn armzalig zoet. Hij was hoofdzakelijk bestemd voor een (uitgestorven) ras van douairières dat tijdens het namiddaggekeuvel nipte van de hemelzoete breuvages. Sindsdien is veel ten goede veranderd. Een decreet van 23 september 1953 stelde orde op zaken en bepaalde onder meer dat droge witte bordeaux, zoals Entre-Deux-Mers, voortaan in donkergroene flessen moest gebotteld worden, en de zoete, zoals Sauternes, Barsac, Sainte-Croix du Mont, Loupiac… altijd in witte flessen.

Het decreet betekende een grote overwinning voor de kwaliteitsbewuste wijnbouwers in het gebied. Tot dan toe had witte bordeaux het imago van ?zoete rommel?. Vooral bij ons, omdat de Belgen die tijdens de oorlog naar deze streek gevlucht waren, die reputatie van ?overmatig gezwavelde hoofdpijnverwekker? naar hier meebrachten. Kortzichtige groothandelaars overspoelden de buitenmarkten zoals België, Duitsland, Denemarken en Holland, met aangezoete wijntjes waarvan de hergisting onderdrukt werd met massale hoeveelheden sulfiet. In Rauzan, het centrum van de Entre-Deux-Mers, sprak men toen van le soleil de minuit omdat alcohol, suiker en concentraten vooral ’s nachts werden aangevoerd.

Het decreet bepaalde ook dat wijn met de AOC Entre-Deux-Mers van dan af wit en droog moest zijn en gemaakt van drie druivensoorten : sémillon, sauvignon en muscadelle. Alle andere toen gangbare samenstellingen, waaronder de succesrijke 100 procent sauvignonwijnen uit de streek van Launay, kwamen in de grote pot van bordeaux of bordeaux supérieur terecht. Het gevolg was dramatisch : op vijf jaar tijd verminderde de productie van Entre-Deux-Mers van 600.000 hl naar 60.000.

Een wat schokkende nieuwigheid van het decreet was ook de verplichting om de wijnen, vooraleer ze met de nieuwe AOC gelauwerd werden, voor te leggen aan een proefcommissie die de kwaliteit moest bewaken via een blinde degustatie. De commissie oordeelt streng : een kwart van de wijnen wordt naar een tweede kans verwezen en zo’n 8 procent wordt definitief afgekeurd.

De gemiddelde aanplant is nu 60 procent sémillon, 20 procent sauvignon en 10 procent muscadelle, de rest bestaat uit historische restjes ugni blanc en colombard. Sémillon is een wat neutrale druivensoort die echter in de gematigde streken een zekere complexiteit kan ontwikkelen en zeer goed het eiken vat verdraagt. Ze vormt ook de basis voor de hemelzoete Sauternes en de grote vatgelagerde droge witte Graves. De neus echter van sémillon is dikwijls aan de discrete kant en daarom wordt deze soort gemengd met sauvignon en muscadelle. Sauvignon staat voor een boeket met tintelende frisheid en muscadelle zou wat discreet aroma van muscat moeten geven.

Entre Deux Mers 1995

Heel bleke zelfs wat waterachtige kleur, maar volkomen transparant en zuiver. Neus met sauvignonreliëf in de boventonen, maar na walsen met sémillongewicht in de onderbouw en heel lichte toets van muscat in de verre achtergrond. De smaak is friszuur over het gehele gebied maar wat kort en ook wat dun van textuur. Een wijn in lagen : een sandwich van sauvignon en sémillon die niet helemaal versmolten zijn. In de mond blijven alleenstaande zware componenten achter (127 fr., Delhaize).

Château Vrai Caillou, Entre-Deux-Mers 1995

Deze wijn heeft iets meer kleur met een bleekgele frisse nuance. De neus is meer sauvignondominant dan de vorige, met het fijne en tegelijk wat zalvende reliëf van rijpe sauvignon ; de rijpe toets komt vooral na walsen. De smaakaanspraak is tegelijk smakelijk en levendig met meer volgehouden lengte, niet oppervlakkig zuur maar met structuur in de frisheid. Frisse wijn met goeddragende eenheid (155 fr., GB).

Volgende aflevering in Weekend Knack van 9 april : chianti.

HERWIG VAN HOVE