Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple (192), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : cabernet uit Bordeaux.

Het is erg : terwijl bordeauxwijn nog nooit zo goed geweest is als nu, is er toch een grote crisis op komst. Men schat dat 20 procent van de wijnboeren er op korte termijn onderuit zullen gaan. Helemaal niet omdat de wijn niet goed genoeg is, maar wel omdat er te veel van is. Dat teveel drukt natuurlijk op de prijzen. En er is niet alleen te veel van, “hij zou ook niet passen bij wat de moderne consument verwacht”, adus Christian Delpeuch, voorzitter van het CIVB (Comité Interprofessionnel du Vin de Bordeaux).

Het teveel moet weg zonder meer : rooien (met Europese steun) van slecht georiënteerde percelen, kleinere rendementen per hectare, strenger snoeien en uitdunnen… Alle kleintjes kunnen helpen. Hardnekkige geruchten over de productie van 1 miljoen hectoliter wijn buiten alle registratie – ‘zwarte’ wijn in Belgische termen – maken het bovendien moeilijk om directe fraude te bestrijden. Er is een (niet te stoppen ?) continue stroom van rijpe alcoholische wijn uit Zuid-Frankrijk, die moet dienen om in Bordeaux warmte en kleur te brengen.

Dat brengt ons bij de tweede beschouwing van de kersverse président van het CIVB : “De wijn past niet. De markt vraagt ronde, volgekleurde, zachte en veel minder bittere wijn die bovendien niet meer moet bewaren…” Een oproep tot veel meer ronde rijpheid dus.

De cultuur van de rijpheid is in de wijnwereld vrij recent : vóór 1980 werkte men eerder naar maximale zuurheid : men geloofde toen dat wijn alleen dankzij de zuurheid enigszins kon bewaren. Dat kwam de wijnboeren goed uit, want voor maximale zuurheid moest natuurlijk vroeg geoogst worden en dat betekende meteen een veel lager risico. Elk jaar opnieuw ‘pokert’ de wijnboer met heel zijn jaaropbrengst als inzet : enkele dagen wachten met de oogst levert hoogstwaarschijnlijk een betere rijpheid op, maar houdt het risico in van slecht weer en regen. Regen in de oogstperiode kost een volle graad alcohol aan verdunning omdat het fruit kletsnat in de gistkuipen komt. Maar veel erger is nog dat de bessen zwellen en barsten met rot als gevolg. Zo vroeg mogelijk de oogst binnenhalen is dus spelen op zekerheid.

In de periode vóór 1980, eigenlijk tot de grote Franse enoloog Emile Peynaud de zaken zou doen veranderen, zorgde men niet alleen voor zuurheid maar liet men het fruit ook gisten en inweken zolang het uitkwam. In de meeste gevallen zolang de jacht duurde : het decuveermoment werd bepaald door hazen en fazanten eerder dan door een optimale bitterheid.

In die dagen was verse wijn dus scherp bitter en zuur, een hoekige en snijdende drank die lange houtlagering nodig had om wat te verzachten. De grote millésimes uit die tijd waren juist deze die uitzonderlijk vroeg het stadium van rijpheid bereikten en toch voldoende rijp fruit in de gistkuipen brachten : 1947 en de legendarische 1961.

Door Peynaud is men van de rolmopsfilosofie (hoe zuurder hoe beter) afgestapt en is men naar rijpheid beginnen werken. Daarmee is ook de meeste ronduit slechte wijn in Frankrijk verdwenen… Internationaal heeft men Peynaud niet nodig gehad om te weten dat ‘zoete rondeur‘ commercieel interessant is en dat type van wijn heeft resoluut de markten veroverd. Bordeaux is altijd wat streng gebleven en ook deze gestrengheid wil de président nu weg.

Maar de slinger is wat doorgeslagen : vele van deze modernistische wijnen hebben geen skelet meer, geen bitterstructuur. Wijn wordt dan ‘fruitsap met alcohol’, een vulgaire cocktail waar bordeaux zich moet voor hoeden.

Château Roc du Barrail,

Bordeaux 2001

Goede kleurconcentratie met wat somberheid in de diepte. Aan de neus komt overdadig fruit, zelfs iets wee, zonder diepte na opschudden. De smaak is vrij evenwichtig met wat structuur en zeker niet overdreven fruitig. Aangename, eenvoudige, moderne wijn. (Delhaize : 3,99 euro)

Château La France,

Bordeaux Supérieur 2000

Goede kleurconcentratie met een stevige verse nuance en een ‘complete’ neus met fruit, structuur en diepte. Mooi houtgedragen bovendien, een neus van grote wijn. De smaak is stevig met structuur en geknoopte lengte. Klassieke, goede, bijna grote bordeaux. (Colruyt : 5,44 euro)

Château Talusson, Bordeaux 2003

Matig van kleur, zelfs iets dun en een presente maar weeë fruitneus zonder diepte. Ook dun van smaak met naijlend naakt zuur. Zeer kleine wijn. (GB : 2,29 euro)

Château Lesparre,

Bordeaux Supérieur 2001

Goede kleur van het warme rode type en een fijne, rijpe neus met fijne cabernet na opschudden. Traditionele bordeauxsmaak met bitter accent en goede lengte. Niet-modernistische wijn voor de stevige tafel. (GB : 4,99 euro)

Château Haut Montauran,

Bordeaux 2001

Goede kleur met zelfs wat somberheid en spanning. De neus heeft discreet fruit zonder diepte. De smaak is arm met overdreven opliggend bitter en streng, ook in de finale. Brutale kleine wijn. (Delhaize : 3,99 euro)

Château Clos de la Tour, Bordeaux 2002

Goede kleur met somberheid en een nuance van vers ; de neus is aangenaam zacht met dun fruit en ook wat structuur. De smaak is prettig fruitig met structuur en goede lengte. Goede kleine, moderne wijn.

(Colruyt : 5,99 euro)

Herwig Van Hove I Foto’s Gerald Dauphin