Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week: zoete Bergerac.

De wijnen van de Dordogne, en dan vooral Bergerac en de zoete Monbazillac, zijn de lievelingen van onze grootdistributie. De prijzen zijn nog erg redelijk en het druivenpakket waaruit ze gemaakt worden is haast identiek aan dat van Bordeaux: ze worden in België terecht als bordeaux ervaren. En bordeaux doet het nog altijd. Meer dan 75 procent van de Belgische wijnmarkt (200 miljoen flessen) is nog altijd Frans en van dit Franse marktaandeel is de helft bordeaux. Gezien het enorme aantal châteaus (meer dan 15.000) is het in Bordeaux niet moeilijk om een de facto monopolie voor de invoer op de Belgische markt te bekomen. Dat is vooral interessant voor horecamensen, want het is zeer onaangenaam als hun cliënten de duurgeprijsde wijnen van hun kaarten in de supermarkt voor de werkelijke prijs in de rekken zien liggen.

De grootdistributie in België neemt tot 70 procent van de Belgische wijnmarkt voor zijn rekening (Colruyt 30 miljoen flessen, Delhaize 40 miljoen) en als men dan weet dat toch maar de helft van alle in België ingevoerde wijn huishoudelijk wordt verbruikt, is het meteen duidelijk dat ook de horeca zich in de grootdistributie bevoorraadt. Daarom ook zijn de ‘gevoerde’ prijzen op de horecakaarten, met vermenigvuldigingsfactoren van meer dan vier, nog altijd een schande voor alle weldenkenden.

Alle witte wijnen van Dordogne hebben ook een zoete versie, zoals de Côtes de Bergerac die we vandaag proeven, maar dé zoete streekwijn bij uitstek is Monbazillac. Dat is trouwens ook de naam van een klein stadje ten zuiden van Bergerac. Vlak na de herroeping van het Edict van Nantes (1685), waarbij de Franse Hugenoten naar Holland werden verbannen, ging haast heel de oogst van Monbazillac deze Hugenoten achterna, om er lokaal een erg vruchtbare handel mee op te zetten. Nauwelijks 50 jaar later was het succes van Monbazillac in Holland zo groot dat “de wijnen van Langon (Sauternes) er volkomen overschaduwd werden”, meldt een zekere Boucher in de archieven van Bergerac.

Maar na de vrieskou van 1956, waarbij veel wijnstokken werden vernield, begon de grote miserie. De wijngaarden werden herplant met een te kleine densiteit van wijnstokken (2000 per hectare) en de wijnen werden gemaakt met massale dosissen sulfiet en bietensuiker. De prijzen stortten in en men begon zelfs machinaal te oogsten en dat is voor wijnen, die van geselecteerde druiventrossen moeten worden gemaakt, natuurlijk onzin.

Het nieuwe decreet van 1992 bracht orde op zaken: de oogst moet manueel gebeuren en in verschillende beurten zodat alleen de overrijpe druiven in de gistkuipen komen. Het zoetgehalte van de most moet minstens 246 gram per liter bedragen en 45 gram hiervan moet als restsuiker in de wijn overblijven. De dichtheid van de geplante druivenstokken mag niet onder de 3300 per hectare komen en het rendement mag maximum 40 hectoliter per hectare bedragen. De traditionele druivenbasis blijft: semillon, sauvignon en muscadelle.

Zoete wijnen hebben het moeilijk op alle markten: ze zijn zeer calorierijk en moeilijk aan tafel te plaatsen. Het eeuwige geleuter in dit verband over het samengaan met roquefort (alsof zout en zoet elkaar als smaak zouden neutraliseren), en met foie gras (waarbij het zoete door het vet op het gehemelte wordt afgeschermd) heeft niets te maken met constructieve gastronomische mariages. De extreme complexiteit van echte pourriture noble-wijnen verdraagt ook geen simpel gezelschap. Strakke amandeltaart en een gratin van rode vruchten zijn wel goede combinatiekandidaten.

Monbazillac 1998, Les Accordailles.

Gele nuance in de kleur en een zuivere pourriture noble-neus van witte perziken en honing. Goede smaak van kandij en honing, perfect gedragen door fijne zuren. Grote wijn met pourriture noble en perfect in evenwicht. Uitzonderlijk. (Delhaize: 249 fr.)

Côtes de Bergerac Moelleux 2000, Les Grangelles.

Heel lichte kleur en een simpele frisse neus. Simpelzoete smaak, eenvoudig en foutloos maar hoort niet bij het stel. (Delhaize: 119 fr.)

Monbazillac 1999 (gebotteld door Colruyt).

Diepgele kleur maar een neus met een verre toets jodium: wat scheefgelopen pourriture. Zeer geconcentreerde zoete smaak, iets wollig in de aanzet maar flink ondersteund door zuur. (Colruyt: 199 fr.)

Monbazillac 1999, Comtesse Thibier.

Een lichtgele nuance in de kleur en een zuivere, statige neus van ietsje ‘pourriture’ met wat kandij. De smaak is fijn en elegant. Grote wijn van het Vendange Tardive-type. (GB: 219 fr.)

Nota: de kwaliteit van de twee grote Monbazillacs, Les Accordailles en Comtesse Thibier, was tien jaar geleden ondenkbaar. Is dat het effect van de nieuwe regels van 1992?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content