Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple (182), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : witte tafelwijn.

De rode tafelwijn die we in de vorige aflevering van Château Simple (Weekend Knack van 28 juli) bespraken, bleek niets meer te zijn dan waardeloze clochard-wijn, ongeacht uit welk Europees land hij ook komt – Frankrijk, Italië of Spanje. En dan is er bij rode tafelwijn nog de bitterheid die enigszins aan wijn doet denken. Wat kan men dan wel van witte tafelwijn verwachten ?

Indertijd, toen de meeste Belgische wijninvoerders nog zelf hun wijnen bottelden – Vandermeulen uit Oostende was zo beroemd dat de meeste van zijn bottelingen nu nog altijd op de veilingen hogere prijzen halen dan de kasteelbottelingen van dezelfde wijn -, hadden de meesten ook een eigen versie van tafelwijn. Ze stelden hem zelf samen. Daarvoor kochten ze partijen wijn die op zichzelf niet voldeden maar die, eenmaal samengesteld, interessante, lichtjes merkgebonden tafelwijn opleverden. Die invoerders waren ‘meesterblenders’. In het Leuvense was er in de jaren 1960 bijvoorbeeld Brunar, die zo’n goede tafelwijn had dat menig professor er niet voor terugschrok om hem jarenlang te laten verouderen en om hem dan in karaf op tafel te brengen ; dat leverde gespreksstof op onder professoren. In Gent was er de invoerdersfamilie Van den Bussche met excellente tafelwijn. Kortom, men herkende de wijnkennis van het huis aan de kwaliteit van de tafelwijn. Dat is nu verleden tijd : de ‘bottelkunde’ en de kunst van het synergetisch mengen zijn bij de Belgische invoerders verdwenen en de kleine appellations zijn zelf tafelwijnachtig geworden.

In Italië is er ook iets bijzonders aan de hand met de vini da tavola. Jarenlang stond deze groep van wijnen gelijk met ‘superklasse’. Hoe is het zover kunnen komen ? Er zijn verschillende oorzaken voor. In de jaren 1970 was de kwaliteit van de gemiddelde chiantiwijn tot een dieptepunt gezakt. Grote rendementen, slecht plantgoed en verouderde enologische regels waren de hoofdschuldigen. Zo was het destijds bij wet verplicht om aan rode chianti een hoeveelheid witte trebbiano, die kon gaan tot 20 procent, toe te voegen. De wijn werd er ondraaglijk licht van. Om aan dit wettelijk keurslijf te ontsnappen, gingen sommige producenten – Antinori als eerste met Tignanello – rode sangiovesewijn maken zonder toevoeging van witte druiven en met wat modieuze cabernet sauvignon erbij. Deze wijnen konden geen appellation krijgen en vielen in het segment van de tafelwijn.

Zo ontstond een absurde situatie waarbij de laagste wijnklasse meteen de duurste werd : de kwaliteit van deze wijnen werd vooral internationaal erkend en er werd voor betaald. Op die manier werd de Italiaanse wijnwetgeving voor heel de wereld belachelijk gemaakt. Er kwam een einde aan deze toestand toen de wet eindelijk werd aangepast (geen witte druiven meer in de rode, en modieuze soorten werden tot 10 procent toegelaten) en toen er een aparte appellation voor werd gecreeerd : de IGT (Indicazione Geografica Typica). Toch worden de meeste van die wijnen nog als tafelwijn verhandeld : men spreekt dan van Super Tuscans.

Wat de vin de table français betreft, vereisen de Europese spelregels alleen dat de wijn ook werkelijk uit Frankrijk afkomstig is en verder moeten de productieverantwoordelijke, de inhoud en het alcoholgehalte op het etiket vermeld worden. Alle andere vermeldingen zijn ‘fantasie’.

Grappe d’Or, Blanc de Blancs, Vin de table d’Espagne

Bleke, bijna waterachtige kleur van frisse witte wijn, maar een neus van het zuiderse type met een kleine weeë component. De smaak is friszuur overal, maar niet spitant en met een naakte, zure finish. Vermoedelijk aangezuurd. Volkomen nulwijn, onder de biergrens. (Carrefour : 3,89 euro voor 1,5 l.)

Scalini Bianco, Vino da Tavola, Prodotto in Italia

Dezelfde bleke, haast waterachtige kleur van frisse witte wijn, maar hier een frisse neus, dun maar met zelfs wat indrukken van citroen. De smaak is best aangenaam, van het friszure type, kort maar goed samenhangend. Tuinwijn, koel te drinken, beter dan vele appellation-wijnen. (Colruyt : 2,76 euro voor 2 l.)

Herwig van Hove I Foto’s Gerald Dauphin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content